Jak donosi naukowy raport z Journal of Parkinson's Disease niemal dwie trzecie pacjentów bez cukrzycy z chorobą Parkinsona (PD) może być opornych na insulinę, pomimo prawidłowego stężenia cukru we krwi. Ich odkrycia sugerują, że insulinooporność w chorobie Parkinsona jest powszechnym i w dużej mierze niewykrytym problemem, szczególnie u pacjentów z nadwagą.
Zmniejszona tolerancja glukozy przez długi czas była uznawana za potencjalny czynnik ryzyka dla choroby Parkinsona, a coraz częściej badana jest oporność na insulinę jako patologiczna przyczyna neurodegeneracji. Kluczowym ogniwem między tymi dwoma stanami wydaje się insulinooporność, potencjalnie odwracalna, która nie tylko predysponuje osoby do cukrzycy typu 2 (DM2), ale jest również związana z neurodegeneracją. Jednak powszechne występowanie insulinooporności w chorobie Parkinsona nie jest znane.
Istnieje rosnące zainteresowanie badaniem tej zależności i stosowaniem leków przeciwcukrzycowych w leczeniu choroby Parkinsona. Jednak istnieje niewiele informacji na ten temat. Badanie to jest pierwszym, które rozwiązuje to pytanie w dużej populacji pacjentów bez cukrzycy.
Badacze przetestowali 154 pacjentów z cukrzycą i bez cukrzycy. Zbadano na czczo ich poziom insuliny oraz glukozy we krwi, aby ocenić częstość występowania insulinooporności i skorelować insulinooporność z innymi wskaźnikami metabolicznymi, motorycznymi i niemotorycznymi objawami oraz jakością życia. Opierając się na szeroko stosowanej formule, znanej jako indeks HOMA, ustalili ilu z pacjentów miało zmniejszoną odpowiedź na insulinę. W badaniu brano równie z pod uwagę wagę i wzrost oraz zmierzono aktywność fizyczną i sprawność poznawczą uczestników.
Wyniki wykazały, że prawie dwie trzecie pacjentów (58,4%) miało niezdiagnozowaną oporność na insulinę pomimo normalnej glikemii na czczo i w wielu przypadkach prawidłowej hemoglobiny A1c (HbA1c), testu, który jest regularnie wykonywany w cukrzycy typu 1 i typu 2.
Ich dane potwierdziły wcześniejsze badania, że oporność na insulinę jest ponad dwukrotnie większa u osób otyłych w porównaniu z osobami szczupłymi, ale badacze stwierdzili także istotnie wyższy odsetek (41%) szczupłych pacjentów z chorobą Parkinsona z opornością na insulinę. Nie znaleziono żadnej korelacji między opornością na insulinę a pogorszeniem funkcji poznawczych.
Potencjalny wpływ tego badania jest dwojaki. Przyrost masy ciała i otyłość stanowią główne wyzwanie dla zdrowia publicznego, a oporność na insulinę pojawia się w związku z masą ciała. Te wyniki mogą prowadzić do zwiększonego badania przesiewowego pacjentów z chorobą Parkinsona, aby wykryć i poprawić ten stan.
Drugi i bardziej szczegółowy wpływ polega na tym, że identyfikacja pacjentów z insulinoopornością może pozwolić na spersonalizowaną medycynę, dzięki której pacjenci z chorobą Parkinsona z opornością na insulinę mogą być leczeni lekami, których celem jest odwrócenie tego stanu. Obecnie trwają badania nad stosowaniem leków przeciwcukrzycowych w chorobie Parkinsona takich jak agoniści GLP-1 np. eksenatyd i liraglutyd.
"Teraz po raz pierwszy zdajemy sobie sprawę jak powszechnie występuje oporność na insulinę u pacjentów bez cukrzycy, ale z chorobą Parkinsona. Zwiększa to znaczenie nowych terapii i interwencji w styl życia, które mogą rozwiązać tę dysfunkcję metaboliczną z wieloma implikacjami, od cukrzycy po zaburzenia neurodegeneracyjne, takie jak choroba Parkinsona i choroba Alzheimera", dodają naukowcy.
Komentarze
[ z 0]