WskazaniaPadaczka. Dorośli i młodzież w wieku 13 lat i powyżej: leczenie skojarzone lub w monoterapii napadów częściowych i uogólnionych, w tym napadów toniczno-klonicznych; napady związane z zespołem Lennox-Gastaut. Lek jest stosowana w leczeniu skojarzonym, jednak może zostać zastosowany jako pierwszy lek przeciwpadaczkowy włączany do leczenia zespołu Lennox-Gastaut. Dzieci i młodzież w wieku 2-12 lat: leczenie skojarzone napadów częściowych i uogólnionych, w tym napadów toniczno-klonicznych oraz napadów związanych z zespołem Lennox-Gastaut; monoterapia w typowych napadach nieświadomości. Zaburzenia afektywne dwubiegunowe. Pacjenci w wieku 18 lat i powyżej: zapobieganie epizodom depresji u pacjentów z zaburzeniami afektywnymi dwubiegunowymi typu I, u których występują głównie epizody depresyjne. Produkt nie jest wskazany w doraźnym leczeniu epizodów manii lub depresji.DawkowanieJeżeli obliczona dawka lamotryginy (np. w leczeniu dzieci z padaczką lub pacjentów z niewydolnością wątroby) nie odpowiada liczbie całych tabl., to w takim przypadku należy podawać dawkę odpowiadającą mniejszej liczbie całych tabl. Ponowne rozpoczynanie leczenia. W przypadku ponownego rozpoczynania leczenia lamotryginą u pacjentów, którzy przerwali stosowanie lamotryginy z jakiejkolwiek przyczyny, należy ocenić potrzebę stopniowego zwiększania dawki do dawki podtrzymującej, ponieważ ryzyko wystąpienia ciężkiej wysypki związane jest ze stosowaniem dużych dawek początkowych i zbyt szybkim w stosunku do zalecanego schematu zwiększaniem dawek leku w okresie wprowadzania. Im dłuższa przerwa od ostatniej dawki, tym większą uwagę należy zwrócić na stopniowe zwiększanie dawki do dawki podtrzymującej. Jeśli czas od przerwania stosowania lamotryginy jest dłuższy niż 5-krotny T0,5 leku, należy zastosować właściwy schemat zwiększania dawki lamotryginy do dawki podtrzymującej. Zaleca się, aby nie rozpoczynać ponownie leczenia lamotryginą u pacjentów, którzy wcześniej przerwali leczenie z powodu wystąpienia wysypki, chyba że potencjalne korzyści przeważają wyraźnie nad ryzykiem związanym ze stosowaniem leku. Padaczka. Zalecany schemat zwiększania dawek oraz dawki podtrzymujące u dorosłych i młodzieży w wieku 13 lat oraz u dzieci i młodzieży w wieku 2-12 lat. Z uwagi na ryzyko wystąpienia wysypki, nie należy przekraczać zalecanych dawek lamotryginy: początkowej i podczas zwiększania dawek. W przypadku odstawienia jednocześnie stosowanych leków przeciwpadaczkowych lub jeśli leki przeciwpadaczkowe lub inne leki zostały dołączone do schematu leczenia zawierającego lamotryginę, należy rozważyć potencjalny wpływ, jaki może to mieć na farmakokinetykę lamotryginy. Dorośli i młodzież w wieku 13 lat i powyżej - zalecany schemat dawkowania w leczeniu padaczki. Monoterapia: tyg. 1+2: 25 mg/dobę (raz/dobę); tyg. 3+4: 50 mg/dobę (raz/dobę); zwykle stosowana dawka podtrzymująca: 100-200 mg/dobę (raz/dobę lub w 2. dawkach podzielonych). Aby osiągnąć dawkę podtrzymującą można zwiększać dawkę o maks. 50-100 mg co 1-2 tyg., aż do uzyskania optymalnej odpowiedzi na leczenie. U niektórych pacjentów konieczne było zastosowanie dawki 500 mg/dobę w celu uzyskania żądanej odpowiedzi na leczenie. Leczenie skojarzone z walproinianem (inhibitor glukuronidacji lamotryginy), ten schemat dawkowania powinien być zachowany w leczeniu skojarzonym z walproinianem bez względu na inne stosowane jednocześnie leki: tyg. 1+2: 12,5 mg/dobę (podawane jako 25 mg co 2. dzień); tyg. 3+4: 25 mg/dobę (raz/dobę); zwykle stosowana dawka podtrzymująca: 100-200 mg/dobę (raz/dobę lub w 2. dawkach podzielonych). Aby osiągnąć dawkę podtrzymującą można zwiększać dawkę o maks. 25-50 mg co 1-2 tyg. aż do uzyskania optymalnej odpowiedzi na leczenie. Leczenie skojarzone bez walproinianu i z induktorami glukuronidacji lamotryginy, ten schemat dawkowania należy stosować w leczeniu skojarzonym bez walproinianu, ale z: fenytoiną, karbamazepiną, fenobarbitalem, prymidonem, ryfampicyną, lopinawirem/rytonawirem: tyg. 1+2: 50 mg/dobę (raz/dobę); tyg. 3+4: 100 mg/dobę (w 2. dawkach podzielonych); zwykle stosowana dawka podtrzymująca: 200-400 mg/dobę (w 2. dawkach podzielonych). Aby osiągnąć dawkę podtrzymującą można zwiększać dawkę o maks. 100 mg co 1-2 tyg., aż do uzyskania optymalnej odpowiedzi na leczenie. U niektórych pacjentów konieczne było zastosowanie dawki 700 mg/dobę w celu uzyskania żądanej odpowiedzi na leczenie. Leczenie skojarzone bez walproinianu i bez induktorów glukuronidacji lamotryginy, ten schemat dawkowania należy zastosować w leczeniu skojarzonym z innymi lekami, które w znaczącym stopniu nie hamują lub indukują glukuronidacji lamotryginy: tyg.1+2: 25 mg/dobę (raz/dobę); tyg. 3+4: 50 mg/dobę (raz/dobę); zwykle stosowana dawka podtrzymująca: 100-200 mg/dobę (raz/dobę lub w 2. dawkach podzielonych). Aby osiągnąć dawkę podtrzymującą można zwiększać dawkę o maks. 50-100 mg co 1-2 tyg., aż do uzyskania optymalnej odpowiedzi na leczenie. U pacjentów przyjmujących produkty lecznicze o obecnie nieznanych interakcjach farmakokinetycznych z lamotryginą, należy zastosować schemat leczenia taki jak dla lamotryginy w leczeniu skojarzonym z walproinianem. Dzieci i młodzież w wieku 2-12 lat - zalecany schemat dawkowania w leczeniu padaczki (całkowita dawka dobowa w mg/kg mc./dobę). Monoterapia w leczeniu typowych napadów nieświadomości: tyg. 1+2: 0,3 mg/kg/dobę (raz/dobę lub w 2. dawkach podzielonych); tyg. 3+4: 0,6 mg/kg/dobę (raz/dobę lub w 2. dawkach podzielonych); zwykle stosowana dawka podtrzymująca: 1-10 mg/kg/dobę, chociaż u niektórych pacjentów konieczne było zastosowanie większych dawek (do 15 mg/kg/dobę) w celu uzyskania pożądanej reakcji na leczenia (raz/dobę lub w 2. dawkach podzielonych). Aby osiągnąć dawkę podtrzymującą można zwiększać dawkę o maks. 0,6 mg/kg/dobę co 1-2 tyg., aż do uzyskania optymalnej odpowiedzi na leczenie. Leczenie skojarzone z walproinianem (inhibitor glukuronidacji lamotryginy): ten schemat dawkowania powinien być zachowany w leczeniu skojarzonym z walproinianem bez względu na inne stosowane jednocześnie leki; tyg. 1+2: 0,15 mg/kg/dobę (raz/dobę) - docelowa dawka podtrzymująca będzie się zmieniać w zależności od odpowiedzi klinicznej; tyg. 3+4: 0,3 mg/kg/dobę (raz/dobę); zwykle stosowana dawka podtrzymująca: 1-5 mg/kg/dobę (raz/dobę lub w 2. dawkach podzielonych). Aby osiągnąć dawkę podtrzymującą można zwiększać dawkę o maks. 0,3 mg/kg co 1-2 tyg., aż do uzyskania optymalnej odpowiedzi na leczenie, z maks. dawką podtrzymującą 200 mg/dobę. Leczenie skojarzone bez walproinianu i z induktorami glukuronidacji lamotryginy, ten schemat dawkowania należy stosować w leczeniu skojarzonym bez walproinianu, ale z: fenytoiną, karbamazepiną, fenobarbitalem, prymidonem, ryfampicyną, lopinawirem/rytonawirem: tyg. 1+2: 0,6 mg/kg/dobę (w 2. dawkach