WskazaniaLeczenie łagodnego i umiarkowanego samoistnego nadciśnienia tętniczego. Ten produkt złożony jest wskazany do stosowania przez pacjentów, u których nie można odpowiednio kontrolować ciśnienia krwi tylko przy użyciu zofenoprylu.DawkowanieDorośli. Przed rozpoczęciem podawania produktu złożonego zalecane jest indywidualne dostosowanie dawki poszczególnych substancji czynnych (tj. zofenoprylu i hydrochlorotiazydu). Jeżeli jest to uzasadnione klinicznie, można rozważyć bezpośrednią zmianę leczenia z monoterapii na leczenie produktem złożonym o skojarzonym działaniu obu składników. Pacjenci bez niedoborów płynów lub sodu: zazwyczaj skuteczna dawka to 1 tabl./dobę. Pacjenci z podejrzeniem niedoborów płynów lub sodu: nie zaleca się stosowania leku. Osoby w podeszłym wieku (powyżej 65 lat). U pacjentów w podeszłym wieku z prawidłowym ClCr nie ma konieczności dostosowania dawkowania. W przypadku pacjentów w podeszłym wieku, u których stwierdzono obniżony ClCr (mniejszy niż 45 ml/min) nie zaleca się stosowania leku. ClCr można określić na podstawie stężenia kreatyniny w surowicy za pomocą wzoru Cockcrofta-Gaulta. Uzyskany przy pomocy wzoru wynik odpowiada wartości ClCr u mężczyzn. W przypadku kobiet uzyskany wynik należy pomnożyć przez 0,85. Dzieci i młodzież. Nie określono bezpieczeństwa stosowania ani skuteczności produktu leczniczego u dzieci i młodzieży, dlatego nie zaleca się jego stosowania w tej grupie wiekowej. Pacjenci z niewydolnością nerek i pacjenci dializowani. U pacjentów z nadciśnieniem tętniczym i łagodną niewydolnością nerek (ClCr >45 ml/min) można zastosować ten sam poziom dawki raz/dobę jak u pacjentów z prawidłową czynnością nerek. U pacjentów z umiarkowaną do ciężkiej niewydolnością nerek (ClCr <45 ml/min) nie zaleca się stosowania leku. U pacjentów z ciężką niewydolnością nerek (ClCr <30 ml/min) stosowanie leku jest przeciwwskazane. U pacjentów dializowanych z nadciśnieniem tętniczym stosowanie leku nie jest zalecane. Niewydolność wątroby. U pacjentów z nadciśnieniem tętniczym i łagodną do umiarkowanej niewydolnością wątroby, gdzie została osiągnięta dawka 30 mg samego zofenoprylu, można zastosować ten sam schemat dawkowania jak u pacjentów z prawidłową czynnością wątroby. U pacjentów z nadciśnieniem tętniczym i ciężką niewydolnością wątroby stosowanie leku jest przeciwwskazane.UwagiLek powinien być stosowany raz/dobę, z posiłkiem lub bez. W celu ułatwienia połknięcia, tabl. można podzielić na 2 połowy i połknąć 1 po 2, w wyznaczonym czasie podawania.PrzeciwwskazaniaII i III trymestr ciąży. Nadwrażliwość na zofenopryl wapniowy lub inne inhibitory ACE. Nadwrażliwość na hydrochlorotiazyd lub inne substancje będące pochodną sulfonamidu. Nadwrażliwość na którąkolwiek substancję pomocniczą. Obrzęk naczynioruchowy związany z leczeniem inhibitorami ACE w wywiadzie. Wrodzony/idiopatyczny obrzęk naczynioruchowy. Ciężka niewydolność wątroby. Ciężka niewydolność nerek (CrCl <30 ml/min). Obustronne zwężenia tętnic nerkowych lub jednostronne zwężenie tętnicy nerkowej w przypadku jedynej czynnej nerki. Jednoczesne stosowanie produktu leczniczego z produktami zawierającymi aliskiren jest przeciwwskazane u pacjentów z cukrzycą lub zaburzeniem czynności nerek (współczynnik filtracji kłębuszkowej, GFR<60 ml/min/1,73 m2).Ostrzeżenia specjalne / Środki ostrożnościZOFENOPRYL. Niedociśnienie tętnicze: podobnie jak inne inhibitory ACE i leki moczopędne, lek może powodować poważne spadki ciśnienia krwi, zwłaszcza po podaniu 1-szej dawki. Objawowa hipotonia rzadko występuje u pacjentów z niepowikłanym nadciśnieniem tętniczym. Bardziej prawdopodobne jest jej wystąpienie u pacjentów odwodnionych i z niedoborem elektrolitów na skutek przyjmowania leków moczopędnych, ograniczonej podaży soli w diecie, dializoterapii, biegunki lub wymiotów, lub u pacjentów z ciężkim nadciśnieniem renino-zależnym. Objawowa hipotonia była opisywana głównie u pacjentów z niewydolnością serca, ze współistniejącą niewydolnością nerek lub bez niej. Prawdopodobieństwo wystąpienia hipotonii jest większe u pacjentów z ciężką niewydolnością serca związaną z leczeniem dużymi dawkami diuretyków pętlowych oraz tych, u których stwierdza się hiponatremię lub zaburzenia czynności nerek. U pacjentów ze zwiększonym ryzykiem objawowej hipotonii leczenie należy rozpoczynać pod ścisłym nadzorem lekarskim, najlepiej w warunkach szpitalnych, od mniejszych dawek, ostrożnie dostosowując dawkowanie. Jeżeli to możliwe, na początku leczenia produktem leczniczym należy na pewien czas przerwać podawanie leków moczopędnych. Postępowanie takie należy rozważyć także w przypadku pacjentów z dusznicą bolesną i chorobami naczyń mózgowych, u których nagły spadek ciśnienia tętniczego może stwarzać zagrożenie wystąpienia zawału serca lub udaru mózgu. W przypadku wystąpienia hipotonii należy ułożyć pacjenta poziomo na plecach. Może być konieczne podanie we wlewie dożylnym soli fizjologicznej (0,9% roztw. NaCl)w celu uzupełnienia wewnątrznaczyniowej objętości krwi. Wystąpienie hipotonii po pierwszej dawce leku nie wyklucza możliwości stopniowego, ostrożnego zwiększania dawek każdego ze składników produktu leczniczego po usunięciu wyżej wymienionych zaburzeń. U pacjentów z nadciśnieniem naczyniowo - nerkowym, obustronnym zwężeniem tętnic nerkowych lub zwężeniem tętnicy nerkowej jedynej czynnej nerki stosowanie inhibitorów ACE wiąże się z podwyższonym ryzykiem wystąpienia ciężkiej hipotonii i niewydolności nerek. Dodatkowo ryzyko to wzrasta, gdy jednocześnie stosowane są leki moczopędne. Do upośledzenia czynności nerek z nieznacznym zwiększeniem