Co piąte dziecko czuje się ciągle chore, wyczerpane fizycznie i brakuje mu energii życiowej. Starsza młodzież ma nieznacznie lepszą kondycję fizyczną, zwłaszcza na terenach wiejskich. Znaczące różnice są w rodzinach o różnych statusach materialnych, dzieci z rodzin z problemami finansowymi kilkukrotnie rzadziej podejmują aktywność fizyczną – wynika z ogólnopolskich badań naukowych jakości życia dzieci i młodzieży zleconych przez Rzecznika Praw Dziecka Mikołaja Pawlaka.
17 procent wszystkich uczniów w Polsce wymaga natychmiastowej pomocy związanej z fatalną kondycją fizyczną. Aż 19 procent najmłodszych uczniów szkół podstawowych czuje się chora, wyczerpana fizycznie i brakuje im energii życiowej. Z wiekiem odczucia te się nieznacznie polepszają – źle się czuje 16 procent uczniów 6. klas szkół podstawowych i 15 proc. uczniów 2. klas ponadpodstawowych.
Eksperci wskazują, że gorsze samopoczucie fizyczne i brak chęci do aktywności fizycznej wykazują dziewczęta i uczniowie liceum (w porównaniu do technikum). Słabsze oceny stanu swojego zdrowia ma również młodzież miejska i z rodzin o niższym statusie materialnym.
– Dość zaskakujące jest porównanie tych wyników do badań sprzed 20 lat. Nasze najmłodsze dzieci, choć są w bardzo złej kondycji zdrowotnej, lepiej oceniają swoje zdrowie niż ich rówieśnicy w 2003 roku. Niestety starsi uczniowie i młodzież dzisiaj czują się gorzej niż dwie dekady temu. W dobie pandemii i nauki zdalnej promocja aktywności fizycznej musi być naszym priorytetem – zauważa Rzecznik Praw Dziecka Mikołaj Pawlak.
Z badań wynika także, że co dziesiąty uczeń 2. klas szkoły podstawowej praktycznie w ogóle nie jest aktywny fizycznie – a wśród uczniów 6. klas 12 procent. Wśród młodzieży aktywności fizycznej nie wykazuje aż 27 procent.
Badania wskazują także na istotne różnice w odczuwaniu stanu swojego zdrowia, kondycji fizycznej czy poczucia energii w zależności od płci – znacznie lepszą samoocenę mają chłopcy, dziewczęta częściej odczuwają problemy związane z tym obszarem.
W związku z wynikami badań Rada Ekspertów przy Rzeczniku Praw Dziecka podkreśla duże znaczenie wytwarzania w procesie wychowawczym nawyków aktywności fizycznej, tak aby stały się one czynnościami rutynowymi. To zadanie dla rodziców i nauczycieli. Rada rekomenduje m.in. rozszerzenie oferty klubów sportowych o zajęcia dla amatorów i zwiększenie dostępności szkolnej infrastruktury sportowej poza godzinami nauki.
Komentarze
[ z 6]
Niestety da się zauważyć, że na przestrzeli lat kondycja fizyczna, także psychiczna najmłodszej części społeczeństwa ulega pogorszeniu. Spowodowane jest to wieloma czynnikami jak chociażby większą ilością czasu spędzaną w social mediach, korzystaniu z tabletów, laptopów czy konsoli. To przekłada się na to, że młodzi ludzie zdecydowanie zbyt mało czasu spędzają na aktywności fizycznej, a także mniejszą ilość kontaktów z rówieśnikami, co przekłada się na kondycję psychiczną. Jak czytamy wiele zaburzeń odnośnie zdrowia wynika z różnych względów, które zostały opisane również w artykule. W związku z tym z pewnością konieczne jest skoncentrowanie się na problemów młodych ludzi.
