Małopolska przeznaczy kolejne środki na wsparcie placówek medycznych w regionie. W ramach „Małopolskiej Tarczy Antykryzysowej. Pakiet medyczny 3 – Wsparcie grantowe placówek POZ” będzie to 10 mln zł.
- Wsparcie w formie grantów kierowane jest do publicznych oraz niepublicznych podmiotów prowadzących placówki POZ, udzielających świadczeń zdrowotnych na terenie województwa małopolskiego, które mają podpisaną umowę z NFZ i udzielają świadczeń gwarantowanych w rodzaju podstawowa opieka zdrowotna w zakresie minimum „świadczenia lekarza POZ” oraz do ich pracowników i pacjentów - mówi wicemarszałek Łukasz Smółka.
Projekt wdrażany będzie w formule projektu grantowego, o którym mowa w art. 35 oraz art. 36 Ustawy z dnia 11 lipca 2014 r. o zasadach realizacji programów w zakresie polityki spójności finansowanych w perspektywie finansowej 2014-2020.
- Celem naszych działań jest zapobieganie negatywnym skutkom pandemii COVID-19 na terenie województwa małopolskiego poprzez poprawę bezpieczeństwa, ochronę zdrowia i zachowanie życia pracowników małopolskich placówek POZ. W szczególności personelu medycznego oraz pacjentów korzystających ze świadczeń zdrowotnych udzielanych przez niniejsze podmioty w czasie pandemii COVID-19 - dodaje wicemarszałek Łukasz Smółka.
Planowana wartość projektu to ponad 11,7 mln zł z czego 10 mln zł (85%) będą stanowiły środki dofinansowania z Funduszy Europejskich (EFS), a przeszło 1,7 mln zł (15%) wkład własny Grantobiorców. Nie przewiduje się wkładu własnego ze środków budżetu Województwa Małopolskiego ani udziału w montażu finansowym środków z Budżetu Państwa.
Kwota grantu dla danego podmiotu będzie uzależniona od liczby deklaracji świadczeniobiorców dokonujących wyboru świadczeniodawcy, udzielającego świadczeń z zakresu podstawowej opieki zdrowotnej (dalej deklaracji). Minimalny grant wynosi 10 tys. zł, a maksymalny 200 tys. zł.
Środki grantu nie mogą być przeznaczone na zakup środków trwałych ani cross-financing. Kwalifikowalne w ramach projektu są wyłącznie wydatki ponoszone ze środków bieżących na asortyment wymieniony poniżej:
- Środki ochrony indywidualnej (gogle, maseczki, rękawiczki, kombinezony, przyłbice, chusteczki, fartuchy chirurgiczne wodoodporne, maski chirurgiczne, czepki, maski panoramiczne, filtry do masek panoramicznych, maski filtracyjne, prześcieradła jednorazowe),
- Środki do dezynfekcji sprzętu i powierzchni oraz urządzenia dezynfekujące (środki do dezynfekcji osobistej, środki do dezynfekcji sprzętu i powierzchni, dozowniki do dezynfekcji, pojemniki i worki na odpady, autoklawy, sterylizatory, lampy bakteriobójcza przepływowa, myjka ultradźwiękowa, zamgławiacze, urządzenia do końcowej dekontaminacji pomieszczeń nadtlenkiem wodoru),
- Sprzęt medyczny i wyposażenie (aparat do EKG, aparat do mierzenia ciśnienia, aparat do mierzenia ciśnienia elektroniczny wraz z wyposażeniem, defibrylator z wyposażeniem, w tym także elektrody do defibrylatorów i stymulacji zewnętrznej, fonendoskop/stetoskop, koncentrator tlenu, nebulizator, pulsoksymetr, termometry do pomiaru temperatury ciała, worki ambu z wyposażeniem, bramki do automatycznego pomiaru temperatury ciała, bramki do automatycznego pomiaru temperatury ciała i bezdotykowej dezynfekcji rąk, spirometry, przesłony, plexi, parawany medyczne, testy antygenowe wykrywające COVID-19).
Wnioski o grant w ramach otwartego naboru można składać wyłącznie za pomocą platformy ePUAP w terminie 23.02.2022 roku do 16.03.2022 roku.