podzielonych); tyg. 3+4: 1,2 mg/kg/dobę (w 2. dawkach podzielonych); zwykle stosowana dawka podtrzymująca: 5-15 mg/kg/dobę (raz/dobę lub w 2. dawkach podzielonych). Aby osiągnąć dawkę podtrzymującą można zwiększać dawkę o maks. 1,2 mg/kg co 1-2 tyg., aż do uzyskania optymalnej odpowiedzi na leczenie, z maks. dawką podtrzymującą 400 mg/dobę. Leczenie skojarzone bez walproinianu i bez induktorów glukuronidacji lamotryginy, ten schemat dawkowania należy zastosować w leczeniu skojarzonym z innymi lekami, które w znaczącym stopniu nie hamują lub indukują glukuronidacji lamotryginy: tyg. 1+2: 0,3 mg/kg/dobę (raz/dobę lub w 2. dawkach podzielonych); tyg. 3+4: 0,6 mg/kg/dobę (raz/dobę lub w 2. dawkach podzielonych); zwykle stosowana dawka podtrzymująca: 1-10 mg/kg/dobę (raz/dobę lub w 2. dawkach podzielonych). Aby osiągnąć dawkę podtrzymującą można zwiększać dawkę o maks. 0,6 mg/kg co 1-2 tyg., aż do uzyskania optymalnej odpowiedzi na leczenie, z maks. dawką podtrzymującą 200 mg/dobę. U pacjentów przyjmujących produkty lecznicze o obecnie nieznanych interakcjach farmakokinetycznych z lamotryginą, należy zastosować schemat leczenia taki jak dla lamotryginy w leczeniu skojarzonym z walproinianem. Aby zapewnić podawanie właściwej dawki terapeutycznej należy monitorować mc. dziecka, a w razie wystąpienia zmian należy odpowiednio dostosować dawkę. Prawdopodobne jest, że u pacjentów w wieku 2-6 lat konieczne będzie zastosowanie dawek podtrzymujących z górnego zakresu zalecanego przedziału dawkowania. W przypadku osiągnięcia kontroli objawów padaczki w leczeniu skojarzonym, jednocześnie stosowane inne leki przeciwpadaczkowe mogą zostać odstawione, a leczenie lamotryginą może być kontynuowane w monoterapii. Dzieci poniżej 2 lat. Dane dotyczące skuteczności i bezpieczeństwa stosowania lamotryginy w terapii skojarzonej napadów częściowych u dzieci w wieku od 1 m-ca do 2 lat są ograniczone. Brak danych dotyczących dzieci w wieku poniżej 1 m-ca. Z tego względu lamotrygina nie jest zalecana u dzieci poniżej 2 lat. Jeżeli, opierając się na potrzebie klinicznej, decyzja o leczeniu zostanie jednak podjęta, szczegóły patrz ChPL. Dawkowanie w zaburzeniach afektywnych dwubiegunowych. Zalecane zwiększanie dawki i dawki podtrzymującej u pacjentów dorosłych 18 lat i powyżej są podane poniżej. Przejściowy schemat dawkowania obejmującego zwiększanie dawki lamotryginy aż do uzyskania stabilnej dawki podtrzymującej w ciągu 6 tyg. po uzyskaniu której inne psychotropowe produkty lecznicze i/lub leki przeciwpadaczkowe mogą zostać odstawione, jeśli z klinicznego punktu widzenia jest to uzasadnione. Dostosowanie dawkowania po dodaniu innych psychotropowych produktów leczniczych i/lub innych leków przeciwpadaczkowych zostało także przedstawione poniżej. Nie należy przekraczać dawki początkowej i dalszego zalecanego zwiększenia dawki z powodu ryzyka wystąpienia wysypki. Pacjenci dorośli 18 lat i powyżej - zalecane zwiększanie dawki do uzyskania całkowitej dawki podtrzymującej w leczeniu zaburzeń afektywnych dwubiegunowych. Lamotrygina w monoterapii lub w leczeniu skojarzonym bez walproinianu i bez induktorów glukuronidacji lamotryginy: ten schemat dawkowania należy zastosować z innymi produktami leczniczymi, które nie wykazują istotnego wpływu na hamowanie lub indukcję glukuronidacji lamotryginy, ten schemat dawkowania należy zastosować z innymi produktami leczniczymi, które nie wykazują istotnego wpływu na hamowanie lub indukcję glukuronidacji lamotryginy: tyg. 1+2: 25 mg/dobę (raz/dobę); tyg. 3+4: 50 mg/dobę (raz/dobę lub w 2. dawkach podzielonych); tydz. 5: 100 mg/dobę (raz/dobę lub w 2. dawkach podzielonych); docelowa dawka stabilizująca (6 tydz.) - docelowa dawka podtrzymująca będzie się zmieniać w zależności od odpowiedzi klinicznej: 200 mg/dobę - zwykle stosowana dawka dla uzyskania optymalnej odpowiedzi (raz/dobę lub w 2. dawkach podzielonych). Dawki w zakresie 100-400 mg/dobę stosowano w badaniach klinicznych. Terapia skojarzona z walproinianem (inhibitor glukuronidacji lamotryginy), ten schemat dawkowania należy zastosować z walproinianem bez względu na jednoczesne podawanie innych produktów leczniczych: tydz. 1+2: 12,5 mg/dobę (podawane jako 25 mg co 2. dzień); tydz. 3+4: 25 mg/dobę (raz/dobę); tydz. 5: 50 mg/dobę (raz/dobę lub w 2. dawkach podzielonych); docelowa dawka stabilizująca (6 tydz.) -docelowa dawka podtrzymująca będzie się zmieniać w zależności od odpowiedzi klinicznej: 100 mg/dobę - zwykle stosowana dawka dla uzyskania optymalnej odpowiedzi (raz/dobę lub w 2. dawkach podzielonych). Maks. dawka 200 mg/dobę może być stosowana w zależności od odpowiedzi klinicznej. Terapia skojarzona bez walproinianu i z induktorami glukuronidacji lamotryginy, ten schemat dawkowania należy zastosować bez walproinianu ale z: fenytoiną, karbamazepiną, fenobarbitalem, prymidonem, ryfampicyną, lopinawirem/rytonawirem: tydz. 1+2: 50 mg/dobę (raz/dobę); tydz. 3+4: 100 mg/dobę (w 2. dawkach podzielonych); tydz. 5: 200 mg/dobę (w 2. dawkach podzielonych); docelowa dawka stabilizująca (6 tydz.) -docelowa dawka podtrzymująca będzie się zmieniać w zależności od odpowiedzi klinicznej: 300 mg/dobę w 6 tyg. leczenia, jeśli konieczne dawka może być zwiększona do dawki docelowej 400 mg/dobę w 7 tyg. leczenia w celu uzyskania optymalnej odpowiedzi (w 2. dawkach podzielonych). U pacjentów przyjmujących produkty lecznicze, których interakcje farmakokinetyczne z lamotryginą są obecnie nieznane, należy zastosować schemat dawkowania tak jak zalecany w przypadku leczenia skojarzonego lamotryginą z walproinianem. Pacjenci dorośli 18 lat i powyżej - dostosowanie dobowej dawki podtrzymującej produktu leczniczego po odstawieniu jednocześnie stosowanego innego leku w chorobie afektywnej dwubiegunowej oraz pacjenci dorośli 18 lat i powyżej - dostosowanie dobowej dawki lamotryginy po dodaniu innych produktów leczniczych stosowanych w leczeniu zaburzeń afektywnych dwubiegunowych - patrz ChPL. Odstawienie leku w zaburzeniach afektywnych dwubiegunowych. Badania kliniczne nie wykazały zwiększenia częstości, stopnia nasilenia wrażliwości lub działań niepożądanych po nagłym odstawieniu lamotryginy w porównaniu z grupą placebo. Dlatego u tych pacjentów można odstawić lamotryginę bez stopniowego zmniejszania dawki. Dzieci i młodzież poniżej 18 lat. Lek nie jest zalecany u dzieci i młodzieży poniżej 18 lat, ponieważ w randomizowanym badaniu z odstawieniem leku wykazano rak znamiennej skuteczności oraz zgłoszono zwiększoną liczbę zachowań samobójczych z powodu braku danych dotyczących bezpieczeństwa i skuteczności. Kobiety stosujące hormonalne środki antykoncepcyjne. Stosowanie połączenia etynyloestradiolu/lewonorgestrelu (30 mg/150 mg) powodowało ok. 2-krotne zwiększenie klirensu lamotryginy i przez to zmniejszenie stężenia lamotryginy. Po etapie