stężenia kreatyniny w osoczu może dojść również u pacjentów z jednostronnym zwężeniem tętnicy nerkowej. U tych pacjentów leczenie należy rozpoczynać w warunkach szpitalnych pod ścisłym nadzorem lekarskim, od mniejszych dawek, ostrożnie dostosowując dawkowanie oraz kontrolując czynność nerek. Pacjenci z niewydolnością nerek: podczas leczenia należy odpowiednio często kontrolować czynność nerek według przyjętych zasad. Opisywane przypadki niewydolności nerek związane z podawaniem inhibitorów ACE występowały głównie u pacjentów z ciężką niewydolnością serca lub współistniejącymi chorobami nerek, w tym także ze zwężeniem tętnicy nerkowej. U niektórych pacjentów, u których wcześniej nie stwierdzano współistniejących schorzeń nerek odnotowano zwiększenie stężenia mocznika i kreatyniny we krwi, zwłaszcza podczas równoczesnego podawania leków moczopędnych. W takim przypadku konieczne może być zmniejszenie dawki poszczególnych składników. Zalecane jest prowadzenie ścisłego monitorowania czynności nerek w ciągu kilku pierwszych tygodni leczenia. Pacjenci poddawani dializom przy użyciu wysokoprzepływowych błon dializacyjnych z poliakrylonitrylu (np. AN 69), którzy otrzymują inhibitory ACE zagrożeni są większym ryzykiem wystąpienia reakcji anafilaktoidalnych, takich jak obrzęki twarzy, zaczerwienienie, hipotonia i duszność występujące w ciągu kilku minut od rozpoczęcia hemodializy. U tych pacjentów zaleca się stosowanie innych typów dializatorów lub innych leków przeciwnadciśnieniowych.Skuteczność i bezpieczeństwo podawania produktu leczniczego w zawale serca u pacjentów poddawanych hemodializom nie zostały do chwili obecnej ustalone, dlatego też nie powinien być podawany w tej grupie pacjentów. U pacjentów leczonych inhibitorami ACE, którzy są poddawani zabiegom LDL aferezy z siarczanem dekstranu mogą występować reakcje anafilaktoidalne podobne do spotykanych u pacjentów hemodializowanych przy użyciu wysokoprzepływowych błon dializacyjnych (patrz powyżej). U tych pacjentów zalecane jest stosowanie leków przeciwnadciśnieniowych z innej grupy terapeutycznej. U pacjentów otrzymujących inhibitory ACE podczas odczulania (np. na jad owadów błonkoskrzydłych) lub po ukąszeniach przez owady rzadko opisywano zagrażające życiu reakcje anafilaktoidalne. U tych samych pacjentów wystąpieniu tego typu reakcji należy zapobiegać przerywając czasowo podawanie inhibitora ACE, jednak po nieumyślnym podaniu produktu leczniczego reakcje te mogą pojawić się ponownie. Dlatego też u pacjentów leczonych inhibitorami ACE, którzy są poddawani procedurze odczulenia należy zachować ostrożność. Brak jest doświadczenia na temat podawania produktu leczniczego u pacjentów po przeszczepieniu nerki. Dlatego nie zaleca się jego stosowania u osób po przeszczepach. Pacjenci z pierwotnym hiperaldosteronizmem z zasady nie reagują na podawanie leków przeciwnadciśnieniowych działających na drodze hamowania układu renina-angiotensyna. Z tego względu podawanie produktu leczniczego w tej grupie pacjentów nie jest zalecane. Ryzyko wystąpienia obrzęku naczynioruchowego twarzy, kończyn, warg, błon śluzowych, języka, głośni i/lub krtani u pacjentów leczonych inhibitorami ACE jest największe w ciągu pierwszych kilku tyg. leczenia. Jednak w rzadkich przypadkach może rozwinąć się ciężki obrzęk naczynioruchowy po długotrwałym leczeniu inhibitorem enzymu konwertującego angiotensynę. W takim przypadku należy natychmiast przerwać leczenie inhibitorami ACE i wdrożyć leczenie lekami należącymi do innej grupy terapeutycznej leków przeciwnadciśnieniowych. Obrzęk naczynioruchowy języka, głośni lub krtani może być przyczyną zgonu. W przypadku wystąpienia obrzęku o takiej lokalizacji należy bezzwłocznie zastosować odpowiednie leczenie obejmujące między innymi (jednak nie ograniczające się do): podskórne wstrzyknięcie roztw. adrenaliny w rozcieńczeniu 1:1000 (0,3-0,5 ml) lub wolne podanie adrenaliny dożylnie 1 mg/ml (którą należy rozcieńczyć wg instrukcji) oraz ścisłe monitorowanie EKG i ciśnienia tętniczego krwi. Pacjent powinien przebywać w szpitalu do czasu całkowitego ustąpienia objawów, ale nie krócej niż 12-24 h. Nawet w takich przypadkach, gdy obrzęk obejmuje wyłącznie język, bez zaburzeń oddychania, pacjenci mogą wymagać obserwacji, gdyż leczenie lekami przeciwhistaminowymi i glikokortykosteroidami może nie być wystarczające. Inhibitor enzymu konwertującego angiotensynę powoduje bardziej nasilony obrzęk naczynioruchowy u pacjentów rasy czarnej w stosunku do pacjentów rasy białej. Pacjenci z obrzękiem naczynioruchowym w wywiadzie niezwiązanym z przyjmowaniem inhibitorów ACE są bardziej narażeni na wystąpienie obrzęku naczynioruchowego podczas otrzymywania inhibitorów ACE. Podczas leczenia inhibitorami ACE może wystąpić suchy kaszel, bez odksztuszania wydzieliny, który ustępuje po przerwaniu leczenia. Inhibitor ACE wywołujący kaszel powinien być traktowany jako częściowa diagnostyka różnicowa kaszlu. Pacjenci z niewydolnością wątroby Stosowanie inhibitorów ACE rzadko wiąże się z występowaniem zespołu, który rozpoczyna się od żółtaczki cholestatycznej i postępuje do piorunującej martwicy wątroby a (czasami) do zgonu. Mechanizm powstawania tego zespołu nie jest znany. Jeśli podczas podawania inhibitorów ACE wystąpi żółtaczka lub znaczne zwiększenie aktywności enzymów wątrobowych należy przerwać stosowanie inhibitorów ACE i zastosować odpowiednie postępowanie medyczne. Podczas leczenia inhibitorami ACE może wystąpić hiperkaliemia. Efekt ten jest zwykle osłabiony przez działanie tiazydowych leków moczopędnych powodujących utratę potasu. Do grupy