Informacje o projekcie można znaleźć na stronie: MTA 3 Pakiet medyczny - Wsparcie grantowe POZ oraz pod nr tel. (+48) 12 397-44-00.
Adres mailowy do kontaktu: grantypoz@umwm.malopolska.pl
Komentarze
[ z 5]
Wydaje mi się, że wsparcie dla placówek Podstawowej Opieki Medycznej po prawie dwóch ciężkich lat wywołanych pandemią jest bardzo dobrym posunięciem. System pracy POZ w ostatnim czasie uległ sporym zmianom, a wielu pracowników pracowało dużo dłużej niż przed rozwojem pandemii. Udzielanie świadczeń również w dużej mierze było skierowane na walkę z koronawirusem, przez co niestety inne sprawy nie były realizowane tak jak zakładano. Wydaje mi się, że w momentach gdy nie występuje szczyt zachorowań, a liczba zachorowań spada dobrze aby koncentrować się na innych schorzeniach niż COVID-19 o ile oczywiście sytuacja pandemiczna na danym terenie na to pozwala.
To ważne, zważywszy że system finansowania POZ w Polsce kuleje, jak można przeczytać w publikacji p. Anny Mitek. System zabezpieczenia społecznego zapewnia dostęp do świadczeń opieki zdrowotnej na podstawie składek na ubezpieczenie zdrowotne potrącanych od wynagrodzenia. Pod względem prawnym, ubezpieczenie jest określane jako „instytucja regulująca zasady udzielania świadczeń zdrowotnych podmiotom uprawnionym, odpowiednio do określonych w przepisach szczegółowych kryteriów i wymogów”. Z ubezpieczeniem zdrowotnym związane są kwestie dotyczące szczególnego i specyficznego wymiaru ryzyka, uwzględniającego prawdopodobieństwo zachorowania lub utraty ludzkiego zdrowia. Konieczne jest zatem przestrzeganie zasad równego traktowania obywateli oraz solidarności społecznej, a także zapewnienie ubezpieczonemu swobodnego dostępu do świadczeń zdrowotnych i wolnego wyboru świadczeniodawców. Tym samym funkcjonowanie powszechnego ubezpieczenia zdrowotnego wyklucza indywidualne podejście do każdego rodzaju ryzyka, bardziej skupiając się na zasadzie przymusowej wspólnoty i solidaryzmu wszystkich ubezpieczonych. W całkowitym systemie zabezpieczenia społecznego ryzyko choroby jest podwójnie chronione. Konstrukcja systemu zabezpieczenia społecznego pozwala na zabezpieczenie się od ryzyka choroby obejmując dwie sfery, poprzez sferę ubezpieczenia społecznego i sferę ubezpieczenia zdrowotnego. Ubezpieczenie chorobowe obsługiwane przez ZUS, które jest w formie zasiłku chorobowego, służy ochronie pracowników przed utratą części dochodów z tytułu niezdolności do pracy, spowodowanej głównie chorobą ubezpieczonego oraz nie uwzględniając samego procesu leczenia. Zadanie to należy do zakresu ubezpieczenia zdrowotnego, które zapewnia odpowiednie świadczenia bezpośrednie. W ramach tego zabezpieczenia finansowane są głównie świadczenia zdrowotne obejmujące m.in. leczenie, świadczenia rehabilitacyjne, refundację leków, diagnostykę czy też promocję zdrowia i profilaktykę, a także finansowanie leczenia za granicą. Świadczenia, jakie obejmuje ubezpieczenie zdrowotne, uwzględniają nie tylko leczenie bezpośrednie, ale również wiele innych działań wpływających na stan zdrowia. Główne rozróżnienie między różnymi ubezpieczeniami polega na tym, że w ramach ubezpieczenia społecznego, obsługiwanego przez ZUS, w formie zasiłku chorobowego chroniona jest strefa dochodu pracownika, natomiast sfera ubezpieczenia zdrowotnego zabezpiecza bezpośrednio stan zdrowia ubezpieczonego. Ubezpieczenie zdrowotne jako główne źródło finansowania świadczeń zdrowotnych jest elementem systemu, gdzie spotykają się różne strony kontraktów oraz obowiązują różne warunki współpracy. Konstrukcja i relacje w powszechnym ubezpieczeniu zdrowotnym są oparte na działaniu trzech głównych podmiotów: ubezpieczonym, ubezpieczycielu i świadczeniodawcy. Współpraca i działalność tych podmiotów w tym samym zakresie tworzy tzw. trójkąt relacji prawno-ubezpieczeniowych. Każda ze stron ma obowiązki i posiada prawa względem innych podmiotów, a