Bardzo dobrze, że poruszyła Pani kwestia zdrowia psychicznego i fizycznego, ponieważ mają one ze sobą wiele wspólnego co zostało potwierdzone w licznych badaniach naukowych. Jak czytamy w artykule problem ten jest dosyć powszechny i mówi się o nim coraz częściej, jednak wiele dorosłych osób wciąż to bagatelizuje. Moim zdaniem bardzo dobrym posunięciem jest to, o którym wspomniano w powyższym tekście rozszerzeniu działalności klubów sportowych. Wydaje mi się, że ilość dyscyplin, które można uprawiać w różnych częściach naszego kraju jest bardzo duża i z pewnością każdy będzie mógł znaleźć coś dla siebie.
Popularyzowanie, a w następnej kolejności upowszechnianie czynnego uczestnictwa w aktywności fizycznej, jest – z punktu widzenia zdrowia publicznego – zadaniem niezbędnym, szczególnie w dobie cywilizacji upowszechniającej zachowania sedenteryjne. Niezadowalający poziom aktywności ruchowej młodzieży, z perspektywy zdrowia fizycznego i psychospołecznego, jest zjawiskiem niekorzystnym. Na ten poziom wpływa wiele czynników, od ekonomicznych po kulturowe, i to te ostatnie wydają się być siłą napędową kształtowania nawyków systematycznej aktywności. Znamiennym przejawem wysokiego potencjału kultury fizycznej w społeczeństwie jest poziom infrastruktury sportowo-rekreacyjnej, który sprzyja zainteresowaniu się uprawianiem aktywności fizycznej. W Polsce w ostatnich latach dokonano sporych inwestycji w środowisko fizyczne, wspierające aktywność rekreacyjną. Jednakże znacznie ważniejsza wydaje się afirmatywna postawa ludzi wobec aktywności ruchowej w czasie wolnym i tej związanej z trybem życia (np. dojazd rowerem do szkoły). Zaledwie 10,3% polskiej młodzieży w wieku 17–18 lat realizuje rekomendacje Światowej Organizacji Zdrowia (WHO, World Health Organization) odnośnie do poziomu aktywności fizycznej dla dzieci w wieku szkolnym, tj. co najmniej 60 minut ćwiczeń każdego dnia . Powyższych zaleceń nie spełnia większość młodzieży na świecie. Warto zaznaczyć również, iż blisko 67% pracujących Polaków nie praktykuje aktywności fizycznej, docierając do miejsca pracy. Właściwe ustosunkowanie się, nastawienie, poglądy, wyobrażenia w okresie adolescencji mają fundamentalne znaczenie dla całożyciowego praktykowania (wyrabiania nawyków) aktywności fizycznej, budowania własnego stylu życia i wzięcia za niego odpowiedzialności. Z powyższego względu niepokoić może niechęć do lekcji wychowania fizycznego w naszym kraju. Absencja, sięgająca 30% w polskich szkołach ponadgimnazjalnych, jest sygnałem do reakcji w zakresie umacniania postaw, rozbudzania zainteresowań kulturą fizyczną, głównie w jej aspekcie prozdrowotnym. Nastawienie do określonej aktywności jest definiowane jako: „tymczasowa postawa, oczekiwanie lub stan gotowości, zwłaszcza w odniesieniu do bodźca, który ma za chwilę być doświadczony”. Choć nastawienie to tylko tymczasowy wyraz określonej postawy, jednak można je traktować jako podłoże rozwoju trwałych pozytywnych postaw wobec aktywności fizycznej. Celem pracy było określenie poziomu nastawienia młodzieży licealnej do aktywności fizycznej oraz poznanie struktury poszczególnych składowych nastawienia. Kształtowanie afirmatywnej postawy wobec aktywności fizycznej to zadanie przyświecające wielu instytucjom publicznym z racji misji, którą pełnią – kształtowanie zdrowotnego kapitału społeczeństwa. Ogromną rolę odgrywają też pozainstytucjonalne środowiska wychowawcze, jak rodzina, grupy rówieśnicze. Ze względu na rozwijający się rynek usług i produktów w dziedzinie rekreacji ruchowej czy aktywnych