ryzyka wystąpienia hiperkaliemii należą pacjenci z zaburzeniami czynności nerek, cukrzycą lub przyjmujący jednocześnie leki moczopędne oszczędzające potas, suplementy potasu lub substytuty soli zawierające potas oraz inne produkty powodujące zwiększenie stężenia potasu we krwi (np. heparynę). Jeżeli jednak podawanie wymienionych powyżej leków uważa się za zasadne, zaleca się regularne oznaczenie stężenia potasu w surowicy. Podwójna blokada układu renina-angiotensyna-aldosteron (RAA). Istnieją dowody, iż jednoczesne stosowanie inhibitorów ACE, antagonistów receptora angiotensyny II lub aliskirenu zwiększa ryzyko niedociśnienia, hiperkaliemii oraz zaburzenia czynności nerek (w tym ostrej niewydolności nerek). W związku z tym nie zaleca się podwójnego blokowania układu RAA poprzez jednoczesne zastosowanie inhibitorów ACE, antagonistów receptora angiotensyny II lub aliskirenu. Jeśli zastosowanie podwójnej blokady układu RAA jest absolutnie konieczne, powinno być prowadzone wyłącznie pod nadzorem specjalisty, a parametry życiowe pacjenta, takie jak: czynność nerek, stężenie elektrolitów oraz ciśnienie krwi powinny być ściśle monitorowane. U pacjentów z nefropatią cukrzycową nie należy stosować jednocześnie inhibitorów ACE oraz antagonistów receptora angiotensyny II. Podczas rozległych operacji i znieczulenia inhibitory ACE mogą powodować spadki ciśnienia tętniczego, a nawet być przyczyną wystąpienia wstrząsu, gdyż mogą blokować powstawanie angiotensyny II, wtórne do kompensacyjnego uwalniania reniny. Jeśli nie jest możliwe odstawienie inhibitorów ACE, należy prowadzić dokładne monitorowanie stanu wypełnienia łożyska naczyniowego i objętości osocza krwi. Należy zachować ostrożność podczas podawania inhibitorów ACE pacjentom ze zwężeniem zastawki mitralnej i z utrudnionym odpływem krwi z lewej komory i należy ich unikać w przypadku hemodynamicznie istotnego zwężenia. U pacjentów otrzymujących inhibitory ACE obserwowano przypadki neutropenii/agranulocytozy, trombocytopenii i niedokrwistości. Ryzyko wystąpienia neutropenii wydaje się być zależne od dawki, rodzaju stosowanego produktu leczniczego i stanu ogólnego pacjenta. Rzadko spotykane jest u pacjentów bez innych obciążeń, może natomiast wystąpić u chorych z upośledzeniem czynności nerek różnego stopnia, zwłaszcza związanym z chorobami tkanki łącznej naczyń (kolagenozami), takim jak np. toczeń rumieniowaty układowy, sklerodermia oraz leczonych lekami immunosupresyjnymi, leczonych allopurynolem lub prokainamidem, bądź w przypadku jednoczesnego występowania wymienionych czynników. U niektórych pacjentów wystąpiły poważne zakażenia, które w kilku przypadkach były oporne na intensywną antybiotykoterapię. W przypadku stosowania zofenoprylu w tej grupie pacjentów, należy przeprowadzać badanie oznaczenia krwinek białych i innych parametrów krwi przed rozpoczęciem terapii, następnie co 2 tyg. w trakcie 3 m-cznego leczenia zofenoprylem, a następnie okresowo. Podczas trwania leczenie należy poinformować wszystkich pacjentów, aby zgłaszali wszelkie objawy zakażenia (np. ból gardła, gorączka) oraz wykonali oznaczenie wzoru odsetkowego krwinek białych. W przypadku wykrycia lub podejrzenia neutropenii (liczba neutrofili mniejsza niż 1000/mm3) należy przerwać jednoczenie przyjmowanie zofenoprylu i innych produktów. Zmiany te mają charakter odwracalny i ustępują po przerwaniu podawania inhibitorów ACE. Inhibitory ACE należy stosować ostrożnie u pacjentów z łuszczycą. Białkomocz może wystąpić zwłaszcza u pacjentów ze współistniejącymi zaburzeniami czynności nerek oraz w przypadku stosowania relatywnie dużych dawek inhibitorów ACE. U pacjentów z wcześniej występującymi chorobami nerek należy wykonać badanie stężenia białka w moczu (test w pierwszym moczu porannym) przed rozpoczęciem leczenia, a następnie okresowo. Należy ściśle kontrolować stężenie glukozy/poziom glikemii u pacjentów z cukrzycą leczonych uprzednio doustnymi lekami przeciwcukrzycowymi lub insuliną podczas pierwszego miesiąca leczenia inhibitorami ACE. Zwykle skojarzenie litu i produktu leczniczego nie jest zalecane. Zofenopryl może wykazywać mniejszą skuteczność w obniżaniu ciśnienia tętniczego krwi u osób rasy czarnej niż u innych ras. Inhibitory enzymu konwertazy angiotensyny częściej powodują wystąpienie obrzęku naczynioruchowego u pacjentów rasy czarnej niż u innych ras. Nie należy rozpoczynać podawania inhibitorów ACE podczas ciąży. Z wyjątkiem konieczności kontynuowania leczenia inhibitorem ACE, u pacjentek planujących ciążę należy zastosować alternatywne leczenie przeciwnadciśnieniowe, o ustalonym profilu bezpieczeństwa stosowania w ciąży. W przypadku potwierdzenia ciąży należy natychmiast przerwać podawanie inhibitorów ACE i, jeśli jest to wskazane, należy rozpocząć leczenie alternatywne. HYDROCHLOROTIAZYD. U pacjentów z chorobami nerek tiazydowe leki moczopędne mogą nasilać azotemię. U pacjentów z zaburzeniami czynności nerek mogą wystąpić skutki kumulacji tej substancji czynnej. W przypadku wystąpienia postępującego zaburzenia czynności nerek, na co wskazuje rosnące stężenie azotu pozabiałkowego we krwi, konieczne jest rozważenie celowości stosowania dalszego leczenia, należy rozważyć odstawienie leku moczopędnego. U pacjentów z zaburzeniami czynności wątroby lub postępującą chorobą wątroby tiazydowe leki moczopędne należy stosować ostrożnie, gdyż niewielkie zaburzenia równowagi wodno-elektrolitowej mogą wywołać śpiączkę wątrobową. Tiazydowe leki moczopędne mogą zaburzać tolerancję glukozy. W takim przypadku konieczna może być modyfikacja dawki insuliny lub doustnych leków