Obecne wyposażenie placówek medycznych nie zapewnia pacjentkom z niepełnosprawnościami dostępu do świadczeń z zakresu ginekologii na równi z innymi – podkreśla Rzecznik Praw Obywatelskich Marcin Wiącek. Na pismo Rzecznika odpowiedziała minister zdrowia Izabela Leszczyna.

Rzecznik kontynuuje dialog z resortem zdrowia w sprawie konieczności uwzględniania indywidualnych potrzeb osób z niepełnosprawnościami w dostępie do świadczeń zdrowotnych. Szczególnie podkreśla wymagające niezwłocznej poprawy uwarunkowania związane z opieką ginekologiczną i położniczą.

Komitet Praw Osób z Niepełnosprawnościami ONZ wskazał, że szczególnie istotne jest wzięcie pod uwagę perspektywy płci, tak aby uwzględnić m.in. odpowiednią opiekę zdrowotną dla kobiet i dziewcząt z niepełnosprawnościami, w tym ginekologiczną i położniczą. Art. 6 Konwencji wskazuje, że kobiety i dziewczęta są narażone na wielokrotną dyskryminację, w związku z czym władze publiczne są obowiązane podejmować działania w celu zapewnienia pełnego i równego korzystania przez kobiety i dziewczęta z niepełnosprawnościami ze wszystkich praw człowieka i podstawowych wolności.

Podobne zalecenie znalazło się również w rekomendacjach Komitetu dla Polski z 2018 r., po rozpatrzeniu pierwszego sprawozdania rządu z wdrażania Konwencji. Wezwano w nim Polskę do uznania praw kobiet z niepełnosprawnościami do ochrony zdrowia, wspierania ich w podejmowaniu decyzji dotyczących planowania rodziny, odpowiedniej edukacji oraz zapewnienia dostępnych świadczeń medycznych.

Zalecenia te wymagają odpowiedniego uwzględnienia i praktycznego wdrożenia.

Dostępność architektoniczna gabinetów ginekologicznych

Wcześniej RPO pisał do MZ o głównych problemach świadczeń opieki ginekologicznej i położniczej. Gabinety nie są dostępne architektonicznie, nie są wyposażone w fotele ginekologiczne umożliwiające ich obniżanie, podnośniki służące do przesadzania na fotel oraz w wagi krzesełkowe, najazdowe czy łóżkowe.

Zdaniem pacjentek tylko 122 gabinety były wyposażone w obniżany fotel ginekologiczny. Przez ok. pół roku liczba ta wzrosła zaledwie do 124. Z podnośnika do przesadzania na fotel pacjentki mogą obecnie korzystać w 10 gabinetach.

Pozytywne zmiany w nieco większym zakresie nastąpiły w przypadku wag. W 84 podmiotach osoba z niepełnosprawnością może uzyskać miarodajny pomiar wagi, co oznacza wzrost od ub.r. o 17 podmiotów. Mimo to nadal są województwa, w których żadna placówka nie dysponuje takim sprzętem. A podnośniki są też ułatwieniem dla pracowników ochrony zdrowia, bo nie muszą dźwigać pacjentów.

Sytuacja stopniowo się poprawia, ale tempo zmian jest wysoce niezadowalające. Aktualny stan wyposażenia placówek medycznych nie zapewnia zaś pacjentkom z niepełnosprawnościami dostępu do świadczeń z zakresu ginekologii na równi z innymi.

W zeszłym roku zarówno Państwowy Fundusz Rehabilitacji Osób Niepełnosprawnych, jak i MZ prowadziły niezależne od siebie projekty w celu zwiększenia dostępności placówek ochrony zdrowia dla osób z niepełnosprawnością. Resort informował o rozwiązaniach z zakresu telemedycyny i o planowanym w nowej perspektywie finansowej UE projekcie poprawy dostępności dla osób ze szczególnymi potrzebami placówek ambulatoryjnej opieki specjalistycznej, w tym gabinetów ginekologicznych.

Z informacji wynikało ponadto, że w 2023 r. ministerstwo prowadziło badanie ankietowe na potrzeby Strategii na rzecz Osób Niepełnosprawnych pn. „Analiza dostępności do świadczeń ginekologicznych lub położniczych dla kobiet z różnymi rodzajami niepełnosprawności, w szczególności z niepełnosprawnością ruchową". Wyniki miały być wykorzystane w działaniach służących poprawie dostępności i komfortu korzystania przez pacjentki z niepełnosprawnością z usług ginekologiczno-położniczych.

