Naukowcy z Uniwersytetu w Granadzie (Hiszpania) i Uniwersytetu w Kuopio (Finlandia) potwierdzili skuteczność ekstraktu z żurawiny w leczeniu infekcji układu moczowego u niemowląt.
Prof. José Uberos Fernández, jeden z autorów badań, poinformował, że ekstrakt z żurawiny, który jak wykazano, zapobiega infekcjom dróg moczowych u dorosłych, jest także efektywny i bezpieczny u karmionych piersią niemowląt z tą dolegliwością.
W przeprowadzony badaniach, 75 dzieci otrzymywało ekstrakt z żurawiny, a 117 lek - trimetoprym.
Analiza danych pokazała, że u karmionych piersią dzieci poniżej 1 roku ekstrakt z żurawiny pomagał zwalczać infekcje, a u niemowląt z odpływem pęcherzowo-moczowodowym i nawracającymi zakażeniami pozwalał zrezygnować z profilaktycznego podawania antybiotyków.
Źródło: news-medical.net
Komentarze
[ z 8]
Dobra wiadomośc, choć przydałaby się większa grupa badawcza i warto by było pokazać dokładniejsze statystyki, tzn. u jakiego procenta dzieci można było zapobiec profilaktycznej antybiotykoterapii. Jeśli wyniki byłyby bardzo dobre, nic by nie stało na przeszkodzie, by masowo stosować taką naturalna profilaktykę :)
Najlepsze leki to naturalne leki. Od dawna wiadomo dlaczego sok z żurawiny działa w infekcjach układu moczowego. Dlaczego mielibyśmy nie korzystać częściej z tej wiedzy, nie tylko u kobiet!? Uważam, że warto promować ten produkt wśród naszych pacjentów.
Każdy sposób, w który można zapobiec antybiotykooporności jest na wagę złota, a stosowanie żurawiny profilaktycznie właśnie takie jest. Poza tym u takich maluszków flora bakteryjna dopiero się kształtuje i szkoda w nią ingerować, jeśli można wybrać inną metodę.
Naturalny lek - najlepszy lek. Sok z żurawiny od zawsze był znany jako cudowny środek zapobiegający infekcjom dróg moczowych, teraz już wiemy dlaczego. Dziecko dużo chętniej wypije pyszny soczek niż połknie tabletkę z antybiotykiem.
Świetna sprawa, lek naturalny, a przez to o wiele mniej szkodliwy od antybiotykoterapi, a jeśli rzeczywiście wystarczający i mogący wyprowadzić dzieciaczka z infekcji układu moczowego, dlaczego by z niego nie korzystać? Dla młodego organizmu z pewnością o wiele lepiej jest przyjąć sok i zawarte w nim substancje aktywne z żurawiny oddziałujące na same bakterie już w pęcherzu, niż niszczyć dopiero co kształtującą się florę bakteryjną przy pomocy antybiotyków, co z pewnością nie pozostanie bez wpływu na młody organizm.
Popieram poprzedników. Byłoby bardzo dobrze, gdybyśmy jako lekarze dysponowali bezpieczną alternatywą dla antybiotyków w leczeniu zakażeń układu moczowego noworodków, ale i nie tylko. W szczególności zważywszy na fakt coraz większej ilości doniesień skutków ubocznych mających brać swoje źródło właśnie w stosowaniu antybiotyków szczególnie wśród najmłodszych. Osobiście jeśli mogłabym leczyć takiego pacjenta preparatami naturalnymi będącymi wyciągiem substancji aktywnej z żurawiny, z wielką ochotą bym z tego skorzystała, a dzięki temu nie musiałabym obawiać się o takie powikłania jak zaburzenia flory jelitowej, grzybice, zaburzenia wzrastania, obniżenie odporności własnej organizmu czy nawet otyłość w wieku późniejszym. A niestety z tego co się dowiaduję, istnieje coraz więcej doniesień, że niektóre z antybiotyków mogą własnie na powstawanie tych powikłań wpływać. Dlaczego więc ryzykować i powikłania u pacjenta i ryzykowne dla całego społeczeństwa uodparnianie się bakterii na działanie tych leków skoro mielibyśmy dostępną, naturalną i bezpieczną alternatywę? Oby badania były prowadzone nadal i oby lek okazał się faktycznie tak dobrym i skutecznym!