hipoglikemizujących. W trakcie leczenia tiazydowymi lekami moczopędnymi może dojść do ujawnienia cukrzycy utajonej. W trakcie stosowania tiazydowych leków moczopędnych obserwowano zwiększenie stężenia cholesterolu i triglicerydów we krwi. U niektórych pacjentów tiazydowe leki moczopędne mogą prowadzić do wystąpienia hiperurykemii i/lub dny moczanowej. W odpowiednich odstępach czasu należy okresowo kontrolować stężenie elektrolitów w surowicy krwi. Tiazydowe leki moczopędne, w tym hydrochlorotiazyd, mogą powodować zaburzenia gospodarki wodnej lub elektrolitowej (hipokaliemię, hiponatremię i zasadowicę hipochloremiczną). Do objawów ostrzegających zaburzeń wodnych lub elektrolitowych należą suchość w ustach, pragnienie, osłabienie, letarg, senność, niepokój, ból lub kurcze mięśni, zmęczenie mięśni, niedociśnienie tętnicze, skąpomocz, tachykardia i zaburzenia żołądkowo-jelitowe, takie jak nudności lub wymioty. Chociaż stosowanie tiazydowych leków moczopędnych może prowadzić do wystąpienia hipokaliemii, jednoczesne podawanie zofenoprylu może zmniejszyć hipokaliemię wywołaną lekiem moczopędnym. Ryzyko wystąpienia hipokaliemii jest największe u pacjentów z marskością wątroby, u pacjentów, u których występuje szybka diureza i u pacjentów, którzy przyjmują doustnie nieodpowiednią ilość elektrolitów lub są leczeni jednocześnie glikokortykosteroidami lub hormonem adrenokortykotropowym (ACTH). Hiponatremia z rozcieńczenia może wystąpić u pacjentów z obrzękami podczas upalnej pogody. W takich przypadkach niedobór jonów chlorkowych jest zazwyczaj łagodny i nie wymaga leczenia. Tiazydowe leki moczopędne mogą zmniejszać wydalanie wapnia z moczem, co może spowodować przejściowe i niewielkie zwiększenie stężenia wapnia w surowicy, przy braku innych, znanych zaburzeń metabolizmu wapnia. Znaczna hiperkalcemia może być objawem utajonej nadczynności przytarczyc. Tiazydowe leki moczopędne powinny zostać odstawione przed przeprowadzeniem badań czynnościowych przytarczyc. Wykazano, że tiazydowe leki moczopędne zwiększają wydalanie magnezu z moczem, co może doprowadzić do hipomagnezemii. Istnieją doniesienia o zaostrzeniu lub uaktywnieniu tocznia rumieniowatego układowego w trakcie stosowania tiazydowych leków moczopędnych. Hydrochlorotiazyd może dawać dodatni wynik testu antydopingowego. Reakcje nadwrażliwości na hydrochlorotiazyd mogą wystąpić u pacjentów z lub bez alergii czy astmy oskrzelowej w wywiadzie. W związku ze stosowaniem tiazydowych leków moczopędnych opisywano przypadki reakcji nadwrażliwości na światło. W przypadku wystąpienia reakcji nadwrażliwości na światło podczas leczenia, zaleca się odstawienie produktu leczniczego. Jeśli ponowne rozpoczęcie podawania produktu będzie konieczne, zaleca się osłanianie ciała przed światłem słonecznym lub sztucznym promieniowaniem UVA. SKOJARZENIE ZOFENOPRYLU I HYDROCHLOROTIAZYDU. Lek nie jest zalecany w trakcie pierwszego trymestru ciąży. Biorąc pod uwagę wpływ zofenoprylu i hydrochlorotiazydu na pacjentów z zaburzoną czynnością nerek, nie zaleca się podawania leku u pacjentów z umiarkowaną do ciężkiej niewydolnością nerek (CrCl <45 ml/min). Skojarzenie inhibitorów ACE z tiazydowymi lekami moczopędnymi nie wyklucza wystąpienia hipokaliemii. Należy wykonywać regularną kontrolę stężenia potasu. Nietolerancja galaktozy, niedobór laktazy typu Lapp, zespół złego wchłaniania glukozy-galaktozy. Ten produkt leczniczy zawiera laktozę. Pacjenci z rzadko występującą dziedziczną nietolerancją galaktozy, niedoborem laktazy (typu Lapp) lub zespołem złego wchłaniania glukozy-galaktozy nie powinni stosować tego leku. Nie przeprowadzano badań dotyczących wpływu produktu na zdolność prowadzenia pojazdów i obsługiwania maszyn. Podczas prowadzenia pojazdów i obsługiwania maszyn należy jednak brać pod uwagę możliwość wystąpienia senności, zawrotów głowy i uczucia nadmiernego zmęczenia.InterakcjeZOFENOPRYL. Nie zaleca się jednoczesnego podawania: leki moczopędne oszczędzające potas i suplementy potasu: inhibitory ACE zmniejszają utratę potasu związaną z działaniem leków moczopędnych. Leki moczopędne oszczędzające potas takie jak spironolakton, triamteren czy amiloryd, suplementy potasu lub substytuty soli zawierające potas mogą być przyczyną znacznego zwiększenia stężenia potasu w surowicy. Jeżeli jednoczesne stosowanie tych leków jest wskazane ze względu na występowanie hipokaliemii, leki te należy stosować ostrożnie i regularnie monitorować stężenie potasu w surowicy oraz wykonywać EKG. Inhibitory ACE, antagoniści receptora angiotensyny II lub aliskiren: dane badania klinicznego wykazały, że podwójna blokada układu renina-angiotensyna-aldosteron (RAA) w wyniku jednoczesnego zastosowania inhibitorów ACE, antagonistów receptora angiotensyny II lub aliskirenu jest związana z większą częstością występowania zdarzeń niepożądanych, takich jak: niedociśnienie, hiperkaliemia oraz zaburzenia czynności nerek (w tym ostra niewydolność nerek) w porównaniu z zastosowaniem leku z grupy antagonistów układu RAA w monoterapii. Jednoczesne podawanie wymaga zachowania ostrożności: leki moczopędne (diuretyki tiazydowe lub pętlowe): wcześniejsze leczenie dużymi dawkami leków moczopędnych może prowadzić do zmniejszenia objętości płynów wewnątrzustrojowych i powodować ryzyko niedociśnienia podczas rozpoczynania leczenia zofenoprylem. Działanie hipotensyjne można zmniejszyć przez odstawienie leku moczopędnego, zwiększenie objętości płynów lub spożycia soli lub przez rozpoczęcie leczenia od małej dawki zofenoprylu. Leki stosowane do znieczulenia: inhibitory ACE mogą nasilać obniżenie ciśnienia krwi