ich realizacja następuje w momencie wystąpienia zdarzenia ryzykownego, głównie na skutek choroby lub stanu niezdrowia. Pomiędzy ubezpieczonym a świadczeniodawcą pośredniczy NFZ, pełniący funkcję płatnika za udzielone świadczenia. NFZ gromadzi, gospodaruje i zarządza środkami pochodzącymi ze składek odprowadzanych przez pracodawcę od wynagrodzeń ubezpieczonego. Następnie NFZ pokrywa koszty wykonanych usług medycznych u świadczeniodawców, z którymi mają zawarte umowy na świadczenie usług zapisanych w statucie podmiotu. Na tej podstawie świadczeniodawcy udzielają ubezpieczonym pomocy medycznej w ramach ubezpieczenia zdrowotnego, na podstawie obowiązującego kontraktu. Istniejący trójstronny podział zadań między różnymi podmiotami jest układem o nietypowym charakterze. Funkcjonujący podział zadań, obowiązków i praw powoduje, że kto inny potrzebuje opieki medycznej, kto inny ją finansuje, a także kto inny jej udziela i rozporządza środki finansowe. Dlatego też z tej przyczyny mogą wynikać problemy i komplikacje w relacjach między stronami i ich celami. Istotna jest stosowna współpraca pomiędzy podmiotami i reagowanie na zapotrzebowania, nie tylko pod względem infrastruktury i nowych świadczeń, ale również adekwatności finansowania usług do ich potrzeb. Niewątpliwie jest to problematyczne z uwagi na czynnik ludzki, głównie dlatego, że ubezpieczeniu podlega zdrowie człowieka, co jest trudne do wycenienia oraz do oszacowania optymalnych i współmiernych kosztów. Dodatkowo należy wspomnieć o ważnej roli państwa, gdzie z budżetu państwa są finansowane wysokospecjalistyczne zabiegi dla pacjentów, a środki publiczne kierowane do świadczeniodawców. Konstrukcja systemu ubezpieczeń zdrowotnych opiera się więc na trzech różnych filarach-podmiotach, do którego dochodzą również inne podmioty będące we współpracy, bądź w charakterze dodatkowego zabezpieczenia trudnych przypadków – mianowicie pracodawca i państwo (budżet państwa). Całość systemu ma za zadanie dostarczać kompleksowe świadczenie usług. Należy jednak pamiętać, iż wymaga to ciągłego analizowania, reagowania na nowe potrzeby i dostosowywania oferty na nowe potrzeby. W ramach podstawowego ubezpieczenia zdrowotnego dostępny jest szeroki katalog świadczeń, którego zakres reguluje ustawa. Świadczenia opieki zdrowotnej finansowane ze środków publicznych można pogrupować na: a) świadczenia zdrowotne, b) świadczenia zdrowotne rzeczowe, c) świadczenia towarzyszące. Szczegółowa definicja przytacza, że do świadczeń zdrowotnych należą wszelkie czynności służące zachowaniu, ratowaniu, przywracaniu i poprawie zdrowia oraz inne działania medyczne wynikające z procesu leczenia. Głównie są to działania związane m.in. z leczeniem, rehabilitacją, badaniami diagnostycznymi, pielęgnacją chorych czy profilaktyką zdrowotną . Natomiast wśród świadczeń zdrowotnych rzeczowych ujęte są środki niezbędne i pomocnicze w procesie leczenia (jak np. leki, wyroby medyczne, przedmioty ortopedyczne). Dodatkowo wyróżniane są świadczenia towarzyszące, które obejmują tzw. świadczenia hotelowe, jak zakwaterowanie i wyżywienie pacjenta. Wspomniana ustawa określa jeszcze jedną klasyfikację, uwzględniającą podział na dwie kategorie: świadczeń gwarantowanych oraz świadczeń specjalistycznych. Świadczenia gwarantowane są finansowane w całości ze środków publicznych na zasadach i w trybie określonym w ustawie (w ramach ubezpieczenia zdrowotnego lub budżetu centralnego i budżetów lokalnych). Z kolei świadczenia specjalistyczne obejmują stopień specjalizacji udzielanej opieki zdrowotnej, często poparty stosownym poziomem specjalizacji lekarskiej. W ramach tych świadczeń ujęte są wszystkie dziedziny medycyny z wyłączeniem świadczeń w zakresie podstawowej opieki zdrowotne. Różnice w kategoriach świadczeń opieki zdrowotnej z uwagi na źródła i ich zakresy finansowania warunkują również pojęcie tzw. koszyka