formy turystyki, które stanowią coraz większy sektor gospodarki, podmioty niepubliczne (ze względów komercyjnych) również są zainteresowane różnego rodzaju inicjatywami stymulującymi pozytywne postawy wobec aktywnego stylu życia. Nie jest łatwo kształtować pożądane postawy, tj. poglądy, przekonania czy codzienne nawyki zdrowego stylu życia, tym bardziej wobec jego głównej składowej, jaką jest aktywność fizyczna. Systematyczna praca nad sobą wymaga świadomego podjęcia decyzji oraz wysiłku. Bez odpowiednio ukształtowanego osobistego systemu wartości trudno jest wytrwać w reżimie treningowym, a tylko systematyczna aktywność fizyczna przynosi oczekiwane korzyści. Według Mądrzyckiego postawa to „ukształtowana w procesie zaspokajania potrzeb, w określonych warunkach społecznych, względnie trwała organizacja: wiedzy, przekonań uczuć, motywów, pewne formy zachowania i reakcji ekspresywnych podmiotu, związana z określonym przedmiotem lub klasą przedmiotów”. Zatem kształtując postawy, należy mieć na uwadze, by każdy z komponentów postawy (poznawczy, emocjonalny i behawioralny) miał określony kierunek i siłę. Istotny jest stopień zgodności pomiędzy nimi. Często się zdarza, że między poszczególnymi komponentami występują spore rozbieżności. Ludzie mają wysoki poziom świadomości w zakresie dbania o zdrowie, na przykład roli aktywności fizycznej, lecz jej nie praktykują. W omawianej problematyce aktywności fizycznej szczególne znaczenie ma komponent behawioralny, bez niego nie można mówić o realizacji celu, jakim jest utrzymanie czy zwiększenie potencjału zdrowia. Wysoki poziom wiedzy i pozytywne emocje związane z ruchem mogą się przyczynić do wytworzenia nawyków aktywności fizycznej; to niezbędny zasób, skłaniający do uczestnictwa w treningu zdrowotnym – ściśle programowanej aktywności ruchowej, co jest wysoce skuteczną strategią prozdrowotnego oddziaływania na organizm. SalehNia i wsp. wykazali, że osoby bardziej aktywne mają silniejszą postawę wobec aktywności fizycznej, dlatego wszelkiego rodzaju akcje czy programy mające na celu kształtowanie postaw, pozytywnych nastawień prorekreacyjnych powinny uwzględniać bezpośrednie włączanie do praktykowania aktywności fizycznej. Rozwijaniem pozytywnych nastawień do całożyciowego uczestnictwa w rekreacji ruchowej powinni się zajmować nauczyciele wychowania fizycznego (WF), gdyż jest to jeden z głównych celów szkolnej edukacji fizycznej, od dziesiątek lat postulowany przez wielu teoretyków kultury fizycznej. Gracz proponuje określony model działań, aby skutecznie kształtować prorekreacyjne postawy prozdrowotne: 1. rozpoznanie sfery preferencji emocjonalnych, 2. wprowadzenie odpowiedniego zasobu informacji, 3. podejmowanie określonych działań praktycznych (ćwiczeń, zabaw itp.). Postawa oznacza zwykle akceptację (przychylność) bądź odrzucenie (nieprzychylność). To dynamiczno-kierunkowy czynnik osobowości, który może się zmieniać i na który można wpływać. Szczególnie podatny na wpływy jest okres 7–18 lat, charakteryzujący się największą plastycznością rozwoju psychofizycznego. Warto zwrócić uwagę, że płeć jest czynnikiem różnicującym nastawienia, postawy, przekonania, uprzedzenia, a zatem w programach promocji aktywności fizycznej, na lekcjach WF powinno się różnicować oddziaływania, uwzględniając odmienne potrzeby i zainteresowania. W niniejszym badaniu 18-latki uzyskały negatywny wynik równowagi nastawienia (co oznacza prawdopodobieństwo unikania aktywności fizycznej w przyszłości), w przeciwieństwie do mężczyzn. Ma to swoje odzwierciedlenie w ogólnopolskich