Nie tylko u niemowląt. Stwierdza się ogólnie dużą Skuteczność żurawiny w leczeniu zakażeń układu moczowo-płciowego osób dorosłych. Żurawina (Vaccinium) to roślina bagienna pokrewna borówkom, czarnej jagodzie; żurawina amerykańska zaliczana jest do rodziny wrzosowatych (Ericaceae). Występuje w klimacie umiarkowanym (środkowa i północna Azja, Ameryka Północna oraz Europa północna i środkowa). Za właściwości lecznicze żurawiny odpowiadają zawarte w niej liczne związki, jak np.: fruktoza, epikatechiny, proantocyjanidyny, kwas cytrynowy i chinowy, antocyjany, flawonoidy, flawonole, taniny, glikozydy flawonoidowe i irydoidowe, sterole, nienasycone kwasy tłuszczowe, witaminy A, B1, B2, C. Kwasy fenolowe są aktywne wobec Listeria monocytogenes, a kwasy galusowy i kawowy spowalniają metabolizm proliny. Flawonole (związki niewystępujące w innych owocach) to proantocyjanidyny typu A (mają wyższą zdolność adherencyjną niż z grupy B) i pozwalają ograniczyć kolonizację bakterii z powodu termodynamicznych, niekorzystnych procesów tworzenia zaczepów między powierzchnią komórek nabłonków a bakteriami. Wykazano też (Bailey), że preparaty żurawinowe suche zawierają ok. 0,5% flawonoli z proantocyjanidynami, a koncentraty suche – 5% polifenoli, dlatego koncentrat może wykazywać korzystniejsze działanie w zapobieganiu rozwojowi stanów zapalnych. Polifenole są znane z działania antyoksydacyjnego. Żurawina posiada zdolność zakwaszania moczu, a proantocyjanidyny i inne składniki chemiczne mają właściwości antyseptyczne, degradujące bakterie. Ponadto udowodniono (Soboty), że sok z żurawin zapobiega adherencji bakterii do komórek nabłonka. Ważnym etapem rozwoju zakażenia jest zakotwiczanie się bakterii w błonie śluzowej komórek. Sok żurawinowy, ułatwiając wydalanie moczu, zapobiega kolonizacji bakterii. Fimbrie bakteryjne wydzielają adhezynę, która powoduje ich przyczepianie do receptorów węglowodanowych nabłonków. Fruktoza zawarta w żurawinie hamuje przyczepność E. coli typu 1, zaś ekstrakt proantycyjanidyn zapobiega przyczepności uropatogennych pałeczek coli typu P. Wykorzystując elektronowy mikroskop transmisyjny (TEM), udowodniono wpływ pH i obecności związków polifenolowych żurawiny na destabilizację komórek bakteryjnych. Przenikały one przez błony komórkowe bakterii i powodowały lizę bakterii, doprowadzając do ich śmierci. Z kolei badania Lacombe potwierdziły działanie przeciwbakteryjne żurawiny i zależność inhibicji od mechanizmu molekularnego (w TEM interakcja ekstraktu żurawinowego ukazała rozkład błony komórkowej bakterii, których agregacja na powierzchni błony komórkowej jest powodowana przez wiązanie z lipopolisacharydami). Na podstawie licznych badań uważa się, że istnieje związek między stosowaniem żurawiny a obniżaniem bakteriomoczu i ropomoczu, będący skutkiem zakwaszania moczu, efektu bakteriostatycznego kwasu hipurowego oraz przeciwdziałania adherencji bakterii do błon śluzowych. Potwierdziły to prace Blatherwicka ze wsp. W pierwszej pracy klinicznej z randomizacją, podwójnie ślepą próbą, kontrolowaną placebo, autorstwa Avarona i wsp. stwierdzono zdolność soku żurawinowego do zapobiegania zakażeniom układu moczowego (obniżenie liczby bakterii i leukocytów w moczu) oraz uzyskano zmniejszenie częstości nawrotów bakteriomoczu i ropomoczu. W zakażeniach związanych z wprowadzaniem cewników urologicznych występuje tworzenie się tzw. biofilmu pokrywającego cewnik przez bakterie. Te drobnoustroje to egzogenna flora szpitalna i endogenna z przewodu pokarmowego lub skóry chorych, przemieszczająca się na drodze chemotaksji do powierzchni cewnika zaraz po jego wprowadzeniu. Część (ok. 20%) drobnoustrojów dostaje się przez kanał cewnika, którym odpływa mocz. Najczęściej są to bakterie Gram-ujemne i Gram-dodatnie. Obecność biofilmu uniemożliwia penetrację antybiotyku do bakterii i tym samym skuteczność celowanej