dostosowania dawki, konieczne może być stosowanie większych (nawet 2x) dawek podtrzymujących lamotryginy w celu osiągnięcia maks. odpowiedzi na leczenie. W ciągu tyg., w którym następuje przerwa w stosowaniu hormonalnych środków antykoncepcyjnych, obserwowano 2-krotne zwiększenie stężenia lamotryginy w osoczu. Nie można wykluczyć wystąpienia działań niepożądanych zależnych od dawki. Z uwagi na to, jako leczenie pierwszego rzutu należy rozważyć stosowanie antykoncepcji nie wymagającej tyg. przerwy w stosowaniu (np. hormonalne środki antykoncepcyjne podawane w sposób ciągły lub zastosowanie innych niż hormonalne metod antykoncepcji). Rozpoczynanie stosowania hormonalnych środków antykoncepcyjnych u pacjentek już przyjmujących podtrzymujące dawki lamotryginy i nie leczonych induktorami glukuronidacji lamotryginy. Dawka podtrzymująca lamotryginy w większości przypadków będzie wymagać nawet 2-krotnego zwiększenia. Zalecane jest, aby po rozpoczęciu stosowania hormonalnego środka antykoncepcyjnego, dawka lamotryginy została zwiększona o 50-100 mg/dobę co tydz., w zależności od indywidualnej odpowiedzi klinicznej. Zwiększanie dawek nie powinno wykraczać poza ten zakres, chyba że odpowiedź kliniczna wymaga zastosowania większych dawek. Można rozważyć kontrolę stężenia lamotryginy w osoczu przed i po rozpoczęciu stosowania hormonalnych środków antykoncepcyjnych w celu potwierdzenia utrzymania wyjściowego stężenia lamotryginy. W razie konieczności należy dostosować dawkę. U kobiet stosujących hormonalne środki antykoncepcyjne zgodnie ze schematem, w którym przez tydz. przyjmowany jest preparat nie zawierający substancji czynnej („tydz. bez tabl. antykoncepcyjnych”), należy prowadzić kontrolę stężenia lamotryginy w ciągu 3 tyg. stosowania preparatu zawierającego substancję czynną, tj. 15-21 dnia cyklu. Z uwagi na to, jako leczenie pierwszego rzutu należy rozważyć stosowanie antykoncepcji nie wymagającej tyg. przerwy w stosowaniu (np. hormonalne środki antykoncepcyjne podawane w sposób ciągły lub zastosowanie innych niż hormonalne metod antykoncepcji). Przerywanie stosowania hormonalnych środków antykoncepcyjnych u pacjentek już przyjmujących podtrzymujące dawki lamotryginy i nie leczonych induktorami glukuronidacji lamotryginy. Dawka podtrzymująca lamotryginy w większości przypadków będzie wymagać zmniejszenia nawet o 50%. Zalecane jest stopniowe zmniejszanie dawek dobowych lamotryginy o 50-100 mg/dobę co tydz. (nie przekraczając 25% całkowitej dawki stosowanej w ciągu tyg.) w ciągu 3 tyg., chyba że odpowiedź kliniczna wskazuje inaczej. Można rozważyć kontrolę stężenia lamotryginy w osoczu przed i po przerwaniu stosowania hormonalnych środków antykoncepcyjnych w celu potwierdzenia utrzymania wyjściowego stężenia lamotryginy. U kobiet chcących zaprzestać stosowania hormonalnych środków antykoncepcyjnych zgodnie ze schematem, w którym przez tydz. przyjmowany jest preparat nie zawierający substancji czynnej („tydz. bez tabl. antykoncepcyjnych”), należy prowadzić kontrolę stężenia lamotryginy w ciągu 3. tyg. stosowania preparatu zawierającego substancję czynną, tj. 15-21 dnia cyklu. Nie należy pobierać próbek w celu oceny stężeń lamotryginy po całkowitym zaprzestaniu stosowania tabl. antykoncepcyjnych w ciągu 1-szego tyg. po odstawieniu. Rozpoczynanie stosowania lamotryginy u pacjentek już przyjmujących hormonalne środki antykoncepcyjne. Zwiększania dawek należy dokonywać zgodnie z zalecanym schematem dawkowania zamieszczonym w tabl. Rozpoczynanie i przerywanie stosowania hormonalnych środków antykoncepcyjnych u pacjentek już przyjmujących podtrzymujące dawki lamotryginy i leczonych induktorami glukuronidacji lamotryginy. Dostosowanie zalecanej dawki podtrzymującej lamotryginy może nie być konieczne. Stosowanie z atazanawirem/rytonawirem. Włączenie lamotryginy do istniejącej terapii atazanawirem/rytonawirem nie powinno wymagać modyfikacji zalecanego schematu zwiększania dawki lamotryginy. U pacjentów, którzy nie otrzymują induktorów glukuronidacji, a stosują dawki podtrzymujące lamotryginy, konieczne może być zwiększenie dawki lamotryginy w przypadku dodania atazanawiru/rytonawiru, lub zmniejszenie dawki w przypadku odstawienia atazanawiru/rytonawiru. Należy prowadzić kontrolę stężenia lamotryginy w osoczu przed i w okresie 2 tyg. po dodaniu lub odstawieniu atazanawiru/rytonawiru, w celu ustalenia potrzeby zmiany dawki lamotryginy. Stosowanie z lopinawirem/rytonawirem. Włączenie lamotryginy do istniejącej terapii lopinawirem/rytonawirem nie powinno wymagać modyfikacji zalecanego schematu zwiększania dawki lamotryginy. U pacjentów, którzy nie otrzymują induktorów glukuronidacji, a stosują dawki podtrzymujące lamotryginy, konieczne może być zwiększenie dawki lamotryginy w przypadku dodania lopinawiru/rytonawiru, lub zmniejszenie dawki w przypadku odstawienia lopinawiru/rytonawiru. Należy prowadzić kontrolę stężenia lamotryginy w osoczu przed i w okresie 2 tyg. po dodaniu lub odstawieniu lopinawiru/rytonawiru, w celu ustalenia potrzeby zmiany dawki lamotryginy. Pacjenci w podeszłym wieku (powyżej 65 lat). Nie ma potrzeby dostosowywania zalecanego schematu dawkowania. Farmakokinetyka lamotryginy u pacjentów w podeszłym wieku nie różni się znacząco od farmakokinetyki lamotryginy u pacjentów młodszych. Zaburzenia czynności nerek. Należy zachować ostrożność podczas stosowania produktu u pacjentów z niewydolnością nerek. U pacjentów ze schyłkową niewydolnością nerek początkowe dawki lamotryginy powinny być uzależnione od rodzaju stosowanych jednocześnie produktów leczniczych; zredukowana dawka podtrzymująca może być skuteczna u pacjentów z ciężkimi zaburzeniami czynności nerek. Zaburzenia czynności wątroby. Dawka początkowa, dawka w okresie zwiększania i dawka podtrzymująca u pacjentów z umiarkowaną niewydolnością wątroby (stopień B według klasyfikacji Child-Pugh) powinna być zmniejszona o ok. 50%, natomiast u osób z ciężką niewydolnością (stopień C według klasyfikacji Child-Pugh) o ok. 75%. Dawki w okresie zwiększania i dawki podtrzymujące należy dostosować do reakcji klinicznej.UwagiDla ułatwienia połknięcia, tabl. można podzielić za pomocą linii podziału. Linia podziału na tabl. ułatwia tylko jej rozkruszenie, w celu łatwiejszego połknięcia, a nie podział na równe dawki. Tabl. nie należy żuć ani rozgryzać.PrzeciwwskazaniaNadwrażliwość na substancję czynną lub którąkolwiek z substancji pomocniczych.Ostrzeżenia specjalne / Środki ostrożnościInformowano o niepożądanych reakcjach skórnych, które występowały zwykle w ciągu 1-szych 8 tyg. po rozpoczęciu leczenia lamotryginą. Większość przypadków wysypki ma łagodne nasilenie i ustępuje samoistnie, jednak informowano także o ciężkich przypadkach wysypki, wymagających hospitalizacji i przerwania stosowania lamotryginy. Obejmowały one także potencjalnie zagrażające