świadczeń gwarantowanych w ramach systemu ubezpieczenia zdrowotnego. Terminowi temu przypisuje się charakter instytucji, która określa i definiuje zakres działalności podmiotów leczniczych i zakres kontraktowania świadczeń w NFZ. Jest to szczególny punkt odniesienia i wyznaczenia granicy publicznej odpowiedzialności oraz możliwości udzielania świadczeń opieki zdrowotnej. Jego głównym celem jest ustalenie i określenie zakresu świadczeń, do których uprawnia pobierana składka na ubezpieczenie zdrowotne. Oczywiście niesie to za sobą również z negatywne konsekwencje, np. w postaci utrudnień w dostępie do niektórych świadczeń, z uwagi na duże zapotrzebowanie, kolejki czy brak odpowiednich specjalistów, co nie jest zgodne z zasadą równego dostępu do usług medycznych dla wszystkich ubezpieczonych. Wśród kosztów świadczeń zdrowotnych finansowanych w ramach ubezpieczenia z NFZ, aż 82,2% przeznaczane jest na cztery główne rodzaje świadczeń. Pozostałą część, tj. 17,8% wszystkich świadczeń, stanowią zadania mającej charakter specjalistyczny i szczegółowy. Prawie większość składki, dokładnie 49,6% całkowitych kosztów świadczeń zdrowotnych na ubezpieczenie zdrowotne, była w 2013 roku przekazywana na leczenie szpitalne, a 12,4% na finansowanie podstawowej opieki zdrowotnej. Oba zadania są istotne i stanowią fundamentalną cześć systemu. Trzecim, największym zadaniem finansowanym w ramach ubezpieczenia zdrowotnego, jest pokrywanie kosztów nabywania przez pacjentów leków będących na liście leków refundowanych, w celu umożliwienia dostępu do skutecznych i bezpiecznych środków leczniczych, co stanowiło w 2013 roku prawie 12% całkowitych kosztów NFZ (NFZ 2014). Do największej pozycji w kosztach usług finansowanych przez NFZ, należy zaliczyć również ambulatoryjną opiekę specjalistyczną, która według ustawy (Ustawa 2004) jest określana jako świadczenie opieki zdrowotnej dla osób niewymagających leczenia w warunkach całodobowych lub całodziennych. W 2013 roku na ten cel przeznaczono około 8,5% całkowitych kosztów NFZ (NFZ 2014). Na podstawie danych zawartych w sprawozdaniach finansowych NFZ, pozostałe świadczenia, stanowiące indywidualnie niewielki udział, z uwagi na swoją specyfikę są udzielane węższej grupie pacjentów. Podobna struktura była zachowana i obserwowana w okresie od 2008 do 2013 roku, kiedy nie uległa ona znacznym zmianom. Nieznacznie zmniejszył się odsetek kosztów przeznaczanych na refundację leków (o 3,2%), natomiast zwiększyły się koszty na leczenie szpitalne (o 1,3%) i minimalnie odsetek pozostałych świadczeń z grupy o największym udziale (obliczenia własne na postawie Sprawozdań finansowych NFZ). W przypadku pozostałych świadczeń nie zanotowano większych zmian, choć nawet ich niewielka skala świadczy o zwiększającym się zapotrzebowaniu i wskazaniu kierunku finansowania nowych świadczeń. Zmiany na rynku świadczeń zdrowotnych są naturalną konsekwencją przemian zachodzących w społeczeństwie, tym samym są one nieuniknione. Nowe tendencje w tym kierunku będą wskazywać trend wprowadzania zmian i zwiększonego finansowania kolejnych obszarów. Może to być reakcja na wzrost zapotrzebowania na formy udzielania pomocy w ochronie zdrowia, które są zdeterminowane nie tylko czynnikami demograficznymi i socjologicznymi, ale również technologicznymi. Mowa tu o kierowaniu pewnej grupy świadczeń ku pacjentom w wieku senioralnym, wymagającym coraz większego wsparcia, opieki i pielęgnacji. Dziś do osób starszych kierowane jest wsparcie głównie w formie świadczeń opieki długoterminowej (świadczenia pielęgnacyjne i opiekuńcze), rehabilitacji leczniczej czy świadczeń opieki paliatywnej i hospicyjnej. To wśród tych świadczeń powinna istnieć przypuszczalna tendencja wzrostowa kosztów, która wynika z procesu starzenia się społeczeństwa. Zasadnym staje się też stwierdzenie, że świadczenia powinny być dostosowane do struktury i problemów