raportach, obrazujących różnicę w poziomie aktywności fizycznej w różnych kategoriach wieku – płeć żeńska prezentuje na ogół niższy poziom aktywności niż płeć męska. W prezentowanych w pracy badaniach zdrowie, kondycja i wygląd to najistotniejsze składowe struktury nastawienia do podejmowania aktywności fizycznej. W badaniach innych autorów motywacja zdrowotna i wygląd ciała stanowią główne motywy podejmowania aktywności. Badania przeprowadzone w 15 krajach Unii Europejskiej dowiodły, że najczęstszym powodem uczestnictwa w aktywności fizycznej jest utrzymanie dobrego stanu zdrowia. Jednak motywacje są uzależnione od płci oraz wieku i podlegają zmianom. Zwykle kult ciała i sprawności dominuje wśród młodych ludzi, z kolei wraz z wiekiem rośnie motywacja zdrowotna. Problemem jest traktowanie aktywności fizycznej nazbyt często instrumentalnie jako wyłącznie narzędzia do kształtowania, utrzymania, zmieniania wyglądu swego ciała. Piotrowska i wsp. wykazali w zachowaniach 16–18-letnich dziewcząt pozytywną korelację pomiędzy uczestnictwem w aktywności fizycznej a stosowaniem diet odchudzających, co potwierdza, jak istotnym celem ćwiczeń fizycznych jest poprawa wyglądu ciała. Z punktu widzenia zdrowia publicznego szczególnie należy wspierać i mieć na uwadze motywy zdrowotne jako potencjalnie najbardziej pożądane powody zainteresowania aktywnością fizyczną i aktywnym w niej uczestnictwem. Motywy zdrowotne dają podstawy do trwałości zainteresowań, nawyków i postaw. Można domniemywać, że kiedy uczestnik aktywności rekreacyjnej osiągnie swój cel związany z korektą wyglądu ciała (np. redukcja tkanki tłuszczowej), to zrezygnuje z dalszych ćwiczeń, jeżeli jego celem nie będzie szeroko pojmowane zdrowie, dobre samopoczucie czy przyjemne spędzanie czasu wolnego. Jednak nie można bagatelizować motywów związanych z wyglądem ciała. Niektórzy badacze udowadniają, że nadwaga i otyłość u młodzieży wiążą się z przyjęciem negatywnej postawy wobec aktywności ruchowej. Istnieje wiele czynników, które wpływają na postawę. Na przykład niższej motywacji do ćwiczeń towarzyszy postrzeganie swojego lokalnego środowiska jako niebezpiecznego czy nieprzyjemnego. A zatem spośród wielu strategii tworzenia i korygowania postaw wobec aktywności fizycznej najskuteczniejsze wydają się te, które uwzględniają holistyczne podejście do tej problematyki. 1. Mężczyźni posiadają wyższy poziom nastawienia do aktywności fizycznej, zarówno w przypadku ogólnego jej wskaźnika, jak i w poszczególnych kategoriach. Ogólne nastawienie do aktywności fizycznej badanych mężczyzn oceniono na poziomie dobrym, u kobiet zaś na poziomie zadowalającym. Mężczyźni uzyskali istotnie statystycznie wyższe wartości nastawienia w następujących kategoriach: przyjemność, relaks, wyzwania, spotkania towarzyskie, współzawodnictwo i dobre samopoczucie. 2. Wyliczona z zastosowanego testu ocena równowagi nastawienia u mężczyzn przedstawia się na poziomie dobrym, co oznacza, że prawdopodobieństwo bycia aktywnym fizyczne zwiększa się odwrotnie niż u kobiet, u których uzyskano negatywną ocenę równowagi nastawienia. 3. Spośród analizowanych dziewięciu składowych nastawienia do aktywności fizycznej zdrowie i kondycja uzyskały najwyższą wartość, a nieznacznie niższą – wygląd ciała. Nie stwierdzono istotnej statystycznie różnicy pomiędzy kobietami a mężczyznami. 4. Zdrowie, kondycja oraz wygląd to kategorie ściśle ze sobą związane w globalnej strukturze nastawienia do aktywności fizycznej, warto zatem mieć je na uwadze, podejmując działania mające na celu upowszechnianie wśród młodzieży aktywności fizycznej. ( badania p. Paweł Nowak i Paulina Barcicka)