życiu reakcje, takie jak zespół Stevens-Johnsona (ang. SJS), martwica toksyczno-rozpływna naskórka (ang. TEN) oraz zespół nadwrażliwości polekowej z eozynofilią oraz objawami ogólnoustrojowymi (ang. DRESS), znany także jako zespół nadwrażliwości (ang. HSS). W badaniach klinicznych z udziałem dorosłych pacjentów przyjmujących lamotryginę zgodnie z obowiązującymi zaleceniami dotyczącymi dawkowania, częstość występowania wysypek skórnych o znacznym nasileniu wynosiła około 1/500 pacjentów z padaczką. W około połowie tych przypadków stwierdzono zespół Stevens-Johnsona (1/1000). W badaniach klinicznych u pacjentów z chorobą dwubiegunową, częstość występowania ciężkiej wysypki wynosi około 1/1000. Ryzyko wystąpienia wysypki skórnej o znacznym nasileniu jest większe u dzieci niż u osób dorosłych. Dostępne dane pochodzące z wielu badań klinicznych wskazują, że u dzieci częstość wysypek wymagających hospitalizacji wynosiła od 1/300 do 1/100. U dzieci początkowe objawy wysypki mogą być mylone z infekcją. Lekarze powinni brać pod uwagę możliwość wystąpienia reakcji na leczenie lamotryginą u dzieci, u których podczas 1-wszych 8 tyg. terapii wystąpiła wysypka i gorączka. Oprócz tego, ogólne ryzyko wysypki wydaje się wyraźnie związane z: dużymi dawkami początkowymi lamotryginy i niezgodnym z zaleceniami zbyt szybkim zwiększaniem dawki; jednoczesnym stosowaniem walproinianu. Należy również zachować ostrożność podczas leczenia pacjentów z alergią lub wysypką spowodowaną stosowaniem innych leków przeciwpadaczkowych w wywiadzie, ponieważ u tych pacjentów częstość występowania nieciężkiej wysypki po leczeniu lamotryginą była około 3x większa niż u pacjentów bez tych schorzeń w wywiadzie. Należy natychmiast ocenić stan wszystkich pacjentów (dorosłych i dzieci), u których wystąpi wysypka i odstawić leczenie produktem, chyba że wystąpienie wysypki jest wyraźnie nie związane ze stosowaniem lamotryginy. Zaleca się, aby nie rozpoczynać ponownie leczenia produktem u pacjentów, którzy przerwali leczenie z powodu wysypki spowodowanej wcześniejszym leczeniem lamotryginą, chyba że potencjalne korzyści przeważają nad ryzykiem. Jeśli po zastosowaniu lamotryginy u pacjenta wystąpił zespół Stevens-Johnsona, martwica toksyczno-rozpływna naskórka lub DRESS, nie wolno ponownie rozpoczynać leczenia lamotryginą u tego pacjenta kiedykolwiek w przyszłości. Opisywano również wysypkę stanowiącą element zespołu DRESS (ang. DRESS), również znanego jako zespół nadwrażliwości. Ten stan jest związany z różnym nasileniem objawów ogólnoustrojowych, takich jak gorączka, uogólnione powiększenie węzłów chłonnych, obrzęk twarzy, nieprawidłowości w wynikach badań morfologii krwi, badań czynnościowych wątroby, nerek oraz jałowe zapalenie opon mózgowo-rdzeniowych. Zespół ten może mieć różne nasilenie kliniczne, i w rzadkich przypadkach może prowadzić do wystąpienia rozsianego krzepnięcia śródnaczyniowego oraz niewydolności wielonarządowej. Należy zaznaczyć, że wczesne objawy nadwrażliwości (na przykład gorączka, uogólnione powiększenie węzłów chłonnych) mogą wystąpić bez wyraźnej wysypki. W przypadku pojawienia się takich objawów, należy natychmiast ocenić stan pacjenta i przerwać leczenie produktem, jeżeli nie można ustalić innej etiologii. W większości przypadków jałowe zapalenie opon mózgowo-rdzeniowych było odwracalne po odstawieniu leku, jednak u wielu pacjentów nawracało po ponownym podaniu lamotryginy. Ponowne podanie lamotryginy powodowało szybki nawrót objawów, często o większym nasileniu. Nie należy ponownie rozpoczynać leczenia lamotryginą u pacjentów, którzy przerwali je z powodu wystąpienia jałowego zapalenia opon mózgowo-rdzeniowych związanego z wcześniejszym stosowaniem lamotryginy. W związku ze stosowaniem lamotryginy notowano też reakcje fotowrażliwości. W kilku przypadkach reakcje te występowały po podaniu dużej dawki (400 mg lub większej), podczas zwiększania dawki albo po szybkim jej zwiększeniu. Jeśli podejrzewa się, że występujące u pacjenta objawy fotowrażliwości (np. silne oparzenia słoneczne) są związane z przyjmowaniem lamotryginy, należy rozważyć przerwanie leczenia. Jeśli kontynuowanie leczenia lamotryginą uznane jest za zasadne ze względów klinicznych, pacjentowi należy doradzić, by unikał narażenia na działanie światła słonecznego i sztucznego promieniowania ultrafioletowego (UV) oraz stosował środki ochronne (np. noszenie odzieży ochronnej i stosowanie kremów z filtrem). Limfohistiocytozę hemofagocytarną notowano u pacjentów przyjmujących lamotryginę. Charakterystycznymi objawami przedmiotowymi i podmiotowymi są: gorączka, wysypka, objawy neurologiczne, hepatosplenomegalia, limfadenopatia, cytopenie, duże stężenie ferrytyny w osoczu, hipertriglicerydemia oraz zaburzenia czynności wątroby i krzepliwości krwi. Objawy na ogół występują w ciągu 4 tyg. od rozpoczęcia leczenia. Limfohistiocytoza hemofagocytarna (HLH) może stanowić zagrożenie życia. Pacjenta należy poinformować o objawach związanych z HLH oraz o konieczności natychmiastowego skontaktowania się z lekarzem, jeśli w trakcie leczenia lamotryginą wystąpią u niego takie objawy. Jeśli u pacjenta wystąpiły takie objawy przedmiotowe i podmiotowe, należy niezwłocznie go zbadać oraz wziąć pod uwagę rozpoznanie HLH. Należy natychmiast przerwać stosowanie lamotryginy, chyba że ustalona zostanie inna przyczyna choroby. U pacjentów, u których stosowano leki przeciwpadaczkowe w kilku wskazaniach, odnotowano przypadki myśli i zachowań samobójczych. Meta-analiza randomizowanych, kontrolowanych placebo badań leków przeciwpadaczkowych również wskazuje na niewielkie zwiększenie ryzyka myśli i zachowań samobójczych. Nie jest znany mechanizm powstawania tego ryzyka, a dostępne dane nie wykluczają możliwości, że zwiększone ryzyko występuje także podczas stosowania lamotryginy. W związku z tym należy uważnie obserwować, czy u pacjenta nie występują oznaki myśli i zachowań samobójczych i w razie konieczności rozważyć zastosowanie odpowiedniego leczenia. Pacjentów (oraz ich opiekunów) należy poinformować, że w razie wystąpienia oznak myśli lub zachowań samobójczych należy poradzić się lekarza. U pacjentów z zaburzeniami afektywnymi dwubiegunowymi, nasilenie objawów depresji i/lub zdarzeń związanych z samobójstwem może wystąpić niezależnie od tego, czy przyjmują oni leki stosowane w leczeniu zaburzeń afektywnych dwubiegunowych, w tym produkt. Dlatego pacjenci przyjmujący lek w terapii zaburzeń afektywnych dwubiegunowych powinni być poddani ścisłej obserwacji ze względu na możliwość wystąpienia objawów klinicznego nasilenia choroby (w tym pojawienia się nowych objawów) oraz zdarzeń związanych z samobójstwem, w szczególności na początku leczenia lub w trakcie zmian dawkowania. Niektórzy pacjenci, na przykład ci z zachowaniami lub myślami samobójczymi w wywiadzie, młodzi