społeczeństwa. Istnieje zatem konieczność uwzględniania nowego zapotrzebowania na dodatkowe usługi. Konsekwencje zmian demograficznych są coraz bardziej odczuwalne i zwiększa się potrzeba korzystania ze świadczeń dla osób starszych, które w większym stopniu stanowią zadanie opieki długoterminowej. Świadczenia długoterminowe, jako świadczenia najbardziej ukierunkowane pod względem pomocy osobom starszym, w badanym okresie charakteryzowały się dynamiką zmian kosztów na poziomie średnio 6,5%. Nieco niższą dynamikę wykazywały świadczenia rehabilitacji leczniczej tj. 5,9%, jednak ich wartość świadczeń była największa w badanej grupie. Dynamika zmian świadczeń kierowanych m. in. seniorów jest większa w analizowanym okresie niż średnia dynamika zmian kosztów całkowitych świadczeń zdrowotnych, co może potwierdzać niewielki wpływ zmian demograficznych na konieczność dostosowania struktury finansowania świadczeń zdrowotnych. Na podstawie powyższych danych obserwuje się podział kosztów przeznaczanych na poszczególne świadczenia, głównie pod względem ich zapotrzebowania oraz powszechności i dostępności. Zrozumiałe jest przeznaczanie największej ilości środków finansowych na leczenie szpitalne czy podstawową opiekę zdrowotną, ponieważ dotyczą one większej grupy osób ubezpieczonych. Jednak przy prognozach finansowych i rozdysponowywaniu środków należy kierować się także intensywnymi zmianami, jakie zachodzą w społeczeństwie, a tym samym zmianach w zapewnieniu leczenia. Finansowanie świadczeń zdrowotnych ma wielopłaszczyznowy charakter, uwzględniający wiele dylematów. Z jednej strony powinno być ono jak najbardziej efektywne pod względem ekonomicznym, a z drugiej strony – jego podstawowym zadaniem i celem powinno być zapewnienie środków na leczenie i ratowanie życia ludzkiego. Są to dwa aspekty, które ciężko zrównoważyć. Pogodzenie dwóch kwestii ma istotne znaczenie dla wszystkich użytkowników rynku świadczeń zdrowotnych, głównie dla podmiotów realizujących zadania oraz płatników, ale także dla samych świadczeniobiorców. Każdy potencjalny pacjent oczekuje odpowiedniej opieki przy jak najlepszej jakości usług. Ubezpieczenie zdrowotne jest obowiązującym rozwiązaniem w finansowaniu potencjalnego ryzyka choroby. Środki finansowe pochodzące ze składek i zarządzane przez NFZ są przeznaczane na szereg świadczeń, jednak ich podział zależy przede wszystkim od zapewnienia podstawowego celu, jakim jest leczenie i ratowanie życia (głównie stanów ostrych). Stąd też, największa część finansowania trafia na główne zadania, jak: leczenie szpitalne, podstawowa opieka zdrowotna, refundacja leków czy leczenie ambulatoryjne. Zważywszy na fakt, iż skutki procesów demograficznych zaczynają być dostrzegalne w prawie każdej dziedzinie życia, także w kwestii finansowania świadczeń zdrowotnych powinny być w przyszłości obserwowane pewne modyfikacje. Nastawienie na finansowanie w większym stopniu świadczeń opieki długoterminowej lub innych świadczeń wspierających potrzeby seniorów będzie niezbędne w wyniku wzrostu zapotrzebowania na dane usługi. W badanych okresie nie wystąpił wyraźny efekt i wpływ zmian demograficznych na znaczną zmianę struktury kosztów świadczeń finansowanych przez NFZ i kierowanych do grupy osób w wieku senioralnym. Może to sugerować marginalne traktowanie powyższych świadczeń, ale również trudności w znalezieniu odpowiedniego sposobu i źródła finansowania nowych usług. Obecny udział wybranych i analizowanych świadczeń jest niewielki, kilkuprocentowy, jednak ich dynamika zmian może sugerować zwiększone zapotrzebowanie. Dlatego też istotne jest dostosowanie nowych potrzeb do zasad finansowania wzorowanych na rozwiązaniach innych państw europejskich. Sprostanie tym wymaganiom, w obliczu zmian gospodarczych a także społecznych, jest niełatwym ale koniecznym wyzwaniem dla decydentów polskiego systemu ubezpieczeń społecznych.