Nic dziwnego, że dzieci czują się tak, jak opisano to w artykule. Jak zachować się w nowej, społecznej sytuacji? Jak poradzić sobie z narastającym niepokojem, silnym stresem, ciągłymi zmianami? Nawet osoby dorosłe borykają się ze skutkami izolacji wprowadzonej w okresie pandemii – a jak mają sobie poradzić z tą sytuacją dzieci, których otoczenie społeczne ulega ciągłym modyfikacjom? Prawidłowy rozwój społeczny u dzieci, jest ściśle związany z rozwojem emocjonalnym, kształtującym się już od najmłodszych lat. Choć to fundamentalna bliskość rodziców (opiekunów) gwarantuje dziecku biologiczną potrzebę bezpieczeństwa, nie bez znaczenia pozostaje najbliższe otoczenie. Relacje społeczne odgrywają istotną rolę w życiu młodego człowieka – są źródłem wsparcia, zrozumienia i dobrego samopoczucia. Wskazuje się, że ograniczenie kontaktów i izolacja epidemiologiczna, wpływają negatywnie na samopoczucie psychofizyczne dzieci i młodzieży – mogą przyczyniać się do rozwoju chorób. Uczestnictwo w życiu społecznym i kontakty z rówieśnikami sprzyjają zdrowemu rozwojowi, chronią m.in. przed stresem emocjonalnym, osłabieniem funkcji poznawczych, nadmierną masą ciała (regularna aktywność fizyczna, nieprzejadanie się). Obecna sytuacja epidemiologiczna w Polsce i na świecie, wiąże się ze zwiększonym ryzykiem wystąpienia zaburzeń adaptacyjnych i innych zaburzeń emocjonalnych, w tym PTSD (zespół stresu pourazowego), zaburzeń depresyjnych, zaburzeń lękowych. W Stanach Zjednoczonych opublikowano raport z którego wynika, że napięcia i lęki związane z poczuciem braku kontroli u sześciolatków wzrosły aż o 30%. Zmiany społeczne i pandemiczna rzeczywistość „uderzają” zwłaszcza w kruchą psychikę dzieci i młodzieży. Obowiązek noszenia maseczki, dystans społeczny, komunikaty telewizyjne i radiowe, kampanie społeczne i mnóstwo napływających z portali internetowych informacji, wpływają na stan psychiczny, samopoczucie, a także rozwój młodego pokolenia. Dzieci obserwują swoich rodziców, martwią się o nich, przeżywają ich rozterki. Pojawiają się wątpliwości i pytania, o które dziecko boi się zapytać. Zachwianie stabilizacji w domu rodzinnym, utrata pracy czy choćby chwilowy brak pieniędzy, może być przyczyną wielu lęków. Sytuacja ekonomiczna rodziców wpływa również na samopoczucie dziecka. Czy można było przewidzieć i odpowiednio przygotować się do stanu epidemii – zwłaszcza w globalnym wymiarze? Odnosząc się do przeszłych doświadczeń ludzkości, to owszem, ponieważ już nie raz świat zmagał się z występowaniem nagłych, licznych zachorowań na choroby zakaźne. Jednak XXI wiek uśpił poczucie zagrożenia, a między obowiązkami zawodowymi i domowymi, nie ma miejsca na zastanawianie się czy przewidywanie negatywnych skutków potencjalnej pandemii. COVID-19 wpłynął na życie wielu ludzi – zwłaszcza dzieci i nastolatków – w sposób, jakiego świat jeszcze nie widział. Strategia izolacji, dystansu społecznego i obowiązek noszenia maseczki, to nie tylko środki ochrony przed ryzykiem zakażenia, ale również czynniki sprzyjające rozwojowi schorzeń psychicznych. Chroniczny stres, niepokój i poczucie bezradności wpływają degeneracyjnie na rozwój społeczny u najmłodszych. Dzieci, które stanowią 28% światowej populacji (ponad 2,2 miliarda), potrzebują stabilizacji i bezpieczeństwa na każdym etapie rozwoju. Obecnie, muszą dostosowywać się do zmian, obostrzeń, nowych zaleceń – a to wszystko w oderwaniu od rzeczywistości, którą znały z okresu sprzed pandemii..