dorośli, lub ci pacjenci, u których przed rozpoczęciem leczenia występowały znacznie nasilone myśli samobójcze, mogą być w grupie zwiększonego ryzyka wystąpienia myśli samobójczych lub prób samobójczych i powinni podczas leczenia pozostawać pod ścisłą kontrolą. U pacjentów, u których wystąpią objawy klinicznego nasilenia choroby (w tym wystąpienie nowych objawów) i/lub pojawią się myśli lub zachowania samobójcze, zwłaszcza jeśli objawy te będą znacznie nasilone, pojawią się nagle, lub nie będą częścią dotychczas zgłaszanych przez pacjenta objawów, należy rozważyć zmianę postępowania terapeutycznego, w tym możliwość przerwania leczenia. Wpływ hormonalnych środków antykoncepcyjnych na skuteczność lamotryginy. Zastosowanie połączenia etynyloestradiolu/lewonorgestrelu (30 µg/150 µg) powodowało około 2-krotne zwiększenie klirensu lamotryginy i przez to zmniejszenie stężenia lamotryginy. Zmniejszenie stężenia lamotryginy powodowało utratę kontroli nad napadami padaczkowymi. W większości przypadków po etapie stopniowego zwiększania dawki do uzyskania maks. reakcji na leczenie będą konieczne większe (nawet 2-krotnie) dawki podtrzymujące lamotryginy. W przypadku kobiet zaprzestających stosowania hormonalnych środków antykoncepcyjnych, klirens lamotryginy może być zmniejszony o połowę. Zwiększone stężenie lamotryginy może być związane z wystąpieniem działań niepożądanych zależnych od dawki. Dlatego pacjentki należy poddać obserwacji. U kobiet nie stosujących obecnie induktorów glukuronidacji lamotryginy a stosujących hormonalne środki antykoncepcyjne, w przypadku których przez 1 tydz. jest stosowany preparat bez substancji czynnej (na przykład „tydz. bez tabletek antykoncepcyjnych”), w tyg. leczenia bez substancji czynnej występuje stopniowe, przemijające zwiększenie stężenia lamotryginy. Tego rodzaju zmiany stężeń lamotryginy mogą być związane z wystąpieniem działań niepożądanych. Z uwagi na to, jako leczenie 1-szego rzutu należy rozważyć stosowanie antykoncepcji nie wymagającej tyg. przerwy w stosowaniu (na przykład hormonalne środki antykoncepcyjne podawane w sposób ciągły lub zastosowanie innych niż hormonalne metod antykoncepcji). Nie badano interakcji między innymi doust. środkami antykoncepcyjnymi lub hormonalną terapią zastępczą a lamotryginą, jednak mogą one mieć podobny wpływ na parametry farmakokinetyczne lamotryginy. Wpływ lamotryginy na skuteczność hormonalnych środków antykoncepcyjnych. Badania interakcji z udziałem 16 zdrowych ochotniczek wykazały, że w przypadku jednoczesnego podawania lamotryginy i hormonalnego środka antykoncepcyjnego (połączenie etynyloestradiolu/lewonorgestrelu) następuje nieznaczne zwiększenie klirensu lewonorgestrelu oraz zmiany stężenia FSH oraz LH w surowicy. Nie jest znany wpływ tych zmian na zmniejszenie skuteczności antykoncepcyjnej u niektórych pacjentek przyjmujących preparaty hormonalne jednocześnie z lamotryginą. Z tego względu pacjentki należy poinformować o konieczności niezwłocznego powiadamiania lekarza w przypadku wystąpienia zmian w cyklu miesiączkowym, takich jak krwawienie międzymiesiączkowe. Lamotrygina wykazuje słabe działanie hamujące na reduktazę kwasu dihydrofoliowego, więc podczas długotrwałego leczenia istnieje możliwość zaburzeń metabolizmu folianów. Jednak w przypadku długotrwałego stosowania u ludzi przez okres do 1 roku lamotrygina nie powodowała znaczących zmian stężenia hemoglobiny, średniej objętości krwinek ani stężeń folianów w surowicy albo erytrocytach, a podczas stosowania leku przez okres 5 lat nie obserwowano zmian stężeń folianów w krwinkach czerwonych. W badaniach, w których pojedynczą dawkę podawano pacjentom ze schyłkową niewydolnością nerek, stężenia lamotryginy w osoczu nie ulegały istotnej zmianie. U pacjentów z niewydolnością nerek może dochodzić do kumulacji metabolitu glukuronidowego; dlatego należy zachować ostrożność podczas leczenia pacjentów z niewydolnością nerek. Pacjentom stosującym obecnie inne preparaty zawierające lamotryginę nie należy podawać produktu bez konsultacji z lekarzem. U pacjentów leczonych lamotryginą odnotowywano zaburzenia rytmu z nieprawidłowym zapisem ST-T i EKG z typowymi zmianami dla zespołu Brugadów. Należy starannie rozważyć stosowanie lamotryginy u pacjentów z zespołem Brugadów. Brak danych dotyczących wpływu lamotryginy na wzrost, dojrzewanie płciowe, rozwój poznawczy, emocjonalny i behawioralny u dzieci. Nagłe odstawienie produktu może spowodować nawrót napadów padaczkowych. Jeżeli produkt nie musi być nagle odstawiony ze względów bezpieczeństwa (np. wysypka), jego dawkę należy stopniowo zmniejszać przez okres 2. tyg. W literaturze istnieją doniesienia, że ciężkie napady padaczkowe ze stanem padaczkowym, mogą prowadzić do rozpadu mięśni poprzecznie prążkowanych, niewydolności wielonarządowej oraz rozsianego krzepnięcia śródnaczyniowego, które czasami prowadzą do zgonu. Podobne przypadki obserwowano w związku ze stosowaniem lamotryginy. Może być zaobserwowane znaczące klinicznie zwiększenie częstości napadów padaczkowych zamiast jego zmniejszenia. U pacjentów z więcej niż 1 typem napadów, należy przeanalizować korzyści dotyczące kontroli 1 typu napadów w stosunku do jakiegokolwiek pogorszenia objawów innego typu napadów. Objawy napadów mioklonicznych mogą ulec pogorszeniu po zastosowaniu lamotryginy. Dane sugerują, że odpowiedź na leczenie w połączeniu z induktorami enzymów jest mniejsza niż w przypadku połączenia z lekami przeciwpadaczkowymi nie indukującymi enzymów. Przyczyny nie są jasne. U dzieci stosujących lamotryginę w leczeniu typowych napadów nieświadomości, skuteczność może nie być podtrzymywana u wszystkich pacjentów. Środki ostrożności dotyczące leczenia zaburzeń afektywnych dwubiegunowych: stosowanie leków przeciwdepresyjnych jest związane ze zwiększonym ryzykiem wystąpienia myśli i zachowań samobójczych u dzieci i młodzieży poniżej 18 lat z zaburzeniami depresyjnymi i innymi zaburzeniami psychicznymi. Produkt nie powinien być stosowany u pacjentów z rzadko występującą dziedziczną nietolerancją galaktozy, brakiem laktazy lub zespołem złego wchłaniania glukozy-galaktozy. Produkt leczniczy zawiera mniej niż 1 mmol (23 mg) sodu/tabl., to znaczy lek uznaje się za „wolny od sodu”. Lek zawiera żółcień pomarańczową FCF (E110): może powodować reakcje alergiczne. Z uwagi na różnice osobnicze w reakcji na leki przeciwpadaczkowe, pacjenci przyjmujący produkt w leczeniu padaczki powinni skonsultować się z lekarzem w kwestiach dotyczących specyficznych problemów związanych z prowadzeniem pojazdów mechanicznych i padaczką. Nie prowadzono badań dotyczących wpływu produktu na zdolność prowadzenia pojazdów mechanicznych i obsługiwania maszyn. W 2. badaniach z udziałem ochotników udowodniono, że wpływ lamotryginy na precyzyjną koordynację wzrokowo-ruchową, ruchy