antybiotykoterapii. Mechanizmem rozpoczynającym powstawanie biofilmu (procesu złożonego i wielofazowego) jest adhezja. Komórki bakteryjne o dużej ruchliwości (głównie urzęsione pałeczki Gram- -ujemne) inicjują kontakt z powierzchnią cewnika w drodze chemotaksji. Następnie produkują śluz warunkujący nieodwracalną adhezję, proliferację i akumulację bakterii w wielowarstwowe agregaty. Śluz pokrywa całą powierzchnię utworzonej struktury i zabezpiecza ją przed działaniem przeciwciał, fagocytozą, utrudnia opsonizację, zaburza chemotaksję . Czynnikami sprzyjającymi zakażeniom odcewnikowym są: wytwarzanie przez bakterie fimbrii (E. coli – typ 1, P, Dr; Klebsiella – typ 1, 3, P-like; Proteus, Pseudomonas); produkcja ureazy przez Proteus spp, Klebsiella spp, Pseudomonas spp, Staphylococcus saprophyticus; produkcja proteazy rozkładającej IgA oraz produkcja śluzu przez Staphylococcus, Enterococcus i grzyby. Bakterie w ten sposób chronią się przed dostępem antybiotyków. Badania adherencji bakterii wykonano w specjalnej komorze przepływowej i stwierdzono, że preparat żurawinowy skutecznie uniemożliwiał adherencję niektórych drobnoustrojów uropatogennych na powierzchni cewników. Zatem żurawina może być praktyczną metodą redukowania liczby drobnoustrojów w umocowanych na stałe cewnikach moczowych. Pozwala to na ograniczenie ryzyka ZUMP oraz na zmniejszenie zapotrzebowania na antybiotyki. Barney ze wsp.na podstawie praktyki klinicznej opracował charakterystykę żurawiny jako środka alternatywnego do antybiotyków stosowanych w ZUMP. Uważa, że u niektórych pacjentów białko Tamms-Horsfalla występuje w zbyt niskim stężeniu w moczu (lub gdy go brakuje) – wówczas nie ma naturalnej ochrony, co może prowadzić do ułatwionego wnikania patogenów i występowania ZUMP, szczególnie (85% infekcji) wywołanych pałeczkami E. coli. Kolejne zakażenia prowadzą do stopniowego uszkadzania błony śluzowej, szczególnie pęcherza moczowego. W celu zniszczenia bakterii Barney stosuje pojedynczą dawkę antybiotyku łącznie z preparatem żurawiny, którą proponuje przyjmować wiele miesięcy dwa razy na dobę, szczególnie w przypadkach nawracających zakażeń. Uważa również, iż preparaty żurawinowe są skuteczne u pacjentów mających trudności w opróżnianiu pęcherza, chorych na łagodny rozrost stercza i zapalenia tego narządu, u chorych neurologicznych (np. udar mózgu, rozszczep kręgosłupa), a szczególnie u osób wymagających pozostawienia cewnika na stałe. Preparaty żurawinowe są silnym antyoksydantem, optymalizują pH moczu i mają właściwości antyadhezyjne, które utrudniają bakteriom przyczepianie się do nabłonków i dezintegrują płaszcze śluzowe tworzone przez bakterie. Owoc żurawiny, stosowany w leczeniu ZUMP, występuje w postaciach: proszku, tabletek i soku. Żurawina charakteryzuje się znaczną skutecznością przeciwdrobnoustrojową, przy niestwierdzeniu dotychczas narastania oporności bakterii, jak też brakiem występowania istotnych działań niepożądanych. Liczne badania kliniczne potwierdziły skuteczność preparatów z żurawiny w profilaktyce i leczeniu oraz zmniejszeniu liczby nawrotów ZUMP. Interakcje z lekami występują sporadycznie. Przeciwwskazaniem do stosowania żurawiny jest proteza zastawki dwudzielnej i stosowanie warfaryny. (Prof. Sławomir A. Dutkiewicz )
Właściwości żurawiny ale i innych owoców jak róża i aronia są niebagatelne i myślę, że nie do końca jeszcze w pełni poznane.Znajdziecie swietna prezentacje doc. Rutkowskiej w sieci. Jak się okazuje Do głównych grup związków chemicznych występujących w owocach żurawiny amerykańskiej zalicza się: kwasy organiczne, związki fenolowe,terpeny i inne składniki. Pozytywne efekty wynikające z wszechstronnego wykorzystania owoców i soku z żurawiny w medycynie ludowej, a zwłaszcza w schorzeniach nerek i dróg moczowych, skłoniły naukowców do poznania ich właściwości biologicznych uzasadniających to działanie. Jednym z nich jest działanie