Niestety, pandemia nie oszczędza nikogo. Dzieci to znakomici obserwatorzy. Każdego dnia obserwują Nasze nastroje i zachowania. Zachwianie stabilizacji w domu spowodowana utrata pracy, brakiem pieniędzy, choroba któregoś z domowników może być przyczyna wielu lęków. Niepokój rodziców powoduje również niepokój u dziecka. Sami dobrze wiemy jakie objawy może powodować u nas stres. Nie inaczej jest u dzieci. Odczuwanie długotrwałego stresu może spowodować między innymi bezsenność, brak apetytu, ból głowy, brzucha, trudności z koncentracją, brak energii, motywacji, uczucie strachu, smutku. Każdy z Nas niezależnie od wieku potrzebuje kontaktów międzyludzkich. Relacja koleżeńska wśród dzieci kształtuje kluczowe kompetencje społeczne. Videorozmowa i inne komunikatory nigdy nie zastąpią wspólnej zabawy. Czas spędzony z rodzicami nie zrekompensuje dziecku czasu utraconego z rówieśnikami. Sytuacja związana z epidemią Covid-19 trwa już od zeszłego roku i nie wiemy kiedy się skończy. Kontakt z rówieśnikami jest niezwykle ważny. Dlatego też wspierajmy dziecko w kontaktach z rówieśnikami. Może to być wspólne granie w planszówki przez internet, kalambury i inne. Długotrwała izolacja społeczna skutkuje osłabieniem więzi między rówieśnikami, powoduje poczucie braku przynależności do grupy. Zamknięcie szkół i placówek edukacyjnych stało się jednym ze sposobów walki z koronawirusem. Jednak potrzeba ochrony społeczności przed koronawirusem wskazuje na zwiększone, długoterminowe i niekorzystne konsekwencje zdrowotne wśród dzieci i młodzieży, spowodowane stresem, lękiem, niepokojem i poczuciem bezradności w czasie kryzysu epidemiologicznego. Co piąte dziecko w Polsce ma nadwagę. Otyłość to epidemii XXI wieku. Lockdown spowodował ograniczenie aktywności fizycznej co skutkuje pojawieniem się nadmiernych kilogramów. Nadmierna masa ciała wywołuje ograniczenia narządu ruchu. Brak możliwości spędzania czasu poza domem często przyczynia się do nasilenia błędów żywieniowych. Częściej sięgamy po coś słodkiego. Brak ruchu, siedzący tryb życia, niewłaściwe żywienie, to prosta droga do otyłości. Nasze życie w czasie pandemii przeniosło się do świata wirtualnego. Wielogodzinne siedzenie w Internecie, życie w mediach społecznościowych, aplikacje ściągane na telefon, gry to wszystko wciąga w nałóg dzieci. Uzależnienie to bardzo trudny problem do rozwiązania nie tylko dla rodziców, ale również dla specjalistów. Jak nie zatracić się w świecie nowych technologii? Czas pandemii wymaga od Nas wypracowania nowych form spędzania czasu wolnego. Niech będzie to okazja do odkrycia nowych zainteresowań. Codziennie śledzimy sytuację na świecie związaną z pandemią Covid-19. Nadmiar informacji zwłaszcza gdy są one sprzeczne ze sobą powoduje strach, lęk, niepewność może doprowadzić do poważnych zaburzeń, które wymagać będą pomocy psychologa lub psychiatry. Nie zapominajmy o emocjach, które