Naukowcy z University of East Anglia odkryli, że wiele leków przepisywanych starszym osobom może utrudniać leczenie mózgu po urazie. Wyniki badań, w których brali udział również naukowcy z innych uniwersytetów oraz brytyjskiego NHS, opublikowano w piśmie Brain Injury.
Naukowcy przebadali 52 pacjentów neurologicznych z uszkodzeniami mózgu lub rdzenia kręgowego. Analiza danych pokazała, że ci, którzy mieli w organizmie wyższe stężenie cholinolityków musieli być rehabilitowani dłużej.
Naukowcy informują, że konieczne jest przeprowadzenie szerzej zakrojonych badań w celu potwierdzenia wyników oraz sprawdzenie, jaki długoterminowy wpływ mają te leki na rehabilitację pacjentów.
Więcej: kopalniawiedzy.pl
Naukowcy przebadali 52 pacjentów neurologicznych z uszkodzeniami mózgu lub rdzenia kręgowego. Analiza danych pokazała, że ci, którzy mieli w organizmie wyższe stężenie cholinolityków musieli być rehabilitowani dłużej.
Naukowcy informują, że konieczne jest przeprowadzenie szerzej zakrojonych badań w celu potwierdzenia wyników oraz sprawdzenie, jaki długoterminowy wpływ mają te leki na rehabilitację pacjentów.
Więcej: kopalniawiedzy.pl
Komentarze
[ z 5]
Bardzo ciekawa zależność. Od jakiegoś czasu wiadomo, że cholinolityki pogarszają funkcje poznawcze u starszych osób. W demencji osłabione jest przekaźnictwo cholinergiczne, a leki o działaniu atropinopodobnym zwiększają jeszcze ten deficyt. Utrudniona rehabilitacja może mieć związek z pogorszeniem ogólnej sprawności intelektualnej podczas stosowania tych leków. Jednak pewnie ich wpływ na mózg jest bardziej złożony, a trudności w powrocie do zdrowia po udarze mogą mieć wielopłaszczyznowy charakter. Cholinolityki stosuje się najczęściej w schorzeniach układy oddechowego takich jak astma i POCHP. Ta ostatnia jest szczególnie rozpowszechniona w populacji osób starszych. POCHP wiążę się z gorszym dostarczaniem tlenu do mózgu, co negatywnie wpływa na jego funkcje. Takie oddziaływanie na pewno nie ułatwia rehabilitacji.
Cholinolityki o leki często używane do leczenia astmy, depresji, POCHP czy chorób pęcherza. Niedawno opublikowano badania wskazujące na zwiększone ryzyko wystąpienia choroby Alzheimera i innych form demencji podczas ich stosowania. Zespół naukowców przebadał 3434 osoby w wieku ponad 65 lat. Na początku żadna z nich nie cierpiała na demencję. Przez 7 lat obserwacji naukowcy gromadzili dane o lekach jakie stosowanych przez uczestników badania. Zwiększone ryzyko demencji wystąpiło u osób przyjmujących codziennie cholinolityki, np doksepinę. W badanej grupie 637 osób zapadło na chorobę Alzheimera, a 160 na inne postacie demencji. Więcej na ten temat : http://www.rp.pl/artykul/9138,1174888-Leki-na-depresje-zwiekszaja-ryzyko-wystapienia-choroby-Alzheimera-oraz-innych-form-demencji.html?referer=glowna.
Cholinolityki mają niekorzystny wpływ na funkcje poznawcze, szczególnie widoczne jest to u ludzi starszych, którzy z racji wieku mają fizjologiczne ubytki tych funkcji. Udar często pogłębia obecne już deficyty. Gorsze funkcjonowanie intelektualne jest często obserwowane u pacjentów po udarze. Również bardzo często obecne są inne choroby współtowarzyszące, na przykład te będące przyczyną udaru (miażdżyca, choroba niedokrwienna serca). W wieku starszym depresja często przybiera postać otępienia. Pogorszenie funkcji poznawczych może być główną przyczyną gorszych wyników uzyskiwanych przez pacjentów podczas rehabilitacji.
Cholinolityki są często stosowanymi lekami. Jednak stosowanie ich u osób starszych często wiąże się z wieloma skutkami ubocznymi, na czele z zaburzeniami funkcji poznawczych. Ich stosowanie powinno być ograniczone do minimum po ścisłym rozważeniu za i przeciw ich użyciu. Leki te mogą zarazem pomóc, ale także pogorszyć funkcjonowanie pacjenta. Gdy wystapią po nich wyraźne skutki uboczne, warto zastanowić się nad zmianą leczenia.
Takie doniesienia są bardzo ważne, powinny zwrócić uwagę naukowców i skierować ją w stronę kolejnych badań klinicznych. Cholinolityki obecnie najczęściej używane są w leczeniu przewlekłej obturacyjnej choroby płuc i chorobach pęcherza, rzadziej obecnie w astmie. Natomiast, pomijając choroby pęcherza, przyjmowane są one wziewnie. Wiemy, że tą drogą lek osiąga znacznie mniejsze stężenie w organizmie, a jedynie pożądane wysokie w układzie oddechowym. Czy takie przyjmowanie też zwiększa ryzyko zaburzeń poznawczych i rehabilitacji po udarze?