Stworzenie i wdrożenie standardów dostępności gabinetów lekarskich i większych podmiotów leczniczych jest kluczowe i powinno nastąpić poprzez opracowanie aktów prawa powszechnie obowiązującego. Tylko w taki sposób można realnie wpłynąć na zapewnienie dostępności osobom z niepełnosprawnościami. Taki tryb jest zgodny ze Strategią na rzecz Osób z Niepełnosprawnościami na lata 2021/2030.

Przepisy przewidują dziś obowiązek zapewnienia dostępności osobom ze szczególnymi potrzebami również w przypadku dużej części placówek ochrony zdrowia. Wydaje się, że przynajmniej ich część już teraz jest do tego zobowiązana, ale realizacja wciąż jest wyzwaniem. Może to zrealizować opracowanie standardów dostępności i podniesienie ich do rangi przepisów powszechnie obowiązujących. Umożliwia to połączenie tego obowiązku z możliwością uzyskiwania środków publicznych w ramach umów z NFZ. Ponadto warto rozważyć premiowanie placówek, które standardy spełniają.

Należałoby też zadbać o niezwłoczne wprowadzenie rozwiązań przejściowych. Jedną z takich inicjatyw wartych upowszechnienia było uruchomienie przez organizację społeczną mobilnych, dostępnych gabinetów ginekologicznych, w których można korzystać blisko miejsca zamieszkania. A nawet obecnie funkcjonujące mobilne gabinety (m.in. mammobusy, cytobusy) nie są dostępne. O ile jest to rozsądne rozwiązanie doraźne, to powinno być wyłącznie przejściowe. Nacisk powinien być zaś położony na wypracowanie standardów dostępności, nadanie im odpowiedniej rangi i skuteczne egzekwowanie.

Konieczność wdrożenia do programu kształcenia zawodów medycznych komunikacji z osobami ze szczególnymi potrzebami

Kolejnym poważnym wyzwaniem, z jakim mierzą się pacjentki z niepełnosprawnościami, jest komunikacja z personelem medycznym. Ich powszechne doświadczenia to:

• ignorowanie pacjentek i prowadzenie rozmowy z tłumaczem, asystentem lub członkiem rodziny pacjenta głuchego,
• stereotypowe traktowanie i założenie, że kobiety z niepełnosprawnościami nie mogą lub nie powinny prowadzić aktywnego życia seksualnego,
• infantylizowanie pacjentek z niepełnosprawnościami i traktowanie ich niezgodnie z wiekiem biologicznym jako „wieczne dzieci",
• naruszające godność, a nawet upokarzające uwagi.

Pacjentki oczekują, aby nie czuły się dyskryminowane, niewłaściwie traktowane czy wręcz obrażane w gabinetach. Dlatego konieczne jest jak najszersze przygotowanie personelu do współpracy z nimi, uwrażliwienie pracowników na kwestie niepełnosprawności i trudności poszczególnych osób.

Działania powinny obejmować zarówno szkolenia z wiedzy o różnych niepełnosprawnościach, sposobu komunikacji, jak również formy udzielania informacji o stanie zdrowia i wybranym sposobie leczenia, czy też udostępniania dokumentacji medycznej zgodnie z potrzebami (ze szczególnym uwzględnieniem udostępniania dokumentacji medycznej osobom z niepełnosprawnością wzroku, tak aby przedstawione informacje mogły zostać odczytane przez czytniki ekranu oraz osobom z niepełnosprawnością słuchu, co wymaga tłumaczenia na Polski Język Migowy).

Rozwiązaniem ułatwiającym komunikację z personelem medycznym, proponowanym przez środowisko osób z niepełnosprawnościami, jest wydłużenie czasu wizyty dla takich pacjentek. Należałoby zatem dążyć do ujęcia tych treści w programach nauki na kierunkach medycznych.

Marcin Wiącek prosi Minister Zdrowia o analizę tych problemów i ustosunkowanie się do nich. Zwraca się też o udostępnienie danych i wniosków z badania ankietowego, którego celem miała być analiza dostępności usług ginekologicznych oraz położniczych dla kobiet z różnymi rodzajami niepełnosprawności wraz z informacją, czy forma ankiety była przystosowana do różnych grup pacjentek (np. w tekście łatwym do czytania i rozumienia, czy z tłumaczeniem na PJM).