gałek ocznych, zdolność zachowania równowagi ciała i subiektywne działanie sedatywne, nie różnił się od placebo. W badaniach klinicznych lamotryginy zgłaszano działania niepożądane o charakterze neurologicznym, takie jak zawroty głowy czy podwójne widzenie. Z tego względu przed prowadzeniem pojazdów mechanicznych i obsługiwaniem maszyn pacjenci powinni ocenić, jak wpływa na nich leczenie produktem.InterakcjeBadania interakcji prowadzono tylko u osób dorosłych. Stwierdzono, że enzymami odpowiedzialnymi za metabolizm lamotryginy są urydyno-5’-difosforo (UDP)-glukuronylotransferazy (UGT). Produkty lecznicze, które indukują lub hamują glukuronidację, mogą więc wpływać na klirens lamotryginy. Silne lub umiarkowane induktory cytochromu P450 3A4 (CYP3A4), o których wiadomo, że indukują też UGT, mogą również przyspieszać metabolizm lamotryginy. Brak dowodów na to, że lamotrygina powoduje istotną klinicznie indukcję lub hamowanie aktywności enzymów cytochromu P450. Lamotrygina może indukować własny metabolizm, ale jest to działanie znikome i jest mało prawdopodobne, aby miało istotne konsekwencje kliniczne. Produkty, dla których wykazano klinicznie istotny wpływ na stężenie lamotryginy. Produkty lecznicze, które zwiększają stężenie lamotryginy: walproinian. Produkty lecznicze, które zmniejszają stężenie lamotryginy: atazanawir/rytonawir (w celu uzyskania informacji dotyczących schematu dawkowania oraz w przypadku kobiet przyjmujących hormonalne produkty antykoncepcyjne - patrz ChPL), karbamazepina, połączenie etynyloestradiolu/ lewonorgestrelu (w celu uzyskania informacji dotyczących schematu dawkowania oraz w przypadku kobiet przyjmujących hormonalne produkty antykoncepcyjne - patrz ChPL), lopinawir/rytonawir, fenobarbital, fenytoina, prymidon, ryfampicyna. Dokładne wskazówki odnośnie dawkowania tych produktów - patrz ChPL. Produkty lecznicze, które mają niewielki wpływ lub nie wpływają na stężenie lamotryginy: aripiprazol, bupropion, felbamat, gabapentyna, lakozamid, lewetyracetam, lit, olanzapina, okskarbazepina, paracetamol, perampanel, pregabalina, popiramat, zonisamid. Nie oczekuje się, aby jednoczesne podawanie tych leków miało znaczenie kliniczne. Mimo to należy zachować ostrożność u pacjentów z padaczką szczególnie wrażliwych na zmiany stężenia lamotryginy. Interakcje z innymi lekami przeciwpadaczkowymi. Walproinian, który hamuje glukuronidację lamotryginy, zmniejsza metabolizm lamotryginy i prawie 2-krotnie wydłuża średni T0,5 lamotryginy. U pacjentów przyjmujących jednocześnie walproinian należy stosować odpowiedni schemat leczenia. Niektóre leki przeciwpadaczkowe (takie jak fenytoina, karbamazepina, fenobarbital i prymidon), które uaktywniają enzymy cytochromu P450, powodują również indukcję UGT i dlatego przyspieszają metabolizm lamotryginy. U pacjentów przyjmujących jednocześnie fenytoinę, karbamazepinę, fenobarbital lub prymidon należy stosować odpowiedni schemat leczenia. Opisywano objawy ze strony OUN, tj. zawroty głowy, ataksja, podwójne widzenie, zaburzenia ostrości wzroku i nudności, występujących u pacjentów przyjmujących karbamazepinę po wprowadzeniu do leczenia lamotryginy. Objawy te zwykle ustępowały po zmniejszeniu dawki karbamazepiny. Podobne działanie zaobserwowano podczas badania, w którym dorosłym zdrowym ochotnikom podawano lamotryginę i okskarbazepinę, nie badano jednak wpływu zmniejszenia dawki. Istnieją doniesienia w literaturze o zmniejszeniu stężenia lamotryginy podczas podawania lamotryginy w połączeniu z okskarbazepiną. Jednakże w badaniu prospektywnym, w którym zdrowym dorosłym ochotnikom podawano 200 mg lamotryginy i 1200 mg okskarbazepiny, okskarbazepina nie zmieniała metabolizmu lamotryginy, a lamotrygina nie zmieniała metabolizmu okskarbazepiny. Z tego względu u pacjentów otrzymujących skojarzone leczenie z okskarbazepiną, należy zastosować schemat dawkowania dla leczenia skojarzonego bez walproinianu i bez induktorów glukuronidacji lamotryginy. W badaniu z udziałem zdrowych ochotników jednoczesne stosowanie felbamatu (1200 mg 2x/dobę) i lamotryginy (100 mg 2x/dobę, przez 10 dni) nie wykazano istotnego klinicznie wpływu na farmakokinetykę lamotryginy. Opierając się na analizie retrospektywnej stężeń w osoczu u pacjentów otrzymujących lamotryginę zarówno z gabapentyną, jak i bez gabapentyny, gabapentyna nie zmieniała klirensu lamotryginy. Potencjalne interakcje między lewetyracetamem i lamotryginą oceniano na podstawie analiz stężeń obydwu substancji w surowicy podczas badań klinicznych kontrolowanych placebo. Dane te wskazują, że lamotrygina nie wpływa na farmakokinetykę lewetyracetamu i że lewetyracetam nie wpływa na farmakokinetykę lamotryginy. Na stężenie stacjonarne lamotryginy w osoczu nie wpływało równoczesne podawanie pregabaliny (200 mg 3x/dobę). Nie zachodzą interakcje farmakokinetyczne między lamotryginą i pregabaliną. Topiramat nie powodował zmiany stężeń lamotryginy w osoczu. Podawanie lamotryginy powodowało zwiększenie stężeń topiramatu o 15%. W badaniu z udziałem pacjentów chorych na padaczkę jednoczesne podawanie zonisamidu (200-400 mg/dobę) i lamotryginy (150-500 mg/dobę) przez 35 dni nie wywierało znaczącego wpływu na farmakokinetykę lamotryginy. W kontrolowanych placebo badaniach klinicznych z udziałem pacjentów z napadami częściowymi nie stwierdzono wpływu jednoczesnego podawania lakozamidu (w dawkach 200, 400 lub 600 mg/dobę) na stężenia lamotryginy w osoczu. W zbiorczej analizie danych z 3 kontrolowanych placebo badań klinicznych dotyczących terapii skojarzonej z perampanelem u pacjentów, u których występują napady częściowe i pierwotnie uogólnione napady toniczno-kloniczne, największa oceniana dawka perampanelu (12 mg/dobę) zwiększała klirens lamotryginy o mniej niż 10%. Mimo że informowano o zmianach stężeń innych leków przeciwpadaczkowych w osoczu, w kontrolowanych badaniach nie udowodniono oddziaływania lamotryginy na stężenia w osoczu jednocześnie podawanych leków przeciwpadaczkowych. Badania in vitro dowodzą, że lamotrygina nie wypiera innych leków przeciwpadaczkowych z miejsc wiązania z białkami. Interakcje z innymi lekami psychotropowymi. Farmakokinetyka litu po podaniu 2 g bezwodnego glukonianu litu 2x/dobę przez 6 dni 20 zdrowym osobom nie uległa zmianie podczas jednoczesnego przyjmowania lamotryginy w dawce 100 mg/dobę. Wielokrotne podanie doust. dawek bupropionu nie miało statystycznie istotnego wpływu na farmakokinetykę pojedynczej dawki lamotryginy u 12 pacjentów i powodowało jedynie nieznaczne zwiększenie wartości AUC dla glukuronidu lamotryginy. W badaniu z udziałem zdrowych dorosłych ochotników olanzapina w dawce 15 mg spowodowała zmniejszenie wartości AUC i Cmax lamotryginy, średnio odpowiednio o 24% i 20%. Lamotrygina w dawce 200 mg nie wpływała na farmakokinetykę olanzapiny. Wielokrotne podanie doust. dawek