Bardzo dobrze, że POZ-ty mogą otrzymać dofinansowania. W końcu są to najważniejsze ogniwa systemu opieki zdrowotnej w Polsce - praktyki lekarskie, pielęgniarek i położnych, przychodnie i szpitale. Do niektórych z nich możemy wybrać się bez skierowania, do innych potrzebujemy takiego dokumentu. Podstawowa opieka zdrowotna (POZ) to przede wszystkim Twój lekarz pierwszego kontaktu. To do niego najpierw zgłaszasz się w razie choroby, na okresowe badania kontrolne oraz szczepienia. Pomoc otrzymasz w przychodni, a w przypadkach uzasadnionych medycznie także w domu (również w domu pomocy społecznej). Jeśli Twoja choroba uniemożliwia Ci dotarcie do poradni POZ, możesz zamówić wizytę domową lekarza, pielęgniarki lub położnej. POZ obejmuje także profilaktyczną opiekę nad dziećmi i młodzieżą, którą sprawuje pielęgniarka/higienistka w szkole lub przedszkolu. Wyboru dokonujesz poprzez złożenie pisemnej deklaracji w wybranej przez Ciebie przychodni. Możesz to zrobić za pośrednictwem Internetowego Konta Pacjenta. POZ jest dostępna w dni powszednie od poniedziałku do piątku w godzinach od 8.00 do 18.00, z wyłączeniem dni ustawowo wolnych od pracy za wyjątkiem świadczeń profilaktycznej opieki nad dziećmi i młodzieżą w środowisku nauczania i wychowania, świadczeń nocnej i świątecznej opieki zdrowotnej w POZ. Jeśli przyjdziesz chory do przychodni, powinieneś uzyskać wizytę w dniu zgłoszenia. Jeśli to niemożliwe – w terminie uzgodnionym z Tobą. Najlepiej jest, jeśli cała rodzina korzysta z tej samej praktyki lub przychodni POZ — dzięki temu specjaliści tam pracujący będą mieli więcej informacji o całej rodzinie, co w przypadku niektórych chorób ułatwia leczenie i diagnozowanie.
W dzisiejszej rzeczywistości takie dofinansowania są naprawdę potrzebne - pokazują to badania i researche Ministerstwa Zdrowia. 30 sierpnia w Dzienniku Urzędowym Ministra Zdrowia opublikowano mapę potrzeb zdrowotnych na lata 2022-2026. Jednym z wielu wyzwań dla systemu ochrony zdrowia jest usprawnienie funkcjonowania podstawowej opieki zdrowotnej. Obecnie najważniejszym wyzwaniem w podstawowej opiece zdrowotnej jest wzmocnienie roli POZ w profilaktyce chorób i promocji zdrowia, aby Polacy wymagali leczenia specjalistycznego w jak najpóźniejszym etapie swojego życia. Dostępne dane wskazują, że POZ skupia swoją uwagę na osobach chorych, zapominając, że jednym z ważnych celów z punktu widzenia zdrowia publicznego jest zapewnienie przez POZ profilaktycznej opieki zdrowotnej oraz promocji zdrowia dostosowanych do potrzeb różnych grup społeczeństwa. Kolejnym wyzwaniem w POZ jest koordynacja opieki zdrowotnej nad pacjentem. Koordynacja ta polega na zintegrowaniu udzielania świadczeń opieki zdrowotnej obejmujących wszystkie etapy i elementy procesu ich realizacji i może odbywać się wewnątrz POZ, jak i z pozostałymi elementami systemu opieki zdrowotnej – AOS i lecznictwem szpitalnym, rehabilitacją, lecznictwem uzdrowiskowym. Innym istotnym zadaniem lekarzy POZ jest także kierowanie pacjentów do innych części systemu opieki zdrowotnej, tj. do specjalistycznej opieki medycznej, szpitalnej, uzdrowiskowej i innej. Niemniej ważnym elementem działania POZ jest