W odpowiedzi na pismo prezesa Naczelnej Rady Lekarskiej prof. Andrzeja Matyi dotyczące wątpliwości związanych z realizacją zapisów wynikających z ustawy z dnia 5 lipca 2018 r. o zmianie ustawy o świadczeniach opieki zdrowotnej finansowanych ze środków publicznych oraz niektórych innych ustaw (Dz. U. poz. 1532) Ministerstwo Zdrowia przesłało swoje wyjaśnienia podpisane przez Podsekretarz Stanu Sławomira Gadomskiego.

Pytania Prezesa NRL znajdują się tutaj. Poniżej publikujemy odpowiedź ministerstwa.

Ad. 1.

W związku z wątpliwościami jakie budzi brzmienie pkt 3 i 4 Komunikatu w sprawie ustawy o zmianie ustawy o świadczeniach opieki zdrowotnej finansowanych ze środków publicznych oraz niektórych innych ustaw, opublikowanego na stronach internetowych Ministerstwa Zdrowia, uprzejmie informuję, że zostanie on skorygowany, w sposób spójny z brzmieniem pkt 1 tego komunikatu.

Ad. 2.

Udzielanie świadczeń przez lekarza w podmiocie leczniczym innym niż pracodawca, wobec którego lekarz złożył zobowiązanie, który zawarł umowę z Narodowym Funduszem Zdrowia w zakresie zaopatrzenia w wyroby medyczne, nie będzie stanowiło naruszenia ww. zobowiązania, jeżeli świadczenia udzielane przez lekarza nie będzie dotyczyło świadczeń udzielanych pacjentom tego świadczeniodawcy leczonym w warunkach całodobowych lub całodziennych.

Ad. 3.

Zgodnie z art. 4 ust. 3 pkt 1 ustawy z dnia 5 lipca 2018 r. do podwyżki wynagrodzenia zasadniczego finansowanej na zasadach określonych w tej ustawie są uprawnieni lekarze posiadający specjalizację (dalej „lekarze”), którzy:
1) są zatrudnieni na podstawie stosunku pracy u świadczeniodawców, którzy zawarli z Narodowym Funduszem Zdrowia umowy obejmujące udzielanie świadczeń opieki zdrowotnej w warunkach całodobowych lub całodziennych i uczestniczą w udzielaniu tych świadczeń;
2) zobowiążą się wobec pracodawcy do nieudzielania odpłatnie świadczeń opieki zdrowotnej, o których mowa w pkt 1, u innego świadczeniodawcy realizującego umowę z Narodowym Funduszem Zdrowia z co najmniej jednego z zakresów, o których mowa w art. 15 ust. 2 pkt 3, 4, 6-12, 15 i 16 ustawy z 27 sierpnia 2004 r. o świadczeniach opieki zdrowotnej finansowanych ze środków publicznych (Dz. U. z 2018 r. poz. 1510, z późn. zm.) – z wyłączeniem świadczeń opieki zdrowotnej udzielanych w hospicjach, zakładach opiekuńczo-leczniczych, zakładach pielęgnacyjno-opiekuńczych, zakładach rehabilitacji lecznicze] i zakładach opieki długoterminowej.

Zobowiązania, o którym mowa w art. 4 ust. 3 pkt 2 ustawy z dnia 5 lipca 2018 r., polega zatem na tym, by lekarz nie uczestniczył odpłatnie w udzielaniu świadczeń opieki zdrowotnej wykonywanych w warunkach całodobowych lub całodziennych u świadczeniodawcy, innego niż pracodawca, któremu złożył to zobowiązanie, jeżeli świadczeniodawca ten realizuje umowę z Narodowym Funduszem Zdrowia z co najmniej jednego z zakresów, o których mowa w art. 15 ust. 2 pkt 3, 4, 6-12, 15 i 16 ustawy z 27 sierpnia 2004 r. o świadczeniach opieki zdrowotnej finansowanych ze środków publicznych (z zastrzeżeniem wyłączeń, o których mowa w przepisie art. 4 ust. 3 pkt 2 ustawy z dnia 5 lipca 2018r.).

Powyższe wskazuje, iż wymóg zobowiązania do nieudzielania świadczeń u innego świadczeniodawcy nie jest związany z posiadaną specjalizacją, w ramach której lekarz udziela świadczeń u obu świadczeniodawców.

Ad. 4.

Zgodnie z art. 9 ust. 1 ustawy z dnia 5 lipca 2018 r., zobowiązania, o których mowa w art. 4 ust. 3 pkt 2 tej ustawy, lekarze składają po raz pierwszy w terminie 14 dni od dnia wejścia w życie niniejszej ustawy, tj. do dnia 7 września 2018 r. Natomiast zgodnie z art. 9 ust. 2 pierwszą informację, o której mowa w art. 6 ust. 1, świadczeniodawcy składają w terminie 21 dni od dnia wejścia w życie niniejszej ustawy, tj. do dnia 14 września 2018 r. Jednocześnie, lekarz, który złoży zobowiązanie do dnia 7 września 2018 r. ze skutkiem od pierwszego dnia miesiąca następującego po miesiącu złożenia zobowiązania, powinien zostać objęty przedmiotową informacją, a świadczeniodawca otrzyma środki w kwocie określonej w art. 9 ust. 3 ustawy (obejmującej środki niezbędne do zapewnienia lekarzowi podwyższenia wynagrodzenia od dnia 1 lipca 2018 r.). Powyższe oznacza, że lekarz zobowiązując się do nieudzielania świadczeń u innego świadczeniodawcy, nie będzie mógł udzielać tych świadczeń od pierwszego dnia miesiąca następującego po miesiącu złożenia zobowiązania. Jeśli zatem zachowane zostaną terminy, o których mowa w art. 9 ust. 1 ustawy z dnia 5 lipca 2018 r., wówczas lekarz będzie uprawniony do podwyżki wynagrodzenia zasadniczego od dnia 1 lipca 2018 r.

Ad. 5.

Ustawa z dnia 5 lipca 2018 r. w żadnym miejscu nie zobowiązuje Ministra Zdrowia do sporządzenia wiążących wzorów zobowiązań, o których mowa w art. 4 ust. 3 pkt 2 tej ustawy. Wobec powyższego lekarze posiadający specjalizację, którzy zdecydują się na złożenie pracodawcy ww. zobowiązania, związani są wyłącznie wymogami co do treści tego zobowiązania, które określone zostały w przepisach tej ustawy. W pozostałym zakresie treść zobowiązania zależy od lekarza składającego to oświadczenie woli.

Źródło: NIL