lamotryginy wynoszących 400 mg/dobę nie miało klinicznie znaczącego wpływu na farmakokinetykę pojedynczej dawki rysperydonu wynoszącej 2 mg u 14 zdrowych dorosłych ochotników. Po jednoczesnym podaniu 2 mg rysperydonu łącznie z lamotryginą, 12/14 ochotników zgłaszało senność, podczas gdy po przyjęciu samego rysperydonu ten stosunek wynosił 1/20, natomiast przy podawaniu samej lamotryginy nie było zgłoszeń. W badaniu z udziałem 18 dorosłych pacjentów z zaburzeniami afektywnymi dwubiegunowymi typu I, przyjmujących ustaloną dawkę lamotryginy (100-400 mg/dobę), dawki aripiprazolu zwiększono w ciągu 7 dni z 10 mg/dobę do docelowych 30 mg/dobę i kontynuowano podawanie raz/dobę przez kolejnych 7 dni. Zaobserwowano zmniejszenie Cmax i AUC lamotryginy przeciętnie o około 10%. Badania in vitro wykazały, że tworzenie głównego metabolitu lamotryginy, 2-N-glukuronidu, było w minimalnym stopniu hamowane przez amitryptylinę, bupropion, klonazepam, haloperydol lub lorazepam. Badania te wskazują również, że mało prawdopodobne jest hamowanie metabolizmu lamotryginy przez klozapinę, fluoksetynę, fenelzynę, rysperydon, sertralinę i trazodon. Oprócz tego badanie metabolizmu bufuralolu w mikrosomach ludzkiej wątroby sugerują, że lamotrygina nie zmniejsza klirensu leków metabolizowanych głównie przez CYP2D6. Interakcje z hormonalnymi środkami antykoncepcyjnymi. Wpływ hormonalnych środków antykoncepcyjnych na farmakokinetykę lamotryginy. W badaniu z udziałem 16 ochotniczek podawanie doust. tabl. antykoncepcyjnych zawierających połączenie 30 µg etynyloestradiolu i 150 µg lewonorgestrelu powodowało około 2-krotne zwiększenie klirensu lamotryginy po podaniu doust., co powodowało zmniejszenie wartości AUC i Cmax lamotryginy średnio odpowiednio o 52% i 39%. Stężenie lamotryginy w surowicy stopniowo zwiększało się podczas tygodnia, w którym nie stosowano substancji czynnej (tydz. „bez tabl. antykoncepcyjnej”). Stężenie lamotryginy przed podaniem kolejnej dawki, pod koniec tyg., w którym nie stosowano substancji czynnej, było średnio ok. 2-krotnie większe niż podczas stosowania preparatu zawierającego substancję czynną. Nie jest konieczne dostosowywanie zalecanego schematu zwiększania dawki dla lamotryginy wyłącznie ze względu na stosowanie hormonalnych środków antykoncepcyjnych, ale w większości przypadków rozpoczęcia lub zakończenia stosowania hormonalnych środków antykoncepcyjnych konieczne będzie zwiększenie lub zmniejszenie podtrzymującej dawki lamotryginy. Wpływ lamotryginy na farmakokinetykę hormonalnych środków antykoncepcyjnych. W badaniu z udziałem 16 ochotniczek stosowanie lamotryginy w dawce 300 mg po osiągnięciu stanu stacjonarnego nie wpływało na farmakokinetykę etynyloestradiolu zawartego w złożonej doust. tabl. antykoncepcyjnej. Obserwowano niewielki wzrost klirensu lewonorgestrelu po podaniu doust., co powodowało zmniejszenie wartości AUC i Cmax dla lewonorgestrelu przeciętnie o odpowiednio 19% i 12%. Przeprowadzony podczas badania pomiar stężeń FSH, LH i estradiolu w surowicy wskazywał na pewne osłabienie hamowania czynności hormonalnej jajników u niektórych kobiet, chociaż pomiary stężenia progesteronu w surowicy nie wykazywały hormonalnych dowodów wystąpienia owulacji u żadnej z 16 pacjentek. Nie jest znany wpływ niewielkiego zwiększenia klirensu lewonorgestrelu oraz zmian stężenia FSH i LH w surowicy na aktywność owulacyjną jajników. Nie badano wpływu dawki lamotryginy innej niż 300 mg/dobę i nie prowadzono badań z innymi preparatami zawierającymi żeńskie hormony płciowe. Interakcje z innymi produktami leczniczymi. W badaniu z udziałem 10 ochotników płci męskiej, ryfampicyna zwiększała klirens i skracała T0,5 lamotryginy, ze względu na indukcję enzymów wątrobowych odpowiedzialnych za glukuronidację. U pacjentów przyjmujących równocześnie ryfampicynę należy stosować odpowiedni schemat leczenia. W badaniu z udziałem zdrowych ochotników połączenie lopinawiru/rytonawiru powodowało zmniejszenie stężenia lamotryginy w osoczu mniej więcej o połowę, prawdopodobnie z powodu indukcji glukuronidacji. U pacjentów przyjmujących równocześnie lopinawir/rytonawir należy stosować odpowiedni schemat leczenia. W badaniu z udziałem zdrowych dorosłych ochotników, atazanawir/rytonawir (300 mg/100 mg) podawany przez 9 dni spowodował zmniejszenie wartości AUC i Cmax lamotryginy w surowicy (pojedyncza dawka 100 mg), średnio o odpowiednio 32% i 6%. U pacjentów przyjmujących jednocześnie atazanawir/rytonawir, należy stosować odpowiedni schemat leczenia. W badaniu z udziałem zdrowych, dorosłych ochotników, podawanie 1 g paracetamolu (4x/dobę) zmniejszało osoczowe AUC i Cmin lamotryginy średnio o odpowiednio 20% i 25%. Dane z badań in vitro wskazują, że lamotrygina, lecz nie jej N(2)-glukuronidowy metabolit, jest inhibitorem transportera kationów organicznych 2 (ang. Organic Cation Transporter 2, OCT 2) w stężeniach potencjalnie znamiennych klinicznie. Dane te wskazują , że lamotrygina jest inhibitorem OCT 2 z wartością IC50 53,8 µM. Jednoczesne podawanie lamotryginy z produktami leczniczymi wydalanymi przez nerki i będącymi substratami OCT 2 (np. metformina, gabapentyna, wareniklina) może powodować zwiększenie stężenia tych produktów w osoczu. Znamienność kliniczna tego zjawiska nie została jednoznacznie określona, jednakże należy zachować ostrożność podczas jednoczesnego stosowania tych leków u pacjentów.Ciąża i laktacjaOgólne zagrożenia związane ze stosowaniem leków przeciwpadaczkowych. Kobiety w wieku rozrodczym powinny zasięgnąć porady specjalisty. Jeżeli kobieta planuje zajście w ciążę, należy przeanalizować leczenie przeciwpadaczkowe. U kobiet leczonych z powodu padaczki należy unikać nagłego odstawienia leków przeciwpadaczkowych, ponieważ może to prowadzić do napadów padaczkowych, które mogą mieć poważne konsekwencje dla kobiety i nienarodzonego dziecka. Jeżeli jest to tylko możliwe, należy wybierać monoterapię, ponieważ w porównaniu z monoterapią skojarzona terapia przeciwpadaczkowa w zależności od stosowanych leków, może zwiększać ryzyko rozwoju wad wrodzonych. Zagrożenia związane z zastosowaniem lamotryginy. Duża liczba danych dotyczących kobiet stosujących lamotryginę w monoterapii w I trymestrze ciąży (ponad 8700) nie wskazuje na znaczące zwiększenie ryzyka poważnych wad rozwojowych, w tym rozszczepu warg lub podniebienia. Badania na zwierzętach wykazały toksyczny wpływ na rozwój. Zaleca się stosowanie najmniejszej możliwej dawki terapeutycznej, jeżeli konieczne jest leczenie produktem podczas ciąży. Lamotrygina jest słabym inhibitorem reduktazy kwasu dihydrofoliowego i teoretycznie może powodować zwiększenie ryzyka uszkodzenia zarodka lub płodu poprzez zmniejszenie stężenia kwasu foliowego. Można rozważyć stosowanie kwasu foliowego w przypadku planowania ciąży i we wczesnym okresie ciąży. Zmiany