przeciwdrobnoustrojowe. Ściśle związane z właściwościami przeciwdrobnoustrojowymi jest działanie antyadherencyjne żurawiny. Istotą jego jest zdolność hamowania przez składniki zawarte w żurawinie adhezji głównie bakterii Gram-ujemnych do różnych komórek zwierzęcych. Dopiero przylgnięcie i ścisłe powiązanie się bakterii z receptorami komórkowymi toruje drogę rozwojowi infekcji bakteryjnej lub grzybiczej. Składnikami soku żurawinowego silnie hamującymi adhezyny bakteryjne są substancje polimeryczne o wysokim ciężarze cząsteczkowym, tak zwane proantocyjanidyny, aktywne w stężeniu 10-50 μg/ml. W wielu pracach udowodniono, że żurawiny i ich przetwory hamują lub osłabiają adherencję, czyli przyczepianie się komórek bakterii Gram-ujemnych do powierzchni błony śluzowej dróg moczowych. Drobnoustrojem najczęściej wywołującym infekcje pęcherza i dróg moczowych jest Escherichia coli, a więc Gramujemna pałeczka, w odniesieniu do której składniki soku żurawinowego wykazują silne działanie antyadherencyjne, w następstwie czego ułatwiają jej wypłukiwanie z organizmu. Kolejne cenne działanie żurawiny, istotne w procesie leczenia zakażeń pęcherza i dróg moczowych, to działanie przeciwzapalne. Przypisuje się je obecności kwasu salicylowego i jego metabolitu kwasu salicylurowego, stwierdzanych w moczu po regularnym spożywaniu owoców lub soku żurawinowego. Podawanie soku w ilości 250 ml 3 razy dziennie przez 2 tygodnie, już po 7 dniach dawało wzrost stężenia w moczu osób badanych, zarówno kwasu salicylowego jak i salicylurowego o korzystnym działaniu przeciwzapalnym. Najsilniejszą zdolność usuwania (zmiatania) wolnych rodników tlenowych (zbadanych przy użyciu DPPH) wykazują szczególnie glikozydy flawonolowe. Właściwości tych substancji są porównywalne, a nawet przewyższające w swym działaniu przeciwutleniającym witaminę E.Najwyższą aktywność wykazywał w teście in vitro 3-galaktozyd cyjanidyny.Powyższe związki flawonolowe hamowały również w badaniach in vitro utlenianie frakcji LDL-cholesterolu, (czyli lipoprotein o małej gęstości). Sok z żurawiny odznacza się również właściwościami hamowania adherencji bakterii do innych tkanek. W badaniach in vitro wykazano, że hamuje on adherencję Escherichia coli do komórek błony śluzowej policzka oraz koagregację bakterii tworzących płytkę nazębną, w tym Fusobacterium nucleatum, Streptococcus oralis, Streptococcus sobrinus i Streptococcus mutans. Stwierdzono ponadto hamowanie in vitro przez wysokocząsteczkowe składniki soku żurawinowego adhezji klinicznych szczepów Helicobacter pylori do erytrocytów i komórek błony śluzowej żołądka i jelit człowieka. W badaniach in vitro wykazano silne właściwości antyproliferacyjne, czyli zapobiegające nieprawidłowemu namnażaniu się komórek. Inne właściwości biologiczne żurawiny: właściwości przeciwobrzękowe, moczopędne, które stwierdzono w oparciu o zwiększenie wydzielania kwasu hipurowego z moczem, tj. metabolitu kwasu benzoesowego, po spożyciu dużych ilości owoców żurawiny. Z medycyny ludowej znane są również właściwości przeciwgorączkowe, chłodzące, zmniejszające wydzielanie żółci, przeczyszczające, konserwujące i lekko ściągające. W kwestii owoców róży, Zawartość witaminy C w owocach róży Jest 10 razy większa niż w czarnej porzeczce, 30 razy większa niż w cytrynie, 100 razy większa niż w jabłkach. Trzy owoce dzikiej róży mogą pokryć dzienne zapotrzebowanie na witaminę C. Przetwory z dzikiej róży . Wykazują działanie wzmacniające, wynikające z obecności składników biologicznie aktywnych, które działają synergistycznie w organizmie ludzkim. Na bazie ekstraktów z tych owoców wytwarzane są m.in. preparaty wzmacniające i zalecane w stanach rekonwalescencji, stresu, zmęczenia, stanach ogólnego osłabienia, chorobach infekcyjnych oraz schorzeniach powiązanych z ograniczonym przyswajaniem witaminy C. No i popularna coraz bardziej aronia ! Owoce aronii