Odpowiedź minister zdrowia Izabeli Leszczyny (publikujemy w całości):

Dziękuję za Pana pismo w sprawie dostępności do usług zdrowotnych, w szczególności związanych z opieką ginekologiczną i położniczą dla kobiet i dziewcząt z niepełnosprawnością. Poruszany przez Pana Rzecznika temat jest dla mnie szczególnie ważny, a mój resort prowadzi działania mające na celu poprawę możliwości korzystania z opieki zdrowotnej przez te osoby.

Powodem późniejszego udzielenia odpowiedzi Panu Rzecznikowi była konieczność uzyskania potwierdzenia co do wcześniej prezentowanego przez Ministerstwo Zdrowia stanowiska w kwestii konieczności zmiany ustawy o dostępności, poprzez rozszerzenie jej zakresu podmiotowego o prywatnych świadczeniodawców oraz apteki. W dniu 28.05.2024 r., podczas konferencji o wdrażaniu dostępności, zorganizowanej przez ZUS, koordynator dostępności MZ, poinformował przedstawicielkę Pana Biura - p. Dorotę Beker o powodach, dla których MZ prześle odpowiedź do Pana w późniejszym terminie, co też spotkało się z jej zrozumieniem.

Ministerstwo Zdrowia na bieżąco podejmuje działania mające na celu poprawę dostępności opieki medycznej dla kobiet z niepełnosprawnością. W latach 2019-23 realizowaliśmy projekt pn. „Dostępność Plus dla zdrowia”, w ramach którego opracowaliśmy Standardy Dostępności dla placówek podstawowej opieki zdrowotnej i szpitali, a następnie przyznawaliśmy tego rodzaju placówkom granty na poprawę ich dostępności dla osób ze szczególnymi potrzebami. Wsparcie dotyczyło obszarów: architektonicznego, cyfrowego oraz informacyjno-komunikacyjnego. Przekazywane środki były przeznaczane w szczególności na działania dostosowawcze, np. w zakresie świadczeń położnej POZ, takie jak remont pomieszczeń i zakup niezbędnego sprzętu, w tym foteli ginekologicznych. Łącznie wsparciem w projekcie zostało objętych 272 placówek POZ oraz 78 szpitali. W nowej perspektywie finansowej UE, jako element wpisany w Program Fundusze Europejskie dla Rozwoju Społecznego (FERS) realizujemy projekt „Dostępność Plus dla AOS”. Podobnie jak w przypadku poprzedniego projektu, jego celem jest na początku opracowanie Standardów Dostępności dla Ambulatoryjnej Opieki Specjalistycznej (dalej: AOS), a następnie udzielanie grantów placówkom AOS na projekty podnoszące dostępność tych placówek w obszarze architektonicznym, cyfrowym oraz informacyjno- komunikacyjnych.

Projekt zakłada udzielenie wsparcia granowego co najmniej 362 placówkom AOS. W naszej ocenie niezmiernie ważne jest także budowanie wśród kadry placówek zdrowotnych postaw wrażliwości i motywacji do zapewniania dostępności, dlatego też w nowym projekcie będziemy kontynuować szkolenia dla kadry placówek medycznych, w zakresie komunikacji z osobami ze szczególnymi potrzebami. Planujemy przeszkolenie co najmniej 1000 pracowników tych placówek. W chwili obecnej będąc w procesie opracowywania Standardów, organizujemy warsztaty fokusowe, do udziału w których zaprosiliśmy również przedstawiciela Biura RPO. Ich celem jest wypracowanie założeń dla Standardów Dostępności AOS.

Dodatkowo w ramach działania VI. 2.4. Wypracowanie systemowych rozwiązań w zakresie zapewnienia dostępności usług ginekologiczno-położniczych dla kobiet z niepełnosprawnościami zawartego w Strategii na rzecz Osób z Niepełnosprawnościami 2021-30 Ministerstwo Zdrowia zaplanowało działania mające na celu analizę dostępności do świadczeń dla kobiet z różnymi rodzajami niepełnosprawności, realizowanych przez świadczeniodawców posiadających umowę o udzielanie świadczeń opieki zdrowotnej w rodzaju ambulatoryjna opieka specjalistyczna w zakresie ginekologia i położnictwo. Zgodnie z prośbą Pana Rzecznika, w załączeniu do niniejszego pisma przekazuję raport z przeprowadzonego przez nas badania.

