Keratyna jest głównym elementem strukturalnym włosów, skóry i paznokci. Europejscy naukowcy wykorzystali keratynę w opatrunkach, by usprawnić proces gojenia się ran - poinformował Wspólnotowy Serwis Informacyjny Badań i Rozwoju (CORDIS).

W ostatnim czasie poświęcono wiele wysiłków opracowaniu produktów do aktywnego leczenia ran, które to produkty, oprócz ochrony przed mikroorganizmami, zawierają też składniki wspierające gojenie się ran. Sfinansowany ze środków UE projekt SkinKer zajął się fizjologiczną rolą keratyny w odbudowie skóry w trakcie leczenia urazów skórnych, takich jak te spowodowane poparzeniami.

Realizacją projektu SkinKer zajęła się firma Kerline oferująca gamę biomateriałów bazujących na keratynie, odpowiednich do produkcji dermokosmetyków, uwalniania leków lub jako źródło aminokwasów i peptydów w suplementach. „Opatrunki bazujące na keratynie mogą poprawić wyniki leczenia. Być może dzięki nim uda się uniknąć konieczności przeprowadzania zabiegów chirurgicznych”, wyjaśnia Alberto Del Rio, koordynator projektu i dyrektor generalny Kerline.

Firma Kerline opracowała innowacyjną technologię, która oferuje niesamowitą przewagę technologiczną i produkcyjną w porównaniu do innych produktów, jako że umożliwia wytwarzanie bezpieczniejszych i niedrogich opatrunków o korzystnych właściwościach. Opracowana przez firmę metoda polega na wytwarzaniu opatrunków z nanowłókien uzyskanych z rozpuszczalnej w wodzie keratyny połączonej z innymi czynnymi substancjami farmaceutycznymi. „Bez wątpienia jest to najważniejsze osiągnięcie tego projektu”, podkreśla Del Rio.

Biomateriały FullKer® składają się z keratyny o wysokiej masie cząsteczkowej, która jest homologiczna w stosunku do ludzkiego białka i wykazuje dużą aktywność biologiczną. Wytworzone włókna keratynowe są biozgodne, nie wywołują odpowiedzi układu odpornościowego i są bezpieczne, jako że proces ekstrakcji opiera się na wodzie, co pozwala uniknąć stosowania toksycznych rozpuszczalników organicznych. Co ważne, fizykochemiczne właściwości włókien keratynowych można wykorzystać, by połączyć je ze składnikami czynnymi lub lekami, co pozwoli dopasować opatrunek SkinKer do indywidualnych potrzeb.

>>>ZOBACZ TEŻ: Petycja ws. dostępu do leczenia biologicznego dla cierpiących na przewlekłą pokrzywkę spontaniczną

Przyszłość opatrunku SkinKer

Mimo że badania kliniczne jeszcze trwają, włókna keratynowe przeanalizowano już dokładnie pod kątem uwalniania leków w czasie biodegradacji oraz zdolności wspierania wzrostu fibroblastów in vitro. Uzyskano imponujące wyniki. Opatrunek SkinKer umożliwia kontrolowane uwalnianie leku, co wydłuża ochronę antybakteryjną i przeciwdziała miejscowym stanom zapalnym. Ponadto struktura opatrunku składająca się z nanowłókien stanowi konstrukcję o dużym stosunku powierzchni do gęstości, co ułatwia przyłączanie komórek. Jednocześnie chroni on obszar rany przed utratą płynu i białek oraz pomaga w usuwaniu wysięku. Wszystko to sprawia, że opatrunek SkinKer jest optymalnym rozwiązaniem dla leczenia i regeneracji uszkodzonej tkanki.

W trakcie studium wykonalności opatrunku SkinKer partnerzy projektu określili specyfikację opatrunku i opracowali proces certyfikacji wymagany do wprowadzenia produktu na rynek. Del Rio z dumą stwierdza: „Nasz sukces jest efektem połączenia zaangażowania, oddania i badań naukowych na doskonałym poziomie. Doświadczenie uzyskane w trakcie projektu przyda się z pewnością w przyszłości”.

Partnerzy z Kerline przewidują produkcję na skalę miliona opatrunków w ciągu najbliższych 5 lat, co wymaga jednak przedsięwzięć i inwestycji kapitałowych ze strony dużych firm biomedycznych. Oprócz zbudowania zakładu przemysłowego, w którym może odbywać się produkcja na dużą skalę, w ramach projektu SkinKer określono potencjalny rynek dla komercjalnego wykorzystania tej technologii. Bez wątpienia sektor opatrunków na rany szybko się rozwija, zważywszy że częstotliwość występowania przypadków długo gojących się ran u obywateli Stanów Zjednoczonych jest podobna do częstotliwości występowania niewydolności mięśnia sercowego.

© Unia Europejska, [2019] | źródło: CORDIS