związane z działaniem niektórych leków stosowanych do znieczulenia. Środki narkotyczne/trójpierścieniowe leki przeciwdepresyjne/leki przeciwpsychotyczne/barbiturany: może wystąpić niedociśnienie ortostatyczne. Inne leki przeciwnadciśnieniowe (leki blokujące receptory b-adrenergiczne, leki blokujące receptory a-adrenergiczne, antagoniści kanału wapniowego): może wystąpić nasilenie działania hipotensyjnego. Należy zachować ostrożność podczas stosowania z nitrogliceryną i innymi azotanami lub lekami rozszerzającymi naczynia. Cymetydyna: może zwiększać ryzyko działania hipotensyjnego. Cyklosporyna: jednoczesne podawanie cyklosporyny z inhibitorami ACE powoduje zwiększenie ryzyka wystąpienia niewydolności nerek. Allopurynol, prokainamid, leki cytostatyczne i immunosupresyjne: podczas podawania jednocześnie z inhibitorami ACE wzrasta ryzyko wystąpienia reakcji nadwrażliwości. Dane dotyczące innych inhibitorów ACE wskazują na zwiększenie ryzyka wystąpienia leukopenii podczas ich jednoczesnego stosowania. Leki przeciwcukrzycowe: u osób chorych na cukrzycę inhibitory ACE rzadko mogą nasilać działanie zmniejszające stężenie glukozy we krwi insuliny lub doustnych leków przeciwcukrzycowych jak sulfonylomocznik. W takich przypadkach może być konieczne zmniejszenie dawki leków przeciwcukrzycowych podczas jednoczesnego leczenia inhibitorami ACE. Hemodializa z wykorzystaniem wysokoprzepływowych błon dializacyjnych: podczas jednoczesnego stosowania inhibitorów ACE istnieje zwiększone ryzyko wystąpienia reakcji anafilaktoidalnych. Sympatykomimetyki: mogą zmniejszać przeciwnadciśnieniowe działanie inhibitorów ACE; pacjenci powinni być ściśle monitorowani, aby potwierdzić, że pożądany efekt został osiągnięty. Leki zobojętniające treść żołądkową: zmniejszają biodostępność inhibitorów ACE. Pokarm: może spowolniać, ale nie zmienia stopnia wchłaniania zofenoprylu wapniowego. Leki zawierające sole złota: reakcje przypominające objawy takie jak po podaniu azotanów (objawy rozszerzenia naczyń, w tym zaczerwienienie twarzy, nudności, zawroty głowy i niedociśnienie, które może być bardzo ciężkie) zostały odnotowane częściej u pacjentów po podaniu leków zawierających sole złota (np. aurotiojabłczan sodu) we wstrzyknięciach oraz inhibitorów ACE. Dodatkowe informacje: enzymy CYP: brak danych klinicznych dotyczących bezpośrednich interakcji zofenoprylu z innymi lekami metabolizowanymi przy współudziale enzymów CYP. Natomiast wyniki przeprowadzonych badań metabolicznych in vitro wykazały brak istotnych interakcji zofenoprylu z lekami metabolizowanymi z udziałem enzymów CYP. HYDROCHLOROTIAZYD. Jednoczesne podawanie wymaga zachowania ostrożności: Żywice - cholestyramina i kolestypol: w obecności żywic jonowymiennych wchłanianie hydrochlorotiazydu jest zaburzone. Pojedyncze dawki cholestyraminy lub żywic kolestypolowych wiążą hydrochlorotiazyd i zmniejszają jego wchłanianie z przewodu pokarmowego nawet do 85% i 43%, odpowiednio. Sulfonamidowe leki moczopędne należy przyjmować co najmniej 1 h przed lub 4-6 h po zażyciu tych leków. Glikokortykosteroidy, kortykotropina (ACTH), amfoterycyna B (podawana pozajelitowo), karbenoksolon, leki przeczyszczające pobudzające perystaltykę: podczas jednoczesnego podawania z hydrochlorotiazydem mogą wystąpić nasilone zaburzenia elektrolitowe, szczególnie hipokaliemia. Sole wapnia: podczas jednoczesnego podawania z tiazydowymi lekami moczopędnymi może wystąpić zwiększone stężenie wapnia w surowicy z powodu zmniejszonego wydalania wapnia. Glikozydy nasercowe: hipokaliemia lub hipomagnezemia spowodowana tiazydowymi lekami moczopędnymi sprzyja powstawaniu arytmii serca, wywołanej glikozydami naparstnicy. Leki powodujące występowanie częstoskurczu typu „torsades de pointes": ze względu na ryzyko wystąpienia hipokaliemii należy zachować ostrożność podczas jednoczesnego stosowania hydrochlorotiazydu i leków mogących powodować częstoskurcz typu „torsades de pointes”, np. niektórych leków przeciwarytmicznych, niektórych leków przeciwpsychotycznych i innych leków, o których wiadomo, że wywołują częstoskurcz typu „torsades de pointes”. Aminy presyjne (np. noradrenalina): możliwe osłabienie odpowiedzi na aminy presyjne, ale nie wystarczające do wykluczenia ich stosowania z hydrochlorotiazydem. Niedepolaryzujące leki zwiotczające mięśnie szkieletowe (np. tubokuraryna): podczas stosowania z hydrochlorotiazydem działanie niedepolaryzujących leków zwiotczających mięśnie szkieletowe może być nasilone. Amantadyna: tiazydowe leki moczopędne mogą zwiększać ryzyko wystąpienia działań niepożądanych spowodowanych przez amantadynę. Produkty lecznicze stosowane w leczeniu dny (probenecyd, sulfinpirazon i allopurynol): może okazać się konieczne dostosowanie dawki leków zwiększających wydalanie kwasu moczowego z moczem, ponieważ hydrochlorotiazyd może zwiększyć stężenie kwasu moczowego w surowicy. Może okazać się konieczne zwiększenie dawki probenecydu lub sulfinpirazonu. Jednoczesne podawanie tiazydowych leków moczopędnych może zwiększyć częstość reakcji nadwrażliwości na allopurynol. Dodatkowe informacje Interakcje badań laboratoryjnych: tiazydowe leki moczopędne mogą zaburzać badania czynności przytarczyc ze względu na ich wpływ na metabolizm wapnia. SKOJARZENIE ZOFENOPRYLU I HYDROCHLOROTIAZYDU. Nie zaleca się jednoczesnego podawania: Lit: jednoczesne stosowanie z tiazydowymi lekami moczopędnymi może zwiększać ryzyko wystąpienia działań toksycznych litu i nasilać już zwiększone przez inhibitory ACE ryzyko działań toksycznych litu. Z tego powodu nie zaleca się jednoczesnego stosowania produktu leczniczego