Ze względu na dużą ilość płynu podawaną bezpośrednio do krwioobiegu płynom infuzyjnym stawia się następujące wymagania:

Płyny infuzyjne można podawać dożylnie, dotętniczo oraz podskórnie. Najczęstszą drogą podania jest wlew dożylny do żyły łokciowej. Szybkość podania zależy od stężenia substancji czynnej, lepkości roztworu, ciśnienia osmotycznego i pH. Podawanie dotętnicze wymaga zastosowania wyższego ciśnienia (3-16 kPa). W ten sposób podaje się krew, preparaty krwiozastępcze, osocze. Podawanie podskórne stosowane jest bardzo rzadko. Techniki tej używa się w przypadku dzieci i osób w podeszłym wieku, u których dostępność żył jest utrudniona lub nastąpił skurcz naczyń obwodowych. Wlew podskórny należy przeprowadzać bardzo wolno z zachowaniem ostrożności, by nie doszło do miejscowego zakażenia. Jednorazowo w ten sposób można podać do 1200 ml roztworu. Do podawania płynów służą jednorazowe, apirogenne i jałowe zestawy wykonane z tworzywa sztucznego. W ich skład wchodzi komora kroplowa, często wyposażona w sączek, zacisk umożliwiający regulację szybkości wlewu, przewód napowietrzający, połączenia wężowe i igły. W niektórych przypadkach używa się pomp infuzyjnych. Urządzenia te potrafią z dużą precyzją podawać zaprogramowaną ilość leku w określonym czasie.

Stosuje się grubościenne, szklane butelki o pojemności 100, 250, 500 i 1000 ml posiadające skalę na bocznej ścianie za pomocą, której można odczytać objętość płynu zarówno kiedy butelka znajduje się w pozycji stojącej jak i odwróconej. Do zamknięcia służą gumowe korki zabezpieczone metalową nakrętką. Coraz częściej stosuje się pojemniki z tworzywa sztucznego w kształcie butelek i woreczków. Wyjałowienie pojemników infuzyjnych następuje w autoklawie lub suszarce powietrznej. Gumowe zatyczki po dokładnym mechanicznym oczyszczeniu można wyjaławiać w autoklawie. Metalowe zakrętki sterylizuje się w suszarce powietrznej.

Na etykiecie powinny się znajdować:

W przypadku roztworów elektrolitowych na etykiecie koniecznie musi być podane stężenie poszczególnych jonów w milimolach (mmol/l). Stężenie roztworów nieelektrolitowych wyraża się procentowo lub podając ilość gram substancji przypadającej na litr płynu. Roztwory do żywienia pozajelitowego muszą posiadać informację o wartości energetycznej wyrażonej w kilodżulach. Etykieta może również zawierać takie informacje jak pH roztworu, ostrzeżenia o zmianach właściwości fizykochemicznych płynu w trakcie jego przechowywania oraz przeciwwskazania do stosowania.