fizjologiczne w czasie ciąży mogą wpływać na stężenie i/lub skuteczność terapeutyczną lamotryginy. Istnieją doniesienia o zmniejszeniu stężenia lamotryginy w osoczu podczas ciąży, z potencjalnym zagrożeniem utraty kontroli nad napadami padaczkowymi. Stężenie lamotryginy po urodzeniu może gwałtownie wzrastać, z ryzykiem wystąpienia działań niepożądanych zależnych od dawki. Z tego względu należy monitorować stężenie lamotryginy w surowicy przed ciążą, podczas ciąży i po ciąży, jak również zaraz po urodzeniu. W razie potrzeby dawka powinna być dostosowana w celu utrzymania stężenia lamotryginy w surowicy na tym samym poziomie co przed ciążą, lub dostosowana zgodnie z odpowiedzią kliniczną. Oprócz tego po urodzeniu należy monitorować działania niepożądane zależne od dawki. Dane wskazują, że lamotrygina przenika do mleka kobiecego w wysoce zróżnicowanych stężeniach. Całkowite stężenie lamotryginy u niemowląt może osiągnąć ok. 50% wartości stężenia obserwowanego u matki. W związku z tym, u niektórych niemowląt karmionych piersią, stężenia lamotryginy w surowicy mogą osiągać poziomy, przy których występują działania farmakologiczne. Należy ocenić, czy potencjalne korzyści z karmienia piersią przewyższają potencjalne ryzyko działań niepożądanych u niemowlęcia. Jeżeli kobieta leczona lamotryginą zdecyduje się karmić piersią, niemowlę należy monitorować pod kątem działań niepożądanych, jak nadmierne uspokojenie, wysypka i za mały przyrost mc. Badania na zwierzętach nie wykazały upośledzenia płodności przez lamotryginę.Działania niepożądaneDziałania niepożądane związane z leczeniem padaczki i choroby afektywnej dwubiegunowej oparte są na dostępnych danych pochodzących z kontrolowanych badań klinicznych lub innego rodzaju doświadczenia klinicznego. Zaburzenia krwi i układu chłonnego: (bardzo rzadko) zmiany hematologiczne, w tym neutropenia, leukopenia, niedokrwistość, trombocytopenia, pancytopenia, niedokrwistość aplastyczna, agranulocytoza, limfohistiocytoza hemofagocytarna (HLH); (nieznana) imfadenopatia. Zaburzenia układu immunologicznego: (bardzo rzadko) zespół nadwrażliwości; (nieznana) hipogammaglobulinemia. Zaburzenia psychiczne: (często) agresja, drażliwość; (bardzo rzadko) splątanie, omamy, tiki; (nieznana) koszmary senne. Zaburzenia układu nerwowego: (bardzo często) ból głowy, chwiejny chód, zaburzenia ruchowe, nasilenie objawów choroby Parkinsona, objawy pozapiramidowe, choreoatetoza zwiększenie częstości napadów padaczkowych; (często) senność, zawroty głowy, drżenie, bezsenność, pobudzenie; (niezbyt często) ataksja; (rzadko) oczopląs, jałowe zapalenie opon mózgowo-rdzeniowych. Zaburzenia oka: (niezbyt często) podwójne widzenie, niewyraźne widzenie; (rzadko) zapalenie spojówek. Zaburzenia żołądka i jelit: (często) nudności, wymioty, biegunka, suchość w ustach. Zaburzenia wątroby i dróg żółciowych: (bardzo często) niewydolność wątroby, zaburzenie czynności wątroby, zwiększenie wartości wyników badań czynnościowych wątroby. Zaburzenia skóry i tkanki podskórnej: (bardzo często) wysypka skórna; (niezbyt często) łysienie, reakcja fotowrażliwości; (rzadko) zespół Stevens-Johnsona; (bardzo rzadko) martwica toksyczno-rozpływna naskórka, zespół nadwrażliwości polekowej z eozynofilią oraz objawami ogólnoustrojowymi. Zaburzenia mięśniowo-szkieletowe i tkanki łącznej: (często) bóle stawów; (bardzo często) zespół rzekomotoczniowy. Zaburzenia nerek i dróg moczowych: (nieznana) cewkowo-śródmiąższowe zapalenie nerek, cewkowo-śródmiąższowe zapalenie nerek i zapalenie błony naczyniowej oka. Zaburzenia ogólne i stany w miejscu podania: (często) zmęczenie, ból, ból pleców. Szczegóły dotyczące działań niepożądanych, patrz ChPL.PrzedawkowanieObjawy: informowano o przypadkach przyjęcia dawki 10-20x większej od maks. dawki terapeutycznej, w tym zakończonych zgonem. Przedawkowanie powodowało objawy takie jak oczopląs, ataksja, zburzenia świadomości, drgawki toniczno-kloniczne i śpiączka. U pacjentów po przedawkowaniu obserwowano także poszerzenie zespołu QRS (opóźnienie przewodzenia wewnątrzkomorowego). Wydłużenie czasu trwania zespołu QRS o więcej niż 100 ms może być związane z wystąpieniem cięższej toksyczności. Leczenie: w przypadku przedawkowania pacjenta należy hospitalizować i stosować odpowiednie leczenie objawowe. Jeśli to wskazane, należy prowadzić leczenie mające na celu zmniejszenie wchłaniania (węgiel aktywowany). Dalsze leczenie powinno być dostosowane do sytuacji klinicznej. Brak doświadczeń dotyczących hemodializy jako sposobu leczenia przedawkowania. U 6 ochotników z niewydolnością nerek podczas 4-godz. hemodializy z organizmu usunięto 20% lamotryginy.DziałanieWyniki badań farmakologicznych sugerują, że lamotrygina jest zależnym od stosowania i napięcia blokerem kanałów sodowych bramkowanych napięciem. Hamuje powtarzające się z dużą częstością wyładowania neuronów i hamuje uwalnianie glutaminianu (neuroprzekaźnika, który odgrywa kluczową rolę w powstawaniu napadów padaczkowych). Działania te mają prawdopodobnie wpływ na właściwości przeciwpadaczkowe lamotryginy. Z kolei mechanizm działania leczniczego lamotryginy w zaburzeniach afektywnych dwubiegunowych nie został ustalony, chociaż prawdopodobnie istotne znaczenie ma tu interakcja z kanałami sodowymi bramkowanymi napięciem.Skład1 tabl. produktu zawiera 100 mg lamotryginy.
Rx
AntykoncepcjaLek może wpływać na skuteczność antykoncepcji. Podczas przyjmowania leku zaleca się stosowanie dodatkowych metod zapobiegania ciąży.
LaktacjaLek może przenikać do mleka kobiet karmiących piersią.
Ciąża - trymestr 1 - Kategoria CBadania na zwierzętach wykazały działanie teratogenne lub zabójcze dla płodu, ale nie przeprowadzono badań z grupą kontrolną kobiet, lub nie przeprowadzono odpowiednich badań ani na zwierzętach, ani u ludzi.
Ciąża - trymestr 2 - Kategoria CBadania na zwierzętach wykazały działanie teratogenne lub zabójcze dla płodu, ale nie przeprowadzono badań z grupą kontrolną kobiet, lub nie przeprowadzono odpowiednich badań ani na zwierzętach, ani u ludzi.
Ciąża - trymestr 3 - Kategoria CBadania na zwierzętach wykazały działanie teratogenne lub zabójcze dla płodu, ale nie przeprowadzono badań z grupą kontrolną kobiet, lub nie przeprowadzono odpowiednich badań ani na zwierzętach, ani u ludzi.
Wykaz BProdukt leczniczy zawierający substancję czynną silnie działającą.
Upośledza !Produkt leczniczy, który może wpływać upośledzająco na sprawność psychofizyczną; jeżeli przepisana dawka i droga podania wskazują, że w okresie stosowania może pojawić się wyraźne upośledzenie sprawności psychomotorycznej, to należy udzielić pacjentowi wskazówek co do zachowania szczególnej ostrożności w zakresie prowadzenia pojazdów lub obsługiwania urządzeń mechanicznych w ruchu bądź uprzedzić o konieczności czasowego zaniechania takich czynności.
Komentarze
[ z 0]