z litem. Jeżeli zastosowanie takiego skojarzenia jest konieczne, należy uważnie kontrolować stężenie litu w surowicy. Badania kliniczne: tiazydy mogą zmniejszać stężenie PBI (jod związany z białkami) w surowicy, bez objawów zaburzeń czynności tarczycy. Jednoczesne podawanie wymaga zachowania ostrożności: niesteroidowe leki przeciwzapalne NLPZ (w tym ASA w dawkach ł3 g/dobę): Stosowanie niesteroidowych leków przeciwzapalnych może zmniejszać działanie hipotensyjne inhibitorów ACE oraz tiazydowych leków moczopędnych. Dodatkowo, opisano, że NLPZ i inhibitory ACE wywierają addytywne działanie powodujące zwiększenie stężenia potasu w surowicy i mogą prowadzić do pogorszenia czynności nerek. Takie skutki są zazwyczaj odwracalne i występują zwłaszcza u pacjentów z zaburzeniami czynności nerek. Rzadko może wystąpić ostra niewydolność nerek, szczególnie u pacjentów z zaburzeniami czynności nerek, takich jak pacjenci w podeszłym wieku lub osoby odwodnione. Alkohol nasila działanie hipotensyjne inhibitorów ACE i hydrochlorotiazydu. Trimetoprim: jednoczesne stosowanie inhibitorów ACE i tiazydowych leków moczopędnych z trimetoprimem zwiększa ryzyko wystąpienia hiperkalcemii.Ciąża i laktacjaZe względu na wpływ poszczególnych składników produktu złożonego na ciążę, nie zaleca się stosowania produktu leczniczego w pierwszym trymestrze ciąży. Przyjmowanie produktu leczniczego jest przeciwwskazane w II i III trymestrze ciąży. Nie zaleca się stosowania antagonistów inhibitorów ACE w I trymestrze ciąży. Stosowanie inhibitorów ACE jest przeciwwskazane w II i III trymestrze ciąży. Dane epidemiologiczne odnoszące się do ryzyka działania teratogennego w przypadku narażenia na inhibitory ACE podczas I trymestru ciąży nie są rozstrzygające; jednakże nie można wykluczyć niewielkiego zwiększenia ryzyka. Z wyjątkiem konieczności kontynuowania leczenia inhibitorem ACE, u pacjentek planujących ciążę należy zastosować alternatywne leczenie przeciwnadciśnieniowe, o ustalonym profilu bezpieczeństwa stosowania w ciąży. W przypadku potwierdzenia ciąży należy natychmiast przerwać podawanie inhibitorów ACE i, jeśli jest to wskazane, należy rozpocząć leczenie alternatywne. Narażenie na inhibitor ACE w II i III trymestrze ciąży powoduje toksyczne działanie na ludzki płód (pogorszenie czynności nerek, małowodzie, opóźnienie kostnienia czaszki) i noworodka (niewydolność nerek, niedociśnienie tętnicze, hiperkaliemia). Jeśli wystąpiło narażenie na inhibitor ACE od II trymestru ciąży zaleca się badanie ultrasonograficzne czynności nerek i czaszki. Noworodki, których matki przyjmowały inhibitory ACE należy ściśle obserwować ze względu na możliwość wystąpienia niedociśnienia. Istnieje ograniczone doświadczenie dotyczące stosowania hydrochlorotiazydu podczas ciąży, szczególnie podczas I trymestru. Badania na zwierzętach są niewystarczające. Hydrochlorotiazyd przenika przez łożysko. Na podstawie farmakologicznego mechanizmu działania hydrochlorotiazydu, jego stosowanie podczas II i III trymestru ciąży może zaburzać płodowo-łożyskowy przepływ krwi oraz może powodować u płodu i noworodka objawy, takie jak żółtaczka, zaburzenia równowagi elektrolitowej i małopłytkowość. Hydrochlorotiazydu nie należy stosować w leczeniu obrzęków ciążowych, nadciśnienia ciążowego lub stanu przedrzucawkowego, ze względu na ryzyko zmniejszenia objętości osocza i hipoperfuzji łożyska bez korzystnego wpływu na przebieg choroby. Hydrochlorotiazydu nie należy stosować w leczeniu nadciśnienia tętniczego samoistnego u kobiet w ciąży, z wyjątkiem rzadko występujących sytuacji, gdy inne leczenie nie może być stosowane. Ze względu na brak danych odnośnie stosowania produktu leczniczego podczas karmienia piersią nie zaleca się jego stosowania i zaleca się podawanie innych produktów, o ustalonym profilu bezpieczeństwa stosowania, zwłaszcza podczas karmienia piersią noworodka lub wcześniaka. Hydrochlorotiazyd przenika do mleka kobiecego w niewielkich ilościach. Tiazydowe leki moczopędne w dużych dawkach powodują intensywną diurezę, mogą hamować wydzielanie mleka. Stosowanie produktu leczniczego podczas karmienia piersią nie jest wskazane. Jeśli lek jest stosowany podczas karmienia piersią, dawka powinna być możliwie najmniejsza.Działania niepożądaneW kontrolowanych badaniach klinicznych, w których wzięło udział zrandomizowanych 597 pacjentów leczonych zofenoprylem + hydrochlorotiazydem, nie zaobserwowano żadnych specyficznych działań niepożądanych na ten produkt złożony. Działania niepożądane zostały ograniczone do tych, które odnotowano wcześniej podczas przyjmowania zofenoprylu wapniowego lub hydrochlorotiazydu. Częstość występowania działań niepożądanych nie wykazała korelacji z płcią czy wiekiem pacjentów. Zakażenia i zarażenia pasożytnicze: (niezbyt często) zakażenia, zapalenie oskrzeli, ból gardła. Zaburzenia metabolizmu i odżywiania: (niezbyt często) hipercholesterolemia, hiperglikemia, hiperlipidemia, hipokaliemia, hiperkaliemia, hiperurykemia. Zaburzenia psychiczne: (niezbyt często) bezsenność. Zaburzenia układu nerwowego: (często) zawroty głowy, ból głowy; (niezbyt często) senność, omdlenia, wzmożone napięcie. Zaburzenia serca: (niezbyt często) dusznica bolesna, migotanie przedsionków, zawał serca, kołatanie serca. Zaburzenia naczyniowe: (niezbyt często) nagłe zaczerwienienie, niedociśnienie, nadciśnienie. Zaburzenia układu oddechowego, klatki piersiowej i śródpiersia: (często:) kaszel; (niezbyt często) duszność. Zaburzenia żołądka i jelit: (niezbyt często) nudności, niestrawność, zapalenie żołądka, zapalenie dziąseł, suchość w jamie ustnej, ból