nie akumulują pierwiastków takich jak arsen, ołów czy cyna. Roślina nie wymaga oprysków przeciw szkodnikom czy chorobom więc owoce nie zawierają śladów pestycydów. Prawdopodobnie najważniejszymi składnikami owoców aronii, odpowiedzialnymi za większość ich korzystnych dla zdrowia właściwości są polifenole. Mechanizm antyoksydacyjnego działania polifenoli jest wielokierunkowy i może polegać na bezpośrednim reagowaniu z wolnymi rodnikami i ich wiązaniu, poprzez stabilizację lub delokalizację niesparowanych elektronów, właściwościach redukcyjnych (oddawaniu elektronów lub atomów wodoru), tworzeniu mniej reaktywnych związków poprzez nasilenie dysmutacji wolnych rodników, katalizowaniu reakcji przejścia wolnych rodników w produkty obojętne,hamowaniu lub nasilaniu działania enzymów (m.in. oksydaz),chelatowaniu jonów metali. Wśród polifenoli w owocach aronii można wyróżnić związki należące do trzech grup: Procyjanidyny, Antocyjany, Fenolokwasy. Procyjanidyny : Substancje te w głównej mierze kształtują zarówno charakterystyczny cierpki smak, jak i barwę, ponieważ mają różową barwę owoców i przetworów z aronii – Ściągające wrażenie, towarzyszące spożywaniu owoców aronii, wynika z interakcji procyjanidyn z białkami błony śluzowej i receptorami smakowymi języka. Dzięki obecności licznych grup OH procyjanidyny mają wielokrotnie większą aktywność antyrodnikową niż witaminy E i C. Wykazują zdolność wiązania toksycznych metali i alkaloidów, co może być wykorzystywane do odtruwania organizmu. Związkom tym przypisywane są właściwości przeciwzapalne, antyhepatoksyczne, przeciwwirusowe, przeciwnowotworowe i przeciwbakteryjne. Są aktywne fizjologicznie w zapobieganiu zakrzepom i miażdżycy naczyń krwionośnych. Antocyjany Stanowią ok. 25 % zawartości wszystkich polifenoli występujących w aronii. Występują w postaci wolnej jako aglikony – antocyjanidyny oraz w połączeniu z cząsteczką cukru jako glikozydy - antocyjaniny.Najbardziej rozpowszechnionymi w nich cukrami są: glukoza, galaktoza, ramnoza, arabinoza, ksyloza. Te rozpuszczalne w wodzie barwniki znajdują się w zewnętrznej barwie skórki. Ich barwa zależy od pH roztworu: w silnie kwaśnych roztworach są intensywnie czerwone, zaś wraz ze wzrastającymi wartościami pH ich barwa zmienia się w kierunku granatowej. Prozdrowotne właściwości aronii 1. Nowotwory Wiele badań sugeruje, że zarówno owoce aronii jak i ekstrakty z nich mają właściwości antyproliferacyjne i ochronne w przypadku raka jelita grubego. Ekstrakt z owoców aronii, w porównaniu z ekstraktem z owoców winogron, bzu, marchwi purpurowej, okazał się najsilniejszym inhibitorem wzrostu komórek HT-29 ludzkiego raka jelita grubego, powodując ponad 60 % inhibicję. Antocyjaniny zawarte w soku z aronii ograniczały także powstawanie i nasilenie skutków ubocznych podczas stosowania leków przeciwnowotworowych. 2. Choroby układu sercowo-naczyniowego. W badaniach in vitro polifenole wykazywały zdolność do ochrony i regeneracji komórek śródbłonka, a tym samym poprawy ich funkcjonowania. Poprzez stymulację powstawania NO (tlenku azotu) w śródbłonku naczyniowym. U mężczyzn spożywających szklankę soku z aronii dziennie przez okres 6 tygodni znacząco obniżyła się zawartość cholesterolu całkowitego, cholesterolu LDL i triacylogliceroli we krwi, podczas gdy poziom cholesterolu HDL wzrósł. 3. Cukrzyca. Etiologia cukrzycy związana jest z upośledzoną produkcją insuliny lub niewrażliwością komórek docelowych na ten hormon, co skutkuje zaburzeniem poziomu glukozy we krwi. Sok aroniowy podawany szczurom z cukrzycą przyczyniał się do redukcji hiperglikemii o ponad 40% oraz do złagodzenia objawów towarzyszących, m.in. normalizacji masy ciała, zmniejszenia pragnienia, zmniejszenia ilości wydalanego moczu. Spożywanie przez 3 miesiące soku aroniowego przez pacjentów z insulinoniezależną cukrzycą przyczyniło się do zmniejszania stężenia glukozy na czczo.