Prokurator Generalny Zbigniew Ziobro skierował skargę nadzwyczajną ws. zadośćuczynienia dla członków rodziny za błąd medyczny.

Wyrokiem z 15 października 2014 roku Sąd Okręgowy w Warszawie zasądził na rzecz Andrzeja P. od Szpitala Czerniakowskiego i PZU SA tytułem zadośćuczynienia kwotę 500 tysięcy złotych z tytułu błędu diagnostycznego, błędu terapeutycznego i wadliwej organizacji procesu leczenia. Mężczyzna w styczniu 2010 r. trafił na izbę przyjęć z silnym bólem głowy. Przyjęto go do szpitala, ale problem zbagatelizowano. Wieczorem stan mężczyzny znacznie się pogorszył. Okazało się, że dostał udaru, a na interwencję jest już za późno.

Sąd zasądził od Szpitala Czernikowskiego kwotę 16.983,29 złotych tytułem odszkodowania. Ponadto Sąd zasądził od Szpitala Czernikowskiego i PZU SA na rzecz żony powoda - Beaty P. kwotę 30 tysięcy tytułem zadośćuczynienia, natomiast na rzecz syna - Bartosza P. kwotę 100 tysięcy złotych zadośćuczynienia.

Sąd Apelacyjny zmienił wyrok

Wyrokiem z 8 stycznia 2016 roku Sąd Apelacyjny w Warszawie zmienił wyrok Sądu Okręgowego i oddalił powództwo w zakresie zadośćuczynienia na rzecz Beaty P. oraz Bartosza P. Sąd Apelacyjny uznał, że tylko śmierć członka rodziny narusza dobra osobiste jego najbliższych. W ocenie Sądu rozległy i nieodwracalny rozstrój zdrowia, jakiego doznał Andrzej P. wskutek udaru, nie spowodował jego śmierci, w związku z tym więź rodzinna, będąca przedmiotem ochrony z art. 448 kodeksu cywilnego, została zachowana, chociaż nie na takim poziomie jak przed zdarzeniem.

Prokurator Generalny w skardze nadzwyczajnej zarzucił wyrokowi Sądu Apelacyjnego naruszenie zasady demokratycznego państwa prawnego urzeczywistniającego zasadę sprawiedliwości społecznej. W ocenie Prokuratura Generalnego doszło do naruszenia zasad, wolności i prawa człowieka i obywatela określonych w art. 18 i 71 Konstytucji Rzeczypospolitej Polskiej takich jak prawo do życia rodzinnego, które obejmuje szeroko rozumiane więzi rodzinne pomiędzy małżonkami rodzicami i dziećmi.

W skardze Prokurator Generalny wskazał, że zgodnie z ugruntowanym orzecznictwem, do zerwania więzi rodzinnej i szczególnej więzi emocjonalnej między członkami rodziny dochodzi także wskutek wywołania u osoby bliskiej ciężkiego, nieodwracalnego uszczerbku na zdrowiu. W konsekwencji Sąd Apelacyjny błędnie przyjął, że zadośćuczynienie pieniężne za naruszenie dobra osobistego w postaci więzi rodzinnej i szczególnej więzi emocjonalnej między członkami rodziny, określanej jako prawo do życia w rodzinie, przysługuje osobom bliskim tylko w sytuacji, gdy następstwem czynu niedozwolonego jest śmierć człowieka, a nie istotny uszczerbek na zdrowiu.

Prokurator Generalny wniósł o uchylenie wyroku w zaskarżonym zakresie i przekazanie sprawy do rozpoznania Sądowi Apelacyjnemu w Warszawie.

Możliwość kierowania skargi nadzwyczajnej do Sądu Najwyższego została wprowadzona nowelizacją ustawy o Sądzie Najwyższym z 16 czerwca 2018 roku. Artykuł 89 przewiduje, że skarga może być wniesiona od prawomocnego orzeczenia sądu powszechnego lub sądu wojskowego kończącego postępowanie, jeżeli jest to konieczne dla zapewnienia zgodności z zasadą demokratycznego państwa prawnego urzeczywistniającego zasady sprawiedliwości społecznej. Ponadto skarga może być skierowana, jeśli orzeczenie narusza zasady lub wolności i prawa człowieka i obywatela określone w Konstytucji, orzeczenie w sposób rażący narusza prawo przez błędną jego wykładnię lub niewłaściwe zastosowanie, lub zachodzi oczywista sprzeczność istotnych ustaleń sądu z treścią zebranego w sprawie materiału dowodowego.

Termin do wniesienia skargi nadzwyczajnej wynosi pięć lat od dnia uprawomocnienia się zaskarżonego orzeczenia, natomiast w przypadku skierowania kasacji albo skargi kasacyjnej - roku od dnia ich rozpoznania. Skargę nadzwyczajną może wnieść Prokurator Generalny oraz inne podmioty wskazane w ustawie o Sądzie Najwyższym.

Źródło: Prokuratura Krajowa