Odpowiadając na Pana pytanie w kwestii włączenia zagadnień związanych z dostępnością do programu szkolenia kadr medycznych, uprzejmie wyjaśniam, że weszło w życie Rozporządzenie Ministra Edukacji i Nauki z dnia 29 września 2023 r. zmieniające rozporządzenie w sprawie standardów kształcenia przygotowujących do wykonywania zawodu lekarza, lekarza dentysty, farmaceuty, pielęgniarki, położnej diagnosty laboratoryjnego, fizjoterapeuty i ratownika medycznego (Dz. U. 2152), w którym wskazano, że zmienione standardy na kierunku lekarskim i lekarsko-dentystycznym będą obowiązywać od roku akademickiego 2024/2025.

Standardy te są zbiorem reguł i wymagań w zakresie kształcenia dotyczących sposobu organizacji kształcenia, osób prowadzących to kształcenie, ogólnych i szczegółowych efektów uczenia się, a także sposobu weryfikacji osiągniętych efektów uczenia się.

Włączanie zagadnień z obszaru dostępności do programu kształcenia na kierunku lekarskim

Mając na uwadze treść przekazanego przez Pana Rzecznika pisma informuję, że w ww. standardzie kształcenia na kierunku lekarskim w zakresie umiejętności absolwent potrafi:
• komunikować się z pacjentem i jego rodziną w atmosferze zaufania,
z uwzględnieniem potrzeb pacjenta, oraz przekazać niekorzystne informacje, stosując zasady profesjonalnej komunikacji;
• dostosować sposób komunikacji werbalnej do potrzeb pacjenta, wyrażając się w sposób zrozumiały i unikając żargonu medycznego;
• przekazywać pacjentowi informacje, dostosowując ich ilość i treść do potrzeb i możliwości pacjenta, oraz uzupełniać informacje werbalne modelami
i informacją pisemną, w tym wykresami i instrukcjami oraz odpowiednio je stosować;
• podejmować wspólnie z pacjentem decyzje diagnostyczno-terapeutyczne (oceniać stopień zaangażowania pacjenta, jego potrzeby i możliwości w tym zakresie, zachęcać pacjenta do brania aktywnego udziału w procesie podejmowania decyzji, omawiać zalety, wady, spodziewane rezultaty
i konsekwencje wynikające z decyzji) i uzyskiwać świadomą zgodę pacjenta.

W zakresie wiedzy absolwent zna i rozumie:
• postawy społeczne wobec choroby, niepełnosprawności i starości oraz specyficzne oddziaływanie stereotypów, uprzedzeń i dyskryminacji;
• pojęcie niepełnosprawności.

W zakresie kompetencji społecznych absolwent jest gotów do:
• nawiązania i utrzymania głębokiego oraz pełnego szacunku kontaktu z pacjentem, a także okazywania zrozumienia dla różnic światopoglądowych i kulturowych;
• kierowania się dobrem pacjenta;
• przestrzegania tajemnicy lekarskiej i praw pacjenta;
• podejmowania działań wobec pacjenta w oparciu o zasady etyczne,
ze świadomością społecznych uwarunkowań i ograniczeń wynikających z choroby;
• dostrzegania i rozpoznawania własnych ograniczeń, dokonywania samooceny deficytów i potrzeb edukacyjnych;
• propagowania zachowań prozdrowotnych;
• korzystania z obiektywnych źródeł informacji;
• formułowania wniosków z własnych pomiarów lub obserwacji;
• wdrażania zasad koleżeństwa zawodowego i współpracy w zespole, w tym z przedstawicielami innych zawodów medycznych, także w środowisku wielokulturowym i wielonarodowościowym;
• formułowania opinii dotyczących różnych aspektów działalności zawodowej;
• przyjęcia odpowiedzialności związanej z decyzjami podejmowanymi w ramach działalności zawodowej, w tym w kategoriach bezpieczeństwa własnego i innych osób.

Włączanie zagadnień z obszaru dostępności do programu kształcenia przygotowującego do wykonywania zawodu pielęgniarki i położnej

W odniesieniu do kształcenia przygotowującego do wykonywania zawodu pielęgniarki i położnej informuję, że prowadzone jest ono zgodnie ze standardem, który określa rozporządzenie Ministra Nauki i Szkolnictwa Wyższego z dnia 26 iipca 2019 r.
w sprawie standardów kształcenia przygotowującego do wykonywania zawodu lekarza, lekarza dentysty, farmaceuty, pielęgniarki, położnej diagnosty laboratoryjnego, fizjoterapeuty i ratownika medycznego (Dz.U. z 2021 r. poz. 755 z późn. zm.).