w tym trudnym czasie towarzyszą każdemu dziecku. Rozmawiajmy z dziećmi o emocjach. Dziecko ma prawo czuć strach, niepokój. Nie oszukujmy dzieci, jeśli my też się czegoś boimy, czujemy niepokój. Angażujmy dzieci w obowiązki domowe, zachowujmy stały rytm dnia. Aktywność fizyczna zapobiega stanom depresyjnym. Wprowadźmy do planu dnia zdrowy zwyczaj codziennej aktywności na świeżym powietrzu! Po prostu, po ludzku, dbajmy o swoje dzieci.
Pandemia COVID-19 sprawiła, że codzienna rutyna dzieci i nastolatków przestała istnieć. Brak kontaktu z rówieśnikami, konieczność uczestniczenia w zajęciach online (a co za tym idzie, długie godziny spędzane przed ekranem komputera) i przedłużające się obostrzenia sprawiły, że ich świat wywrócił się do góry nogami. W porównaniu do sytuacji sprzed pandemii wyraźnie widać zmianę – czas wcześniej spędzany na dworze, na zajęciach sportowych częściowo został zastąpiony czasem przed komputerem. Niestety, przeważająco aktywność fizyczna w czasie wolnym została zastąpiona przez gry komputerowe. Zgodnie z obowiązującymi zaleceniami z powodu epidemii COVID-19 jesteśmy zmuszeni pozostać w domach. W tym czasie nieczynne są szkoły i przedszkola, wiele osób wykonuje prace zdalnie, niektórzy przebywają na ścisłej kwarantannie. Takie miejsca jak parki, place zabaw, siłownie w których zwykle jesteśmy aktywni są czasowo zamknięte. Pozostawanie przez dłuższy czas w domu nie sprzyja aktywności fizycznej. Siedzący tryb życia i niski poziom aktywności fizycznej mogą mieć negatywny wpływ na nasz zdrowie a także samopoczucie. Dodatkowo narażeni jesteśmy na stres związany z izolacją czy też samą sytuacją pandemii i wiadomościami jakie do nas docierają. Aktywność fizyczna oraz techniki relaksacyjne są niezbędne dla zachowania zdrowia fizycznego i psychicznego w tym okresie. Eksperci podkreślają że nie tylko to ile i jak jemy ale także ile się ruszamy jest kluczem do zdrowia. Podstawą „Piramidy zdrowego żywienia i stylu życia” jest obecnie aktywność fizyczna. Dla zachowania dobrej kondycji i zdrowia Światowa Organizacja Zdrowia (WHO) zaleca co najmniej 150 minut aktywności fizycznej o umiarkowanej intensywności lub 75 minut intensywnej aktywności fizycznej tygodniowo lub też połączenie obu tych rodzajów aktywności. Poziom ten można osiągnąć również w domu, bez specjalnego sprzętu i przy ograniczonej przestrzeni. Codzienna aktywność ma szereg korzyści dla zdrowia m.in. poprawia kondycję, obniża poziom ciśnienia krwi, i pomaga utrzymać cholesterol a także trójglicerydy na prawidłowym poziomie. Pomaga także poprawić samopoczucie, zmniejszyć stres i wyzwolić więcej energii. Łącznie z urozmaiconym, prawidłowo zbilansowanym żywieniem pozwala zapobiegać rozwojowi bardzo niebezpiecznej dla naszego zdrowia nadwagi i otyłości. WHO wskazuje na kilka sposobów zachowania aktywności i ograniczenia siedzącego trybu życia w domu podczas