brzucha. Zaburzenia skóry i tkanki podskórnej: (niezbyt często) obrzęk naczynioruchowy, łuszczyca, trądzik, suchość skóry, świąd, pokrzywka. Zaburzenia mięśniowo-szkieletowe i tkanki łącznej: (niezbyt często) ból pleców. Zaburzenia nerek i dróg moczowych: (niezbyt często) wielomocz. Zaburzenia ogólne i stany w miejscu podania: (niezbyt często) osłabienie, choroba grypopodobna, obrzęk obwodowy. Zaburzenia układu rozrodczego i piersi: (niezbyt często) zaburzenia erekcji. Badania diagnostyczne: (niezbyt często) zwiększenie stężenia kreatyniny, nieprawidłowe wyniki badań czynnościowych wątrobowych. Podczas leczenia produktem mogą wystąpić znane działania niepożądane występujące dla poszczególnych substancji czynnych w monoterapii. Najczęściej występujące działania niepożądane, typowe dla inhibitorów ACE, które wystąpiły podczas badań klinicznych u pacjentów leczonych zofenoprylem są następujące. Zaburzenia układu nerwowego: (często) zawroty głowy, ból głowy. Zaburzenia układu oddechowego, klatki piersiowej i śródpiersia: (często) kaszel. Zaburzenia żołądka i jelit: (często) nudności, wymioty. Zaburzenia skóry i tkanki podskórnej: (niezbyt często) wysypka; (rzadko) obrzęk naczynioruchowy. Zaburzenia mięśniowo-szkieletowe i tkanki łącznej: (niezbyt często) kurcze mięśni. Zaburzenia ogólne i stany w miejscu podania: (często) zmęczenie; (niezbyt często) osłabienie. Następujące działania niepożądane zostały zaobserwowane w związku z leczeniem inhibitorami ACE. Zaburzenia krwi i układu chłonnego: u kilku pacjentów może wystąpić agranulocytoza i pancytopenia. Istnieją doniesienia o wystąpieniu niedokrwistości hemolitycznej u pacjentów z niedoborem dehydrogenazy glukozo-6-fosforanowej. Zaburzenia endokrynologiczne: (nieznana) nieprawidłowe wydzielanie hormonu antydiuretycznego. Zaburzenia metabolizmu i odżywiania: (bardzo rzadko) hipoglikemia. Zaburzenia psychiczne: (rzadko) depresja, zmiana nastroju, zaburzenia snu, stan splątania. Zaburzenia układu nerwowego: niekiedy parestezje, zaburzenia smaku, zaburzenia równowagi. Zaburzenia oka: (rzadko) niewyraźne widzenie. Zaburzenia ucha i błędnika: (rzadko) szumy uszne. Zaburzenia serca: po podaniu inhibitorów ACE opisywano pojedyncze przypadki przyspieszenia czynności serca - tachykardii, uczucia kołatania serca, zaburzeń rytmu, dławicy piersiowej, zawałów mięśnia sercowego, w połączeniu z niedociśnieniem. Zaburzenia naczyniowe: ciężka hipotonia, występująca po rozpoczęciu leczenia lub po zwiększeniu dawek leku. Występuje zwłaszcza u pacjentów należących do określonych grup ryzyka. Mogą ponadto wystąpić takie objawy jak zawroty głowy, uczucie nadmiernego osłabienia, zaburzenia widzenia, którym rzadko mogą towarzyszyć zaburzenia świadomości (omdlenia); (rzadko) nagłe zaczerwienienie. Zaburzenia układu oddechowego, klatki piersiowej i śródpiersia: w rzadkich przypadkach, leki te mogą powodować wystąpienie duszności, zapalenia zatok, nieżyt nosa, zapalenie języka, zapalenie oskrzeli oraz skurcz oskrzeli. Opisywano związek między podawaniem inhibitorów ACE a wystąpieniem obrzęku naczynioruchowego, który u niewielkiej liczby pacjentów obejmował twarz i tkanki jamy ustnej i gardła. W pojedynczych przypadkach obrzęk naczynioruchowy występujący w obrębie górnych dróg oddechowych był przyczyną zgonu na skutek niedrożności dróg oddechowych. Zaburzenia żołądka i jelit: sporadycznie mogą występować bóle brzucha, biegunka, zaparcia i suchość w ustach. Opisywano pojedyncze przypadki zapalenia trzustki i niedrożności jelit związanych z podawaniem inhibitorów ACE; (bardzo rzadko) obrzęk naczynioruchowy jelita cienkiego. Zaburzenia wątroby i dróg żółciowych: opisywano pojedyncze przypadki żółtaczki cholestatycznej i zapalenia wątroby, związanych z podawaniem inhibitorów ACE. Zaburzenia skóry i tkanki podskórnej: sporadycznie mogą wystąpić reakcje alergiczne i objawy nadwrażliwości takie jak świąd, pokrzywka, rumień wielopostaciowy, zespół Stevens-Johnsona, toksyczne martwicze oddzielanie się naskórka (zespół Lyella), wykwity łuszczycopodobne, łysienie. Objawom tym mogą towarzyszyć gorączka, bóle mięśni, bóle stawów, eozynofilia i/lub zwiększenie miana przeciwciał przeciwjądrowych; (rzadko) występuje nadmierna potliwość. Zaburzenia mięśniowo-szkieletowe i tkanki łącznej: sporadycznie mogą występować bóle mięśni. Zaburzenia nerek i dróg moczowych: może wystąpić lub nasilić się niewydolność nerek. Opisywano przypadki wystąpienia ostrej niewydolności nerek; (rzadko) występują zaburzenia oddawania moczu. Zaburzenia układu rozrodczego i piersi: (rzadko) zaburzenia erekcji. Zaburzenia ogólne i stany w miejscu podania: (bardzo rzadko) obrzęki obwodowe i ból w klatce piersiowej. Badania diagnostyczne: może wystąpić odwracalne po odstawieniu produktu zwiększenie stężenia mocznika i kreatyniny w surowicy krwi, zwłaszcza w przypadku współistnienia niewydolności nerek, ciężkiej niewydolności serca i nadciśnienia naczyniowo-nerkowego. U nielicznych pacjentów opisano obniżenie stężenia hemoglobiny, wartości hematokrytu, liczby płytek krwi i leukocytów. Ponadto odnotowano zwiększenie stężenia enzymów wątrobowych i bilirubiny w surowicy. W trakcie stosowania hydrochlorotiazydu w monoterapii odnotowano następujące działania niepożądane. Zaburzenia krwi i układu chłonnego: leukopenia, neutropenia, agranulocytoza, małopłytkowość, niedokrwistość aplastyczna, niedokrwistość hemolityczna, niewydolność szpiku kostnego. Zaburzenia układu immunologicznego: reakcja anafilaktyczna. Zaburzenia metabolizmu i odżywiania: jadłowstręt, odwodnienie, dna, cukrzyca, zasadowica