Pielęgniarki i położne w ramach kształcenia prowadzonego na studiach pierwszego stopnia, zdobywają w ramach nauk społecznych i humanistycznych wiedzę na temat komunikacji z pacjentem. Po ukończeniu kształcenia absolwent w zakresie wiedzy potrafi:

• identyfikować błędy i bariery w procesie komunikowania się z pacjentem;
• wykorzystywać techniki komunikacji werbalnej i pozawerbalnej w opiece pielęgniarskiej;
• tworzyć warunki do prawidłowej komunikacji z pacjentem i członkami zespołu opieki.

W zakresie kompetencji społecznych i humanistycznych absolwent zna i rozumie:
• problematykę relacji człowiek - środowisko społeczne i mechanizmy funkcjonowania człowieka w sytuacjach trudnych;
• istotę, strukturę i zjawiska zachodzące w procesie przekazywania i wymiany informacji oraz modele i style komunikacji interpersonalnej.

Po ukończeniu kształcenia absolwent w zakresie umiejętności potrafi identyfikować błędy i bariery w procesie komunikowania się oraz wykazywać umiejętność aktywnego słuchania, wykorzystywać techniki komunikacji werbalnej i pozawerbalnej w opiece położniczej.

W zakresie podstaw opieki położniczej położna zdobywa wiedzę na temat: metod, narzędzi i technik pozyskiwania danych; podstaw języka migowego, znaki daktylograficzne i ideograficzne w zakresie niezbędnym do gromadzenia informacji o sytuacji zdrowotnej pacjenta; zasad komunikacji z pacjentem niesłyszącym. Po ukończeniu kształcenia absolwent w zakresie umiejętności potrafi: posługiwać się znakami języka migowego oraz innymi sposobami i środkami komunikowania się w opiece nad pacjentem z uszkodzeniem słuchu.

Aktualnie prowadzone są prace nad zmianami w standardach kształcenia przygotowujących do wykonywania zawodów pielęgniarki i położnej. W ramach projektowanych zmian położono nacisk na efekty uczenia kształtujące u studentów umiejętności komunikacji z pacjentem, jego rodziną/opiekunem w różnym wieku i różnym stanie zdrowia. Dodatkowo, pielęgniarki i położne mogą podnosić kwalifikacje zawodowe w ramach kształcenia podyplomowego, np. w ramach kursu specjalistycznego pn. „Komunikowanie interpersonalne w pielęgniarstwie - kurs dla pielęgniarek i położnych”. Celem kursu jest przygotowanie pielęgniarki, położnej do samodzielnego realizowania świadczeń w zakresie komunikowania interpersonalnego z pacjentem, jego rodziną i zespołem terapeutycznym oraz przeprowadzania negocjacji w celu rozwiązania problemów i konfliktów. Link do programu kursu: https://ckppip.edu.pl/wp-content/uploads/2023/04/Komunikowanie-interpersonalne-w-pielegniarstwie.pdf

Pielęgniarki i położne mogą również doskonalić swoje umiejętności w zakresie komunikacji z pacjentem, także w ramach kursu specjalistycznego pn. „Podstawy języka migowego dla pielęgniarek i położnych.

Włączanie zagadnień z obszaru dostępności do programu kształcenia przygotowującego do wykonywania zawodu farmaceuty

W odniesieniu do kształcenia przygotowującego do wykonywania zawodu farmaceuty, informuję, iż absolwent posiada wiedzę dotyczącą zasad komunikacji interpersonalnej z pacjentami, ich opiekunami, lekarzami oraz pozostałymi pracownikami systemu ochrony zdrowia.

Włączanie zagadnień z obszaru dostępności do programu kształcenia przygotowującego do wykonywania zawodu diagnosty laboratoryjnego

W odniesieniu do kształcenia przygotowującego do wykonywania zawodu diagnosty laboratoryjnego, absolwent zdobywa wiedzę i umiejętności komunikacji z odbiorcami wyników badań laboratoryjnych a także poznaje zasady komunikowania interpersonalnego w relacjach diagnosta laboratoryjny odbiorca wyniku oraz diagnosta laboratoryjny - pracownicy systemu ochrony zdrowia.

Włączanie zagadnień z obszaru dostępności do programu kształcenia przygotowującego do wykonywania zawodu fizjoterapeuty

W odniesieniu do kształcenia przygotowującego do wykonywania zawodu fizjoterapeuty, absolwent zdobywa wiedzę i umiejętności z zakresu komunikacji z pacjentem, także z pacjentem z różnym stopniem niepełnosprawności i jego rodziną z uwzględnieniem potrzeb pacjenta i jego praw;

W zakresie wiedzy absolwent zna i rozumie:

• modele komunikowania się w opiece zdrowotnej, podstawowe umiejętności komunikowania się z pacjentem oraz członkami interdyscyplinarnego zespołu terapeutycznego;
• zasady motywowania pacjentów do prozdrowotnych zachowań i informowania o niepomyślnym rokowaniu, znaczenie komunikacji werbalnej i niewerbalnej w procesie komunikowania się z pacjentami oraz pojęcie zaufania w interakcji
z pacjentem.

Włączanie zagadnień z obszaru dostępności do programu kształcenia przygotowującego do wykonywania zawodu ratownika medycznego

W odniesieniu do kształcenia przygotowującego do wykonywania zawodu ratownika medycznego, absolwent zdobywa natomiast wiedzę i umiejętności z zakresu znaczenia komunikacji werbalnej i niewerbalnej w procesie komunikowania się z pacjentami oraz pojęcie zaufania w interakcji z pacjentem. Ponadto absolwent zna zasady komunikacji w sytuacjach typowych dla wykonywania zawodu ratownika medycznego oraz pojęcia emocji, motywacji i osobowości, zaburzenia osobowości, istotę i strukturę zjawisk zachodzących w procesie przekazywania i wymiany informacji oraz modele i style komunikacji interpersonalnej.

Należy wskazać, że również w ramach kształcenia przeddyplomowego absolwenci ww. kierunków studiów zdobywają wiedzę i umiejętności na temat różnych form komunikacji z pacjentem, także pacjentem ze szczególnymi potrzebami.

Odwołując się do opinii Pana Rzecznika, że stworzenie i wdrożenie standardów dostępności gabinetów lekarskich i większych podmiotów leczniczych jest kluczowe i powinno nastąpić poprzez opracowanie aktów prawa powszechnie obowiązującego, zgadzam się z Panem Rzecznikiem, że kluczowe jest opracowanie standardów dostępnej usługi lekarskiej, m.in. w obszarze ginekologii, jednakże kluczowe w mojej ocenie jest zagwarantowanie, że wszyscy świadczeniodawcy bez względu na status prawny będą w takim samym stopniu zobligowani do zapewniania dostępności, zaś pacjent z niepełnosprawnością, będzie mógł w takim samym stopniu egzekwować dostępność od podmiotów niepublicznych, jak i od podmiotów publicznych. Dlatego też uważam, że powinny nastąpić zmiany w ustawie z dnia 19 lipca 2019 r. o zapewnianiu dostępności osobom ze szczególnymi potrzebami. I o te zmiany przedstawiciel MZ w Radzie Dostępności - p. Michał Mazur nadal będzie zabiegał. Nasze postulaty, jak i powody, dla których ich realizacja poprawi sytuację pacjentów z niepełnosprawnościami zostały zaprezentowane przez Pana Mazura na ostatnim posiedzeniu Rady Dostępności oraz posiedzeniu Parlamentarnego Zespołu ds. Osób Głuchych i z Niedosłuchem, w dniu 11 czerwca 2024 r.

Wstępnie analizowana jest również możliwość uwzględnienia w przepisach rozporządzenia Ministra Zdrowia z dnia 16 sierpnia 2018 r. w sprawie standardu organizacyjnego opieki okołoporodowej (Dz.U. z 2023 r. poz. 1324) zapewnienia przez podmioty wykonujące działalność leczniczą udzielające świadczeń zdrowotnych w zakresie opieki okołoporodowej dostępu osobom ze szczególnymi potrzebami, odpowiednio do wykonywanych przez siebie świadczeń zdrowotnych. Dzięki temu świadczeniodawcy powinni zwrócić uwagę na szczególne potrzeby tej grupy osób i dołożyć wszelkich starań, aby zagwarantować swoim pacjentkom dostępność architektoniczną, cyfrową, informacyjno-komunikacyjną i sprzęt niezbędny do realizacji świadczeń dostosowany do osób ze szczególnymi potrzebami.

Mam nadzieję, że opisane przeze mnie działania i stan prawny wyjaśniają wątpliwości Pana Rzecznika, gdyby jednak pojawiły się dodatkowe pytania, uprzejmie proszę o kontakt bezpośredni z p. Michałem Mazurem, koordynatorem dostępności i kierownikiem projektu, reprezentującym MZ w Radzie Dostępności.

Źródło: Biuro RPO