kwarantanny. Jeśli przebywasz w domu bądź jak najwięcej aktywny – ćwicz, tańcz, chodź po schodach, aktywne prace domowe to też dobra dawka ruchu. Te krótkie aktywności mogą się zsumować i zapewnić spełnienie tygodniowych zaleceń co do ruchu. Taniec, zabawa z dziećmi czy też wykonywanie prac domowych, takich jak sprzątanie, prace w ogródku to doskonałe sposoby na pozostanie aktywnym w czasie pobytu w domu. Warto też skorzystać z propozycji ćwiczeń online. Wiele z nich jest bezpłatnych i można je znaleźć na przykład na YouTube. Warto jednak pamiętać, że jeśli nie ma się doświadczenia w wykonywaniu danych ćwiczeń, trzeba być ostrożnym i świadomym własnych ograniczeń. Jeśli pracujesz zdalnie z domu nie siedź za długo w tej samej pozycji. W miarę możliwości wstawaj od komputera co 30 minut. Rozważ możliwość części pracy w pozycji stojącej. Jeśli spędzasz czas wolny w pozycji siedzącej wybieraj czynności stymulujące poznawczo, takie jak czytanie, krzyżówki, gry planszowe czy puzzle. Nawet w małych przestrzeniach spacerowanie lub chodzenie w miejscu może pomóc Ci pozostać aktywnym. Jeśli rozmawiasz przez telefon, chodź po domu podczas rozmowy, zamiast siedzieć. Śledź obowiązujące w danym okresie zalecenia co do możliwości aktywności fizycznej na zewnątrz, poza domem w oficjalnych źródłach przekazu (np. www.gov.pl). Obecnie, zgodnie z zaleceniami, wychodzenie z domu powinno być ograniczone do absolutnego minimum. Zgodnie z informacjami ze strony gov.pl przepisy pozwalają wychodzić z domu m.in. w celu realizacji niezbędnych codziennych potrzeb. Przemieszczać się można tylko w przypadku dojazdu do i z pracy, wolontariatu na rzecz walki z COVID-19 (dotyczy to pomocy osobom przebywającym na kwarantannie lub osobom, które nie powinny wychodzić z domu), załatwiania spraw niezbędnych do życia codziennego (do czego zalicza się np. niezbędne zakupy, wykupienie lekarstw, wizyta u lekarza, opieka nad bliskimi). Jeśli wychodzisz na zewnątrz, pamiętaj o obowiązującym wymogu zachowania przynajmniej 2-óch metrów odległości od innych osób. Medytacja i głębokie oddechy mogą pomóc ci zachować spokój. Słuchaj ulubionej muzyki, czytaj książki, obejrzyj film. Dla utrzymania optymalnego zdrowia ważne jest również, aby pamiętać o zdrowym odżywianiu i odpowiednim nawodnieniu. Napoje słodzone cukrem zastąp wodą. Ważne jest aby Twoja dieta zawierała dużo warzyw i owoców – powinny stanowić połowę tego co jemy. Z produktów zbożowych powinno się wybierać jak najczęściej te pełnoziarniste. Należy ograniczyć spożycie soli i cukru. Warto ograniczyć tłuszcze zwierzęce i zastąpić je olejami roślinnymi. WHO zaleca osobom dorosłym ograniczenie lub unikanie napojów alkoholowych a osobom młodym, kobietom w ciąży i karmiących piersią nie spożywanie w ogóle. Podczas kwarantanny cieszmy się z czasu spędzonego z bliskimi, czerpmy też radość ze wspólnego przygotowywania i spożywania posiłków.