także monitorowanie i prowadzenie pacjentów przewlekle chorych ze stabilną postacią choroby. Koordynacja systemu w ramach działania POZ oraz AOS jest nieodłącznym elementem sprawnego działania całego systemu ochrony zdrowia. Zaznaczono, że rola POZ w tym aspekcie powinna sprowadzać się do okresowego badania tych pacjentów i prowadzeniu pacjentów ustabilizowanych według zaleceń lekarzy specjalistów. Zwrócono uwagę, że widoczne są różnice w leczeniu chorób przewlekłych w POZ. Na przykładzie cukrzycy i niewydolności serca można wywnioskować, że w POZ prowadzenie pacjentów z cukrzycą nie odbywa się na wysokim poziomie. O ile w przypadku niewydolności serca POZ ma wypracowaną praktykę, szansa, że kolejna wizyta odbywa się w POZ wynosiła ponad 87 proc. Diabetycy zaś dość często byli kierowani do lekarza specjalisty. Szansa kolejnej wizyty w POZ wynosiła niecałe 57 procent. Spośród wizyt w POZ tylko 4,91 proc. stanowiły wizyty w ramach nocnej i świątecznej opieki zdrowotnej. Zestawiając to z danymi dotyczącymi liczby pacjentów, którym udzielono pomocy na SOR oraz analizie grup rozpoznań, z jakimi zgłaszają się pacjenci na SOR, można wywnioskować, że NiŚOZ nie jest należycie wykorzystywaną formą pomocy, dlatego należy wzmocnić rolę nocnej i świątecznej opieki zdrowotnej. Zwrócono uwagę, że nowoczesna telemedycyna należy do stosunkowo młodych gałęzi medycyny, przynajmniej w Polsce, a w chwili obecnej w polskim POZ praktycznie nie jest wykorzystywana. Problemy, na jakie napotyka system zdrowia, to brak regulacji prawnych, rozwiązań finansowych i odpowiedniej infrastruktury. Ograniczeniem w tej kwestii jest także niewystarczająca wiedza i umiejętności personelu medycznego w zakresie posługiwania się tego rodzaju rozwiązaniami nowej generacji. Jeszcze nie tak dawno zarówno lekarze, jak i pielęgniarki nie były kształcone w zakresie stosowania procedur telemedyczny.
Pandemia COVID-19 pokazała, że podstawowa opieka zdrowotna odgrywa kluczową rolę w systemie ochrony zdrowia. Teraz doświadczenia pandemii należy przełożyć́ na szansę uporządkowania roli POZ i doinwestowania jej infrastruktury. W nowej perspektywie wykorzystania środków pochodzących z funduszy unijnych w latach 2021-2027 powinna stać́ się̨ jednym z głównych beneficjentów. Zwróćmy także uwagę na niewystarczające działania z zakresu promocji zdrowia i edukacji zdrowotnej w stosunku do potrzeb i oczekiwań oraz utrudniony dostęp do świadczeń́ POZ w rejonach wiejskich. Zależy nam na poprawie realizacji populacyjnych programów badań przesiewowych w kierunku raka szyjki macicy i piersi u kobiet oraz raka jelita grubego, edukację w zakresie profilaktyki onkologicznej oraz rekrutację na badania cytologiczne, mammografię i kolonoskopię na poziomie POZ. Chcemy także skupić się na poprawie wykrywalności czynników ryzyka chorób sercowo-naczyniowych oraz wczesnego wykrywania i leczenia dyslipidemii, otyłości, nadciśnienia tętniczego i cukrzycy. Konieczne jest także stworzenie kompleksowej opieki medycznej nad osobami starszymi i chorymi przewlekle, w miejscu zamieszkania, połączonej z opieką pielęgnacyjną̨ i socjalną, wykorzystującą nowoczesne narzędzia telemetryczne.