metaboliczna, hiperurykemia, zaburzenia elektrolitowe (w tym hiponatremia, hipokaliemia, hipomagnezemia, hipochloremia, hiperkalcemia), hiperglikemia, hiperamylazemia. Zaburzenia psychiczne: apatia, stany splątania, depresja, nerwowość, niepokój, zaburzenia snu. Zaburzenia układu nerwowego: drgawki, zaburzenia świadomości, śpiączka, ból głowy, zawroty głowy, parestezje, porażenie. Zaburzenia oka: widzenie na żółto, nieostre widzenie, krótkowzroczność (nasilenie), zmniejszone wydzielanie łez. Zaburzenia ucha i błędnika: zawroty głowy. Zaburzenia serca: zaburzenia rytmu serca, kołatanie. Zaburzenia naczyniowe: hipotonia ortostatyczna, zakrzepica, zatorowość, wstrząs. Zaburzenia układu oddechowego, klatki piersiowej i śródpiersia: zapalenie płuc, śródmiąższowe choroby płuc, obrzęk płuc. Zaburzenia żołądkowo-jelitowe: suchość w ustach, nudności, wymioty, dyskomfort w okolicy żołądka, biegunka, zaparcia, ból brzucha, niedrożność porażenna, wzdęcia, zapalenie ślinianek, zapalenie trzustki. Zaburzenia wątroby i dróg żółciowych: żółtaczka cholestatyczna, zapalenie pęcherzyka żółciowego. Zaburzenia skóry i tkanki podskórnej: świąd, plamica, pokrzywka, reakcje nadwrażliwości na światło, wysypka, skórny toczeń rumieniowaty, martwicze zapalenie naczyń, toksyczne martwicze oddzielanie się naskórka. Zaburzenia mięśniowo-szkieletowe i tkanki łącznej: kurcze mięśni, ból mięśni. Zaburzenia nerek i dróg moczowych: zaburzenia czynności nerek, ostra niewydolność nerek, śródmiąższowe zapalenie nerek, glukozuria. Zaburzenia układu rozrodczego i piersi: zaburzenia wzwodu. Zaburzenia ogólne i stany w miejscu podania: astenia, gorączka, uczucie zmęczenia, nasilone pragnienie. Badania diagnostyczne: zmiany w elektrokardiogramie, zwiększenie stężenia cholesterolu we krwi, zwiększenie stężenia triglicerydów we krwi.PrzedawkowanieObjawami przedawkowania są: głęboka hipotonia, wstrząs, otępienie, zwolnienie czynności serca, zaburzenia równowagi wodno-elektrolitowej i niewydolność nerek. Leczenie jest objawowe i podtrzymujące. Pacjenta, u którego doszło do przedawkowania leku, należy poddać ścisłej obserwacji szpitalnej, najlepiej w warunkach oddziału intensywnej terapii. Zaleca się częste monitorowanie stężenia elektrolitów i kreatyniny w osoczu. Sposoby leczenia należy dostosować do rodzaju i nasilenia objawów. Jeżeli pacjent trafił do szpitala w krótkim okresie po przedawkowaniu można zastosować metody mające na celu ograniczenie wchłaniania produktu leczniczego, takie jak: płukanie żołądka, podawanie środków adsorbujących i siarczanu sodu. W razie wystąpienia obniżenia ciśnienia, pacjenta należy ułożyć w pozycji na plecach z uniesionymi nogami, zwiększyć objętość krwi krążącej oraz/lub rozważyć leczenie angiotensyną II. Bradykardię i inne objawy nadmiernego pobudzenia nerwu błędnego należy leczyć podawaniem atropiny. W razie konieczności należy zastosować elektrostymulację serca. Inhibitory ACE są eliminowane z ustroju podczas hemodializy. Należy jednak unikać stosowania wysokoprzepływowych błon dializacyjnych z poliakronitrylu. Przedawkowanie hydrochlorotiazydu wiąże się ze zmniejszeniem stężenia elektrolitów (hipokaliemia, hipochloremia) oraz odwodnieniem wynikającymi z nadmiernej diurezy. Najczęstszymi objawami przedmiotowymi i podmiotowymi przedawkowania są nudności i senność. Hipokaliemia może powodować skurcze mięśni i/lub nasilać zaburzenia rytmu serca związane z jednoczesnym podawaniem glikozydów naparstnicy lub niektórych leków przeciwarytmicznych.DziałaniePreparat jest produktem złożonym zawierającym zofenopryl, inhibitor ACE oraz hydrochlorotiazyd, tiazydowy lek moczopędny. Obie substancje mają uzupełniające sposoby działania i wywierają addycyjne działanie przeciwnadciśnieniowe. Zofenopryl jest sulfhydrylowym inhibitorem ACE, który jest zdolny do hamowania aktywności enzymu katalizującego przemianę angiotensyny I do zwężającego naczynia peptydu angiotensyny II, co prowadzi do zmniejszenia aktywności wazopresyjnej (działania kurczącego mięśniówkę naczyń krwionośnych) i do zahamowania wydzielania aldosteronu. Drugie z wymienionych działań może powodować zwiększenie stężenia potasu w surowicy, przy jednoczesnej utracie sodu i wody. Przerwanie ujemnego sprzężenia zwrotnego angiotensyny II na wydzielanie reniny powoduje zwiększenie aktywności reninowej osocza. Mechanizm działania zofenoprylu obniżający ciśnienie tętnicze to w głównej mierze efekt zahamowania czynności układu renina-angiotensyna-aldosteron. Inhibitor ACE jest identyczny z kinazą II, enzymem, który powoduje rozkład bradykininy, która jest silnym wazodylatacyjnie peptydem, który wydaje się odgrywać rolę w działaniu terapeutycznym inhibitorów ACE. Hydrochlorotiazyd jest tiazydowym lekiem moczopędnym, który wpływa na wchłanianie zwrotne elektrolitów w kanalikach nerkowych krętych dalszych. Hydrochlorotiazyd zwiększa wydalanie sodu i chlorków w moczu w przybliżeniu w podobnych ilościach. Zwiększonemu wydalaniu sodu z moczem może towarzyszyć utrata potasu i wodorowęglanów. Prawdopodobnie poprzez blokadę układu renina-angiotensyna-aldosteron jednoczesne podawanie zofenoprylu zapobiega utracie potasu powodowanej przez tiazydowe leki moczopędne. W przypadku stosowania hydrochlorotiazydu, działanie moczopędne rozpoczyna się po 2 h, a maks. efekt zostaje osiągnięty po ok. 4 h; działanie utrzymuje się przez 6-12 h.Skład1 tabl. powl. zawiera 28,7 mg zofenoprylu co odpowiada 30 mg soli wapniowej zofenoprylu oraz 12,5 mg hydrochlorotiazydu.
Ciąża - trymestr 1 - Kategoria D
Ciąża - trymestr 2 - Kategoria X
Ciąża - trymestr 3